Op naar Argentinie 18 dec - 28 dec

Met de fiets, zoals het oorspronkelijke idee ook was, gaan we op pad. Yes!

18 december Tupiza - Villazon 99 km

Vol goede moed beginnen we aan onze eerste fietsdag met volle bepakking. De weg is deels geasfalteerd. Daar waar de weg nog niet officieel klaar is wagen wij het er soms toch op om langs de barricade op te gaan en een extra stukje asfalt mee te pakken. Soms werkt het en soms ook niet. Ineens houdt de weg op omdat er een brug gemaakt moet worden. Terug en dan de zandweg nemen lijkt ons meer moeite dan de tassen eraf te halen en de fiets handmatig boven te krijgen. En ook dit valt achteraf gezien niet mee. Het is warm en de zon brand behoorlijk. We houden onder een boom, in de schaduw, onze picknick. Dit is ook echt nodig, we zijn alletwee kapot en hebben last van de warmte. In ons hoofd voelt het niet echt oke, beetje duizelig. We vragen aan een voorbijganger hoever Arsenales nog is, hij zegt dat dit Arsenales is. Oh, maar er zouden toch restautantjes en cafeetjes zijn? We gaan op zoek en vinden een klein winkeltje. Koude Cola en chips maken ons erg blij. We kletsen met het jongentje van de winkel. Hij vraagt ons het hemd van het lijf. Opeens zie ik een pickup voor de winkel staan. Ik kijk Ber aan en weer naar de pickup en voordat we een woord hebben gewisseld, hebben we een lift kunnen regelen naar Villazon. Wij in de auto, de fietsen achterin. Erik, de chauffeur, is ingenieur en woont officieel in Cochobamba. Hij werkt voor 1,5 jaar aan de weg van Bolivia naar Argentinie. Daarvoor woont in hij de kost in Villazon. Het is een gezellige rit waarin we wat heen en weer kletsen. In Villazon aangekomen nodigt hij ons uit voor een fresca frio. We nemen het