Eerste kennismaking met Bolivia 13 - 16 november

13 november

De dag begint niet helemaal volgens planning. Een taxi waar alleen 1 fiets, 1 persoon en bagage in kan, staat om 05.30 klaar. We hadden toch duidelijk in het hotel aangegeven dat we een grote taxi wilde waar tenminste 2 fietsen in kunnen. En nu, de meneer van het hotel en taxichauffeur kijken elkaar aan, kijken ons aan en doen niks. We houden zelf nog een taxi aan en gaan gesplitst richting het busstation en zwaaien af en toe onderweg naar elkaar. Ook leuk.

Op het busstation is het druk en moeten we een half uurtje wachten. Broodjes, koekjes en water worden ingeslagen voor de busrit naar Copacabana. Voor vertrek hebben we al twee keer moeten verkassen van plek in de bus. Bij de derde keer vertikken we het om op te staan en gaan we hier niet in mee. Wat een geklooi. We zijn in een vreselijk afstandse bus terecht gekomen en we beginnen steeds meer de indruk te krijgen dat we niet het beste busticket op de kop hebben getikt. Het wordt een 7 uur lange busrit naar Puno waarbij je zou verwachten dat de bus letterlijk uit elkaar valt. Alles wat kan klapperen in of aan de bus klappert. Wat een rit. We rijden langs eenzame dorpen, over de hoogvlaktes en we gaan weer over de 4.000m heen. Onderweg kijken we elkaar aan en denken hetzelfde...blij dat we deze afstand niet fietsend afleggen. De dorpen worden steeds armer en grimmiger. We passeren zelfs een dorp waar een aantal jaar geleden de inwoners de burgemeerster eigenhandig hebben opgehangen. Tja, best een fijne gedachte om zulke plaatsen te passeren in een bus.

In Puno aangekomen gaat het mis met de fietsen. Ber had al zo'n voorgevoel. We moeten overstappen op een andere bus waarvan de chauffeur zegt, die fietsen gaan mijn bus niet in. Daar sta je dan, niemand vindt het zijn probleem en niemand helpt je. De optie dat wij vandaag met de bus mee gaan en morgen de fietsen, vinden we geen optie. We hebben betaald voor de hele rit en staan erop dat de fietsen meegaan. Ik laat onze contactpersoon daar bellen met de jongen in Cusco, helaas het haalt niks uit. Na al mijn pogingen geef ik het stokje over aan Ber. Ik sta behoorlijk gefrusteerd buiten te wachten totdat Ber terugkomt om een van de fietsen te halen. Wat blijkt de chauffeur heeft net een nieuwe bus en wilt niet dat zijn bus beschadigd wordt. Als 1 fiets past, mogen we de andere ook proberen en zo lukt het uiteindelijk toch om verder te gaan. Ik moet een beetje ontladen in de bus, wat had ik me op zitten winden!

Langs het Titicacameer rijden we richting de grensovergang met Bolivia. Het meer is gigantisch groot. Na veel stof is het heerlijk om een helder blauw meer te zien. Het lijkt wel alsof we ons ineens in een heel ander land bevinden, wat ook bijna zo is. We bereiken de grenspost en worden geinstrueerd. We hebben 20 minuten op lopend de grens over te gaan. We moeten ons melden bij de immegratie en krijgen daar een stempel in ons paspoort. Daarna lopen we onder een poort door, wat de grens is, en melden we ons bij de immegratie in Bolivia. Na een tweede stempel in ons paspoort zijn we nu echt in Bolivia. We stappen allemaal de bus weer in en even later zijn we in Copacabana. Moe en volledig op laten we ons afzetten en pakken we het eerste de beste hostal. Wat in eerste instantie er prima lijkt uit te zien maar na een vreselijke nacht in een doorgezakt bed en diesellucht ben ik om 06.00 op. Op zoek naar een ander hostal. Dan toch maar naar die ene uit de LP kijken. Wauw, dit is een mooie plek, een tuin, vogels die zingen, aardige mensen. Een paar uur later zijn we over verhuisd en hebben we een heerlijke plek waar we een aantal dagen blijven.

14 november

We fiesten vandaag van Copacabana naar Yampupata. Een mooie rit langs het meer. 's Avonds eten we weer erg lekker in het restaurant bij het hotel. Wat is het hier fijn. De volgende dag gaan we met de boot naar Isla del Sol. Dat hebben we geweten. Een ontzettende lange saaie en koude boottocht brengt ons naar het Noorden van het eiland. We worden daar meteen met allerlei biljettos om ons oren gegooid. Voor alles moet je betalen, zelfs twee keer op het wandelpad wat volledig over het eiland loopt. Een voor het Noorden, een voor een midden en nog net niet een voor het Zuiden. Dit staat ons erg tegen. De wandeling is mooi en de tocht terug met de boot nog saaier dan heen. Gelukkig brengt ons puzzelboekje enigen afleiding. Nee, het was niet echt de moeite waard.

16 november

Boekje lezen, bus geregeld naar La Paz en vandaag is het Benedicion de Movilidadas (blessing of Automobiles). Leuk om mee te maken en alle versierde auto's te zien. Waarschijnlijk is de viering gister al begonnen want we hebben vanacht een aantal uur wakker gelegen in bed van de muziek. Dat het ergens feest was, was wel zeker en dat bleek dus te kloppen. Morgen met de bus naar La Paz waar vanuit we richting Rurrenabaque gaan fietsen. Erg veel zin in.

Vele liefs van ons!!