Van Puerto Natales naar Punta Arena's 24-26 februari

Twee lange en mooie fietsdagen door niemandsland hebben ons 260 km zuidelijker naar Punta Arenas gebracht. Onderweg hebben we schapen, koeien, roofvogels, flamingo's en struisvogels gezien. Wat we ook hebben gezien zijn veel dode dieren zoals vossen, vogels en hazen. Dorpjes kwamen we op 1 na niet meer tegen. Het enige wat je hier nog vindt zijn estancia's (boerderijen). Zoals de foto's laten zien is het landschap zo wijds en de luchten zijn fantastisch! Je kan hier zo ver van je af kijken.

Toen we Puerto Natales uit reden kwamen we een Schots gezin op de fiets tegen. We hadden al over hun gehoord via een andere fietser en vanuit de bus naar Perito Moreno hadden we ze ook al gezien. Ook zij zijn onderweg naar Punta Arenas na 2 jaar gefietst te hebben van Alaska af. Oef, daar zijn we wel van onder de indruk. Later op de dag komen we ook nog twee jongens uit Londen tegen die net aan hun 6 maanden durende fietstrip naar Colombia zijn begonnen. Op het einde van de eerste dag zien we de schotten weer in Morro Chico en kamperen we daar bij de cafetaria. Met een biertje en een wijntje kletsen we de avond vol.

De tweede dag vertrekken we met tegenwind en regen. Gelukkig verdwijnt de regen na de ochtend en krijgen we later ook de wind steeds meer in de rug. Halverwege de dag warmen we ons op met een warme chocomel en houtkachel. Dit is de enige cafetaria onderweg en daar maken we dus dankbaar gebruik. Bij kilometer 97 zien we niet veel opties om onze tent op te slaan en aangezien het nog vroeg is besluiten we in een ruk door te fietsen naar Punta Arenas. Tijdens de laatste 25 km werden we achtervolgd door een inktzwarte lucht. Het is niet gelukt om deze voor te blijven. We hebben de fietsen aan de kant gezet en waren nog net op tijd met het aantrekken van onze regenbroek. De wind was enorm en om enige beschutting te krijgen zijn we naast de weg plat op de grond gaan liggen. Dit moet er erg grappig uit hebben gezien daar elke automobilist lachend voorbij reed. Ook wij zelf konden er om lachen, zie ons hier nou liggen......Met veel pijn en moeite en flinke zijwind (de bekende Patagonische wind) hebben we aan het begin van de avond Punta Arenas gehaald. Yes!!

Vandaag, 26 februari, even niet veel naast het zoeken van informatie over onze weg verder. Morgen nemen we de ferry naar Porvenir. Het einde van de wereld begint zich bijna aan te dienen.........bijzonder!

Gletsjer Perito Moreno en Park National Torres del Paine 17 - 22 februari

Lieve allemaal, ik denk dat het niet nodig is om veel tekst te schrijven terwijl de foto's al genoeg zeggen. Ik zou zeggen geniet van de mooie plaatjes en droom er bij weg. Een paar woorden zijn misschien wel nodig om de foto's te kunnen begrijpen.

De eerste grote gletsjer die je ziet is de Perito Moreno, 60 km lang, 5 km breed, 60 m hoog boven water en 120 m onder water. Kortom, indrukwekkend. We zijn er met een bootje langs gevaren en af en toe brokkelde er ijs af wat een enorm geluid gaf.

De foto's die erna komen zijn van National Park Torres del Paine. Daar hebben we een 5-daagse trekking gedaan. Het was erg druk in het park maar gelukkig hebben we de meeste avonden erg rustig en soms zelf wild kunnen kamperen (mag eigenlijk niet). In het park hebben we Christi opnieuw getroffen (de Zwitserse fietster van de boot) en Urs (ook Zwitsers). Uiteindelijk hebben we 4 dagen samen gelopen. Dat was erg gezellig! De foto waarop we op de rotsen aan het koken zijn is op de verjaardag van Ber. Geen grote kado's maar wel het mooiste uitzicht ooit! Wat wil je nog meer....oke, en een reep chocolade. Die verkopen ze in het park en zijn zo lekkerrrrrrrrr! In Puerto Natales hebben we een aantal nachten geslapen bij Chila. Dat is het huis wat je op de foto ziet (+ de katten). Een fijne plek en zeer lieve vrouw waardoor we de belabberde matrassen maar voor lief hebben genomen.

