Discovering The Sacret Valley en Machu Picchu 6 - 12 november

6 november

The gringo's are on the road............!

We fietsen vandaag Cusco uit en de The Sacret Valley in. Mijn hemel, wat valt dat zwaar om Cusco uit te komen. Onze hartslag stijgt al direct naar ongekende hoogte, snakken naar adem en zijn pas drie bochten verwijderd van ons hotel. Dit beloofd wat. Daarnaast hebben we alletwee last met schakelen. Ketting smerig of moet er wat bijgesteld worden? De lichtste versnellingen krijgen we er niet op, wat het alleen nog maar erger maakt. Cusco ligt hoog, helaas ligt er ook een pas boven Cusco die je over moet om verder te komen. Onder begeleiding van vele straathonden (Sas in de aanslag met de fluit in haar mond), zwarte dieselwolken en al een liter water lichter verlaten we Cusco. Nu begint de rit pas echt. Afdalen!! Er wordt onderweg naar ons gezwaaid door twee Nederlands motorrijders, zien wij er zo Hollands uit of doen alleen die rare Hollanders zulke ondernemingen?

Een mooie rit volgt door heuvellandschap met vele akkers die allerlei verschillende kleuren bruin en rood hebben en op de achtergrond de hoge bergen. Een strak blauwe lucht boven ons hoofd en een fijne temperatuur maken het helemaal af. We gaan eerst richting Chinchero waar Inca restanten te zien zijn. Het valt helaas wat tegen. Wat wel erg mooi is, is de kerk die we te zien krijgen. Het dak en grote stukken muur zijn volledig beschilderd. Helaas, een foto is alleen mogelijk tegen betaling. Daar hebben we voor bedankt. Zeker als we net daarvoor klein geld hebben gedoneerd aan betreffende kerk. We vervolgen onze rit. Bij een mirador (uitkijkpunt) kijken we de groene, lager gelegen Sacret Valley in. Daar gaan we heen. Voor Urumbamba pakken we de afslag naar Maras en schuilen we in een bushokje. Daar doen we een zwerfhond erg tevreden stellen met een naar ons idee taai en droog brood. Voor Maras zien we een afslag naar Salinas (we dachten toen nog dat dit een dorpje zou zijn) en vragen aan een pick-up of er mogelijheden zijn om te slapen in Maras of Salinas. Helaas, we moeten door naar Urubamba. We laten Moray (restanten van de Inca tijd in de buurt van Maras) voor vandaag links liggen en slaan de zandweg in richting Salinas. Wat een prachtig mooie weg! Hier zijn geen woorden voor. De weidsheid, de kleuren, de schapen, de bergen....hier voel je vrijheid! Na een paar kilometer doemt er een klein hutje op en moeten we 5 sol betalen voor de Salinas. Het wordt nu steeds duidelijker dat Salinas geen dorp is maar dat het alleen de zoutpannen zijn. Er steekt een ontzettende wind op en van bovenaf aanschouwen we de zoutpannen. We worden nog door Nederlanders op de foto gezet die ons vanuit de auto een Bravo toeroepen. Op dat moment denken we, wat zijn we blij dat we op de fiets zitten en niet in een taxi.

Na een bezoek aan de zoutpannen vervolgen we onze weg via een rotsachtig zandpad naar Urubamba. We kunnen daar het uitgekozen hostal uit de LP niet vinden en vragen hulp. Uiteindelijk belt een meisje voor ons naar het hostal. Ze geeft aan dat we naar de Plaza moeten gaan en dat daar een man in een zwarte broek op ons opwacht. Eenmaal op de Plaza heeft iedereen natuurlijk een zwarte broek aan. Er komt een man met een glimlach onze kant opgelopen, het is Paulino, hij brengt ons naar de Hostal. Het lijkt meer een B&B, een paar privekamers in de tuin naast het eigen huis. Een tuin waar werkelijk alles groeit, limoenen, kruiden, peren, tree tomatos, spinazie, kersen, etc. Ook kippetjes, schapen en cavia's zijn van de partij. Binnen een paar minuten plukt Ber verse limoenen en worden we verwelkomt met een vers limoensap. Heerlijk! Het weer slaat om en Paulino geeft aan dat we ook hier kunnen eten zodat we niet door de regen hoeven. Prima, dat doen we. We worden verwent met soep vooraf en als hoofd een tortilla met spinazie en kaas. Met een volle buik duiken we het bed in.