Op het laatst zie je nog een paar foto's van de kustlijn bij Natales en het aanmeren van de boot wat niet zo soepel verliep.

Aangekomen in Zuid Patagonia met Navimag

De ferry van Puerto Montt naar Puerto Natales (1570 km) 11 - 14 februari

Vier dagen lang hebben we door fjorden en een deel over open zee gevaren. Een mooie ervaring. We hebben dolfijnen, zeeleeuwen en zelfs een glimp van een walvis gezien. Helaas, hadden we het weer niet helemaal mee. Maar met muts, handschoenen en regenpak aan konden we toch best vaak op de uitkijk staan en turen over het water. De stuurhut was overdag toegankelijk voor iedereen, dat was erg leuk en fijn om jezelf af en toe even op te warmen. Tja, en wat gebeurd er verder allemaal op zo'n schip. Het ontbijt, lunch en avondeten gaat in shifts via de hutnummers. Hutnummer klinkt enigzins luxe...wel het was verre van dat. Een gemiddelde persoon past niet in het bed en we sliepen in de goedkooptste hut en dat betekende met 14 anderen. Gelukkig hadden we wel een raampje en deden de oorpluggen hun dienst.

Het varen tussen de fjorden was rustig alleen het open stuk over zee zorgde voor menigeen voor wat problemen. De 'zeeziek' pillen waren van te voren al ingeslagen en maar goed ook. Ik heb gelukkig alles binnen weten te houden en heb zelfs geslapen. Ber heeft een wat mindere ervaring hieraan overgehouden. Net voordat hij naar bed ging nam hij toch ook maar zijn eerste pilletje. Voordat deze enigzinds geland was moest hij al naar het dek rennen. Het hele verhaal heb ook ik alleen maar van horen zeggen want ik lag al veilig plat. Met de brandslang is het dek schoongemaakt (Ber was niet de enige die daar stond) en later kwam de doktor met tolk langs. Blijkbaar had Ber op het dek ingestemd met een spuit om uiteindelijk te kunnen slapen. Het slaapmiddel (bleek achteraf) zou binnen 15 min. werken en 12 uur lang. Helaas, hij heeft uren wakker gelegen. De volgende ochtend kwam Ber na het ontbijt tevoorschijn en had dezelfde broek als de avond ervoor aangetrokken. De gevolgen van open zee waren nog zichtbaar...er was dus geen ontkomen meer aan...hij was een van de velen geweest (hihi).

Op de boot waren we de enige twee Nederlanders, voor de rest waren er veel Fransen, Duisters, en ook Amerikanen, Zwitsers, Engelsen, Chilenen etc. Er was ook een andere fietster, Christi uit Zwitserland. Elke dag waren er lezingen over de Fauna en Flora van Patagonia en verder hebben we veel buiten gestaan, wat gepuzzeld en gelezen. De laatste avond werd afgesloten met jaja...BINGO!! De aankomst in Puerto Natales was bijna het hoogtepunt van de trip. Het aanmeren kon het schip niet zelf en dus werden er drie touwen uitgegooid die met een klein motorbootje naar de kant gebracht moesten worden zodat het schip door het inhalen van de touwen zichzelf tegen de kade aan zou trekken. Nou wegen die touwen natuurlijk vreselijk zwaar en deze werden met een zeer licht motorbootje naar de kant gebracht. Dit heeft letterlijk uiteindelijk uren geduurd. Het bootje haalde de kant niet altijd, het touw werd zodra het aan de kant was weer per ongeluk los gelaten etc. etc.....kortom, dit hele gebeuren zorgde voor hilarische momenten wat door iedereen op dek werd aangeschouwd.

Vulkaan Chaiten en eiland Chiloe

Vulkaan en dorp Chaiten

Hier een kort vervolg over de vulkaan Chaiten en het dorp Chaiten. We wisten wel dat er in mei 2008 daar in de buurt een vulkaanuitbarsting was geweest en dat het hele dorp toen was geevacueerd. Wel, we kwamen daar aan en kregen al meteen door de sporen van de vulkaan nog steeds zichtbaar en aanwezig zijn. Bij de toeristeninformatie vroegen we naar een hostal die in de Lonely Planet stond maar nee, deze was voor de helft weggevaagd en waar de eigenaar nu was daar hadden ze geen idee van. Oke, welke hostals zijn er dan nog wel was onze vraag...en zo kwamen we uit bij Hostal Don Carlos. Een van de vele die zijn hoofd uiteindelijk boven water heeft weten te houden.

Zoals je op de foto's kunt zien is Chaiten niet overvallen door lava maar door een overstroming. De as die terecht was gekomen op de bomen is met de regen naar beneden gekomen en heeft ervoor gezorgt dat de rivier uit zijn oevers trad. De huizen die zijn blijven staan die waren gevuld met modder en as. Hier zie je nog vele huizen van staan. De huizen die minder waren getroffen en waarvan de eigenaren zijn gebleven zijn uitgegraven en weer in de running. Wat nu blijkt is dat het dorp twee en half jaar zonder stroom heeft gezeten en beperkt water had. De overheid heeft pas afgelopen januari besloten om het dorp te laten bestaan daar waar het nu staat. Eerder was er sprake van om het dorp eventueel te verplaatsen naar een meer veilige plek. Het opbouwen gebeurd niet in het hele dorp. Aan een kant van rivier worden alle voorzieningen weer aangebracht en aan de andere kant niet. Terwijl je daar ook wel weer enkele huizen bewoond zijn. Elk huis wat is bewoond, heeft de Chileense vlag uithangen. Het opbouwen betekent dat de electriciteit als eerste wordt hersteld en dat de rivier deels wordt verlegd en verstevingd. Je ziet tevens huiseigenaren letterlijk terugkeren en met een schop hun huis uitgraven of timmerwerk verrichten. Deze gebeurtenis heeft er ook voor gezorgt dat veel families niet meer samen zijn. De vader werkt bijvoorbeeld nog wel in Chaiten maar de moeder in Puerto Montt en de kinderen leven her en der bij familie. De school functioneert namelijk ook niet meer. Het vreemde is dat er een super mooie school in het dorp staat alleen deze staat aan de zijde van de rivier die niet meer wordt opgebouwd en ondertussen staat weg te rotten.

Wel, door uiteindelijk 4 dagen in Chaiten te zijn geweest, wat in eerste instantie niet de bedoeling was, heeft het dorp en alles eromheen veel indruk gemaakt. Juist door er langer te zijn spreek je met localen en krijg je een veel beter beeld van hoe het er allemaal aan toegaat. We zijn in contact gekomen met Nicolas die als enige op dit moment activiteiten in de buurt van Chaiten aanbiedt. Hij woont al 16 jaar in Chaiten en spreekt goed Engels. Hij verteld ons, en vele andere, over de gebeurtenissen en heeft veel kennis van de vulkaan en de flora eromheen. Uiteindelijk hebben nu vele families elders in Chili een back-up geregeld voor het geval de vulkaan weer tot uitbarting komt. Ondertussen wordt er veel onderzoek gedaan naar deze vulkaan en zijn er al vele vulkanologen hier geweest. Het schijnt dat deze vulkaan voor vulkanologen een zeer bijzondere is vanwege de manier waarop de uitbarsting heeft plaats gevonden. Wij willen graag iedereen aanraden om Chaiten weer te bezoeken zodat Chaiten weer terugkomt op de kaart! Berry zijn culinaire ervaringen op eiland Chiloe Tekst is in de maak.....

Bericht `under construction' continues here...

Hola! We zijn er weer, het heeft even geduurd. De mogelijkheden tot internet worden onderweg steeds schaarser. Eerst maar even een korte update. We zijn gistereravond (5 febr.) aangekomen op eiland Chiloe en fietsen in een paar dagen noordelijk naar Puerto Montt. Vanaf daar nemen we de ferry naar Puerto Natales. We lazen net in onze mail dat de boot die wij zouden nemen op de rotsen is gelopen in de buurt van Puerto Natales. Dit betekent een schip minder voor de maatschappij Navimag en dat er een aantal vaarten zijn gecanceld. Gelukkig wordt er vanaf 11 februari, onze vertrekdag, weer gevaren. We gaan nu met een ander schip en hopen op een goede vaart.

Het laatste bericht eindigde in Valparaiso en ondertussen zijn er alweer zoveel nieuwe en mooie gebeurtenissen bijgekomen. In Valparaiso hebben we een leuke en gezellige tijd gehad. We hebben nog een uitstapje gemaakt naar Quintay. Een vissersplaatsje iets ten zuiden van Valparaiso. Dit plaatsje is bekend om zijn vroegere walvisvangst, 'La Ballenera'. Een klein museum laat zien hoe dit er in die tijd uit heeft gezien. Later ploffen we op het strand neer, maken nog een kleine processie mee en wordt de dag (door Ber) met St. Jacobsschelpen afgesloten.

Vanuit Valparaiso hebben we de bus genomen naar Pucon. Op het busstation ontmoeten we Philip. Hij heeft een hostal en neemt ons daar mee naar toe. Het is een fijne plek, waar we onze eigen maaltijden kunnen koken en Philip spreekt vloeiend Engels. Pucon is erg toeristisch en staat bekend om de vele mogelijkheden van buitensport. In de dagen dat wij er zijn zien we veel wielrenners en hardlopers. Het blijkt dat er een halve ironman over een paar dagen wordt georganiseerd. We zetten hier de fietsen in elkaar, oftewel Ber heeft dit gedaan en ik ben meegegaan met een trip naar een Mapuche stam. Ik had me nog zo voorgenomen om niet met zulke trips mee te gaan, maar blijkbaar was ik niet helemaal scherp. Voor ik het wist danste ik verkleed om een soort totempaal. Welja, het verhaal wat Philip vertelde over de Mapuche was interesant en in tegenstelling tot Ber had ik geen zwarte handen gekregen ;-). Vanuit Pucon hebben we nog een leuke dagtrip gefietst naar Lago Caburgua. Vanaf Pucon heb je uitzicht op de vulkaan Villarica. Wat blijkt, dit hebben we achteraf gehoord, dat deze vulkaan tot nu toe om de 40 jaar een eruptie heeft gehad. Het is nu 40 jaar geleden en in de vulkaan wordt enige activiteit geregistreerd. Wij, die niet bekend zijn met zulke natuurrampen hebben niet altijd in de gaten dat zolang we in Chilie zijn er enige kans bestaat dat je een vulkaanuitbarsting of een aardbeving kan meemaken. In Pucon hebben we onze beide voorremmen laten vervangen. De huls om de remkabel heen was verbogen waardoor de kabel er niet meer soepel door heen liep. Bij de fietsenmaker zagen we een foto hangen van een wereldfietser die zijn skie's en skischoenen op de fiets mee heeft, erg bijzonder (dit verhaal komt terug).

Vanaf Pucon zijn we via Parque National Lanin de grens overgegaan met Argentinie. Een prachtige rit langs de vulkaan Lanin op. Omringd door prachtige natuur waarin we met onze fiets soms zo nietig zijn. Via Junin de los Andes komen we met een beetje hulp (lift in pick-up) in St. Martin de los Andes aan. De wind die we de dag ervoor in de rug hadden, was die dag tegen. Met een zwabberend stuur en gemiddeld 8 km per uur op een drukke weg met auto's, bussen en vrachtwagens leek het ons verstandiger om de rest van de rit in een pick-up te volbrengen.

In St. Martin de los Andes hadden we veel regen en hebben ook wij de thermoskan ondekt. Op de camping stond een warmwatertank waar iedereen zijn thermoskan mee vulde. De Argentijnen drinken namelijk de hele dag door 'mate'. Een soort theeprutje van cocabladeren, kruiden en water. De twee avonden op de camping hebben we met vele andere campinggasten in een enigzins warme en klamme kantine doorgebracht.

Vanaf St. Martin de los Andes start de bekende route 'seite lagos' tot aan Bariloche. Deze is voor een deel verhard en voor het grootste gedeelte onverhard. De route was erg mooi en nat. We hebben op een van de campings de ultieme relatietest doorstaan, samen een hele dag in de tent doorgebracht zonder ruzie. Het was eigenlijk best knus, koken in de tent ging best en voor een plas hoef je met een waterfles bij de hand ook de tent niet meer uit. Tijdens deze tocht zijn we veel andere fietsers tegen gekomen, Argentijnen en ook een Frans en Duits stel. Wel leuk om zo onderweg af en toe eens een praatje te maken, en ervaringen uit te wisselen. Onderweg trakteren we ons 1x op een warme en droge overnachting in Hosteria 'seite lagos' aan het meer Correntoso. We verblijven op een boerderij. Het eten wordt hier nog op een gigantische ouderwetse houtkachel warm gemaakt en we eten daar verse torta fritas (smaakt naar oliebol). Bij de buren kopen we verse frambozenjam voor onderweg en krijgen we een rondleiding in de kruiden-en moestuin. Heerlijk om soms op zo'n plek te zijn waar de tijd stil heeft gestaan.

Voordat we Villa la Angostura bereiken krijgen we gezelschap van een hond. Hij rent een heel stuk met ons mee en daar waar de weg uitkomt op een splitsing hadden wij gedacht dat hij wel terug zou gaan. Helaas, in plaats daarvan valt hij bijna elke passerende auto aan en zijn wij bijna getuige van een hond die bijna wordt aangereden. Op een gegeven ogenblik besluiten we toch maar verder te gaan en de hond doet hetzelfde. Hij blijft mee rennen op en langs de weg. Auto's moeten remmen en uitwijken. We proberen zo hard mogelijk te fietsen maar hij geeft niet op. Uiteindelijk komen we onderweg een picknickplaats tegen en we hopen dat hij daar halt houdt, tevergeefs. Honderden meters later is hij weer in zicht. We stoppen bij een mirador en daar zoekt hij ons weer op. Het beest is echt helemaal op en het lijkt wel alsof zijn hard op exploderen staat. Ik kan het niet langer aanzien en maak van mijn waterfles een drinkbak waar hij gulzig gebruik van maakt. Vervolgens zoekt hij een plekje in de schaduw uit en zodra hij ons even niet in het zicht heeft, sluipen we stilletjes naar onze fietsen en rijden als een speer weg. Het is gelukt, we hebben hem niet meer gezien en hopen dat hij weer goed thuiskomt.

Eindelijk na dagen geen zon te hebben gezien, laat de zon zich weer zien en besluiten we in Villa la Angostura onze tent op te zetten. In het gebied van de zeven meren en hier wordt ernorm veel gevist, voornamelijk fly-fishing. Overal zijn viszaken en zie je bootjes met vissers. Op de camping ontmoeten we de Engelse Simon die met zijn motor door Zuid-Amerika aan het rijden is. Hij komt laat aan op de camping en we hebben nog wat gekookt water over en vragen of hij een kop koffie wilt. Het opzetten van zijn tent wordt uitgesteld en zo zitten we ineens een de hele avond te kletsen. De ochtend erna worden er nog wat tips via de kaart uitgewisseld en hebben we een uitnodiging om eens in Engeland te fietsen. Wie weet, iets voor de toekomst?