7 november

Vandaag maken we een dagtripje van Urubamba naar Ollantaytambo, heen en terug. Het is een mooie weg die door de vallei heen loopt. Het is zondag en dat betekent weinig verkeer op de weg. We bezoeken de ruines van Ollantaytambo en lunchen op de Plaza. Een heerlijk ontspannen dag. Onze versnellingen blijven knudde dus bij terugkomst proberen we de juiste afstellingen te vinden. Het wil maar niet lukken en we zoeken de fietsenmaker in het dorp. Gelukkig is die er. Er wordt eea afgesteld en de fietsen rijden weer (bijna) zo goed als een trein. Na het lekkere eten van gisteren besluiten we opnieuw bij Paulino te eten. We krijgen een traditioneel Peruaans gerecht, Tarwi.

8 november

Met de bus reizen we van Urubamba naar Passo Malaga. Dat is op de weg naar Quilabamba. We worden door minibusjes met op het dak mountainbikes ingehaald. De afdaling van de pas richting Santa Maria wordt door veel tourcompanies aangeboden. De weg omhoog is fantastisch! Op de pas zitten we in de wolken en is het best koud. Nadat we de pas over zijn wordt er (op ons verzoek) via een wave op de deur van de chauffeur gekopt. We maken kenbaar dat we eruit willen. De bus stopt onmiddelijk. De fietsen worden van het dak gehaald en voor we het weten staan we buiten in de kou. De warme kleren gaan aan en we duiken de mountainbikers achterna. Geweldig, om hier met je fiets te mogen fietsen! Puur genieten! Na 35 dalende kilometers komen we bij de wegopbreking. De weg is nog niet volledig geasvalteerd, daar zijn ze druk mee bezig. Een keer per dag mogen auto's tijdens de siesta de weg over. Wij hadden gehoop dit met de fiets te kunnen doen. Helaas, we worden door de politie tegengehouden. We mogen alleen met een auto verder. Onze bus staat in de rij van wachtende auto's maar neemt ons niet meer mee. We lopen de auto's langs, de auto's beginnen zelfs al te rijden en gelukkig geeft uiteindelijk een van de pick-ups aan dat we mee mogen. Ber gaat met de fietsen en bagage achterin en ik neem plaats in de auto. Wat zijn wij blij dat we in deze auto zitten, ik soms nog blijer dan Ber. Het is namelijk een groot stof gebeuren op de weg en het lijkt soms wel de Dakar rally. Het was geen pretje geweest om hier tussen te fietsen. We hebben helemaal mazzel als we er achter komen dat de heren door rijden naar Santa Teresa, daar moeten wij ook heen. Yes, zonder dat we het wisten hebben we de beste taxirit geregeld. Zodra we in Santa Maria zijn wordt er gelunched en rijden we daarna verder naar Santa Teresa. Het lijkt alsof we vandaag in een film van Indiana Jones zitten. We rijden over een bijna onbegaanbare weg die wij echt nooit hadden kunnen fietsen. Ber heeft achterin het beste uitzicht ooit en ik leef helemaal op in de auto met het horen van een aantal top 40 liedjes.

Aangekomen in Santa Teresa stappen we meteen over op een minibus naar het station van de Hydroletic die ons naar Aqua Calientes zal brengen. Helaas, dit pakt anders uit. De trein is al weg en de enige trein die nog gaat is de trein voor locals. Iedereen die nu op het station aankomt loopt via het spoor naar Aqua Calientes, dat is de goedkopere versie. Dat willen wij ook wel maar we zitten met onze fietsen. We proberen met onze fietsen mee te kunnen in de local trein. Dit gaat voor ons niet lukken, maar wel voor de fietsen. Eerst kost ons dit 5 sol voor de fiets op de trein te zetten en wat de daadwerkelijke kosten zijn horen we dan in Aqua Calientes. Dit voelt niet oke, we willen van te voren weten wat de kosten zijn. Nu begint zich iemand anders zich ermee te bemoeien en die vertelt ons dat we per kilo moeten betalen. We beginnen aardig gefrusteerd te raken daar wij de prijs al lang weten daar we dit in Cusco hadden nagevraagd. Om een lang verhaal kort te maken, het dreigen met dat we de manager willen spreken, dat ze voor ons naar Aqua Calientes moeten bellen voor de prijs etc, wordt er uiteindelijk gebeld. Ondertussen heb ik een boos briefje van de dame van 5 sol gekregen omdat ik haar publiekelijk voor schut zou hebben gezet. Zij zegt nu dat zij namelijk helemaal geen 5 sol heeft genoemd en zij wil aan ons geen service meer verlenen. Nou, mooi is dat. De fietsen gaan uiteindelijk op de local trein voor 18 sol per stuk en we kunnen ze ophalen in Aqua Calientes en dit is allemaal een uur later. Nu moeten we opschieten met lopen want we zullen in het donker aankomen. Met twee fietstassen aan onze rug en schouder beginnen we met lopen. Midden door de bush op en naast de spoorlijn. We zien prachtige bloemen, vogels en vlinders. We zijn eigenlijk helemaal kapot maar zullen door moeten. We ontmoeten onderweg een groepje waarvan twee Belgen zijn. Zodra het helemaal donker is en we de hoofdlampen op hebben besluiten we om met de groep van de Belgen verder te lopen. Sas voelt zich niet helemaal op haar gemak zo in het donker. Na 2,5 uur lopen komen we in Aqua Calientes aan. Een ontzettend toeristisch dorp wat alleen maar bestaat en kan bestaan door Machu Picchu. Alleen maar hotels, restaurants en toeristen. s'Avonds pikken we onze fietsen op, gelukkig ze zijn meegekomen. Met een douche en pizza sluiten we deze fantastische Indiana Jonesdag af.

9 november

Verrot geslapen! Het blijkt dat we gisteren compleet lek zijn gestoken. Hoe kan het? We hadden een lange broek en sokken aan. We hebben beide wel meer dan 100 muggenbeten. Bij Sas zijn ze opgezet en jeuken ze ontzettend! Vandaag staat een relaxdag op het programma en alle tickets voor MP en trein regelen. Voor alles moet je ontzettend belachelijke prijzen betalen. Een ticket voor de bus naar MP een ticket voor dit en een ticket voor dat. Oke het hoort er nu eenmaal bij maar we vinden het eigenlijk maar niks. Ondertussen houd ik het niet meer met de muggenbulten. Bij een apotheek halen we anti jeuk pillen en antihestamine. In het hostal gaven ze de tip om er ijs op te doen. Dit verlicht zeker alleen voor korte duur.

10 november

Om 05.30 uur in de bus omhoog naar MP. Om 06.00 uur staan we in de rij en lukt het ons om een stempel te bemachtigen die ons toegang geeft tot het beklimmen van de Wayna Picchu (is maar toegang voor 400 personen per dag). MP is mooi en de omgeving maakt het geheel zeer indrukwekkend. Het valt gelukkig zeker niet tegen. We nemen onze tijd en genieten vooral van het er zijn. De omgeving is zo mooi! We lopen nog naar een Inca bridge en wandelen met veel gehijg de Wayna Picchu op. We hebben de tijd en doen op het gras nog een lekker dutje in de zon.

In de middag nemen we onze trein vanuit Aqua Calientes naar Ollantaytambo. Op het station ontmoeten we Marco, een Duiste jongen die 10 maanden met zijn vrouw aan het reizen is, voor de 3e keer. We wisselen mailadressen uit om elkaar zo leuke adresjes te mailen of te laten weten waar we zijn. Tijdens de treinrit beginnen we langzaamaan te begrijpen waarom de tickets zo duur zijn (60 dollar per persoon). We krijgen een snack en drinken, een modeshow en een kleine voorstelling van een danser. We lachen, samen met onze mede reizigers, slap om dit hele gebeuren. De trein rijdt als een slak door de vallei. Aangekomen in Ollantaytambo moeten we nog tot 22.30 uur wachten voordat we onze fietsen van de trein kunnen ophalen. In de regen wachten we op het station. En we zijn wederom erg blij als blijkt dat onze fietsen zijn meegekomen.

11 en 12 november

We fietsen deze twee dagen door de Sacret Valley terug naar Cusco. Van Ollantaytambo naar Pisac en van Pisac naar Cusco. De tweede dag valt zwaar tegen. Ondanks dat het maar 35 kilometers zijn, zijn de eerste 20 km alleen maar omhoog. We hebben de tijd en dus nemen we die ook. Rond 14.00 uur komen we aan in Cusco en vinden we onze weg terug naar Ninos Hotel waar de rest van onze spullen wachten. We regelen vandaag de busticket naar Copacabana. Dit ligt aan het Titicacameer in Bolivia. We verlaten Peru en gaan nieuw avontuur in Bolivia tegemoet!