Het einde van de route 'seite lagos' is in Bariloche waar we een paar nachten op de camping staan. We moeten namelijk nodig weer eens een wasje draaien, willen een thermoskan en een aantal extra haringen kopen en we moeten de boot regelen waarmee we de grens over willen naar Chilie. Dit alles lukt op de haringen na. Het lijkt wel onmogelijk om deze te vinden. Ondertussen beginnen we de campings in Argentinie een beetje zat te worden. De Argentijnen hebben hier toch echt een andere definitie van sociaal gedrag. Ze zijn luidruchtig, houden weinig tot geen rekening met anderen, nemen veel ruimte in en van stilte na 24.00uur op een camping heeft men nog nooit gehoord. Nou, is dit niet altijd het geval maar vaak wel.

Na Bariloche fietsen we naar Puerto Panuel (Llao Llao). De volgende dag vertrekt vanaf hier de boot. Er zijn weinig mogelijkheden voor overnachting en we komen uit bij B&B Bellevue. Een prachtige B&B wat op een fantastische plek ligt. We hebben beide nog nooit op zo'n mooie plek overnacht. Ondanks dat de overnachting ver over ons dagbudget heen ging, zijn we overstag gegaan. Het zou gewoon zonde zijn geweest om het niet te doen. We droppen onze tassen en fietsen (heerlijk zonder bagage) het circuit Chico. Bij terugkomst lopen we vanaf het huis naar het meer en picknicken in de kano midden op het meer. 's Avonds trakteren we ons op een wijntje en taart, zo lekker nog nooit gegeten. Een en al verwennerij, heerlijk!

Vanuit Puerto Panuel vetrekken we met de boot naar Puerto Best, om vanuit daar 3 km te fietsen naar Puerto Alegre. Vanuit daar nemen we weer een boot naar Puerto Frias en bereiken we de grens met Chili. Vanaf hier fietsen we 27 km naar Peulla. De eerste en de laastste kilomters van deze rit zijn erg zwaar. De eerste vanwege de steilte en modder en de laatste vanwege de vreselijke grote muggen. Ze verzamelen zich met wel 30 om ons heen. Zodra je er een wilt neer meppen, gaat je stuur meteen de verkeerde kant op en kom je in het mulle zand tot stil stand. De muggen komen dan allemaal op je en raak je nog meer gefrusteerd. De beesten zijn zo groot en maken veel lawaai. Zodra het stil om je heen wordt dan weet je dat ze op je zitten. We beleefden hier alletwee een soort van paniek gevoel.Na de laatste boottrip komen we aan in Petrohue. Terwijl we op de boot aan het wachten waren wordt ons uitgelegd wat Petrohue betekent. De vraag is of we dit hadden willen weten. Petrohue betekent de Petro mug. Kortom we ruilen de grote mug voor een kleine zwarte mug in. Dit hadden we uiteindelijk snel genoeg door. Zodra we onze tent hadden opgezet zit de hele tent onder die kleine beestjes. Waar we ook achter komen is dat vele muggen aangetrokken worden door zwarte kleren. En laten wij nou vernamelijk donkere kleren bij ons hebben. Gelukkig zit de Petro mug alleen hier. Vanuit onze tent kijken we uit op de Vulkaan Osorno en rijden we de dag erna door naar Puerto Varas.

In Puerto Varas is het weer tijd voor een wasje, skypen met thuis en boodschappen. We slapen in Hostal Klein, gerund door een Duitse vrouw. Alles is hier zoals je bij Duiste grundlichkeit kan voorstellen. De tijd heeft hier echt stil gestaan. Alles wordt nog op de ouderwetse manier gedaan. Koken op oude stoven en de was, zoals ik zelf heb mogen ervaren, half met de hand en half met de machine. Vanuit hier fietsen we naar Hornopiren waar vandaan we de boot nemen naar Caleta Gonzalo.

Onderweg ontmoeten we Cem, een fietser uit de USA. Wat blijkt, hij is de fietser die wij op de foto in Pucon hadden gezien. Hij fiets en skiet. Het skieen is nu voorbij en hij heeft zijn skispullen laten opsturen. Hij heeft mooie verhalen en bruist van de energie. Hij stelde voor om de verse vis die hij net had gekocht op het strand s'avonds gezamelijk op te eten. En zo fietsen we met zijn drieen verder. We slaan de tent op vlakbij zee. De eigenaar van het stuk land laat ons de toegang naar het strand zien en het eerste wat we zien zijn dolfijnen. Wauw, dit is gaaf. Met volle bewondering blijk ik op het strand staan turen naar de zee. Meerdere malen die avond en de volgende ochtend. Berry en Cem houden zich die avond bezig met de vis en bak mijn eitje met ui en paprika. De volgende dag komen we allemaal erg langzaam op gang en fietsen we pas rond 12 uur weg. Na de eerste 10 kilometer halen we bij een kleine mercado particulier wat eten en drinken voor onderweg. De buurvrouw blijkt een Parijse te zijn en zodra ze ons gespot heeft worden we voor een kop koffie uitgenodigd. Het huis blijkt haar vakantiehuis te zijn waar ze al 7 jaar een maand lang verblijft. Een eenvoudig huis die ze toen ze een jaar in het ziekenhuis in Santiago werkte tijdens het rondreizen ondekte. We halen nog wat extra chocolade bonbons bij de mercado voor bij de koffie en thee en zo vliegt de tijd voorbij. Ondertussen is het 14.00 uur en hebben we nog steeds maar 10 km gefietst. De planning was die dag om er ongeveer 75 te fietsen. Uiteindelijk fietsen we 3 dagen met Cem, wordt er elke avond verse vis klaar gemaakt en slapen we op bijzonder mooie plekjes met uitzicht op zee. Op de derde dag komen we in Hornopiren aan en zwaaien we Cem uit, hij fietst terug naar Puerto Montt waar hij zijn vriendin gaat ontmoeten. Zij gaan van daaruit twee weken fietsen.

De volgende dag nemen wij de ferry naar Galeta Gonzalo. We zijn ongeveer 6,5 uur onderweg en ik pin me met de ogen af en toe vast aan de horizon. Ik begin me al enige zorgen te maken over mijn blijkbaar niet aanwezige zeebenen. Straks krijgen we nog de 4-daagse ferry tocht naar Puerto Natales. Bij aankomst trekken we meteen het regenpak aan en fietsen we 6 km en duwen we de fiets de andere 6 km naar de eerste camping in het park Pumalin. Mijn hemel, wat was dat zwaar. Midden in het groen en omringd door dierengeluiden zetten we onze tent op. In het park zijn een paar aangelegde plekken waar je mag kamperen en er zijn verschillende wandelingen uitgezet. Op andere plekken is het onmogelijk om te wandelen daar de bossen zo ontzettend dicht begroeid zijn. In het park regent het ongeveer 3 x per dag, wat soms een dag lang kan zijn. Gelukkig was ons dit vantevoren al verteld. We hebben in het park een paar mooie dagen beleefd; de rust, het vele groen, de geluiden van de vogels en eenvoud van leven. Vervolgens kwamen we in Chaiten uit. Dit is een verhaal apart. Chaiten is voor een deel weg gevaagd in 2008 door de uitbarsting van de vulkaan Chaiten. In het park hadden we hier al enige gevolgen van gezien maar zodra dit een stadje betreft krijgt het nog meer impact. In ons volgende bericht meer hierover. Nu eerst een ontbijtje nuttigen en maken we ons klaar voor de fietsrit van Castro naar Anchao. De zon schijnt, de lucht is strak blauw, we hebben er zin in.

Lieve allemaal, we genieten nog enorm, hebben het samen erg fijn en voorlopig blijven we nog! Tot snel maar weer.....liefs Ber & Sas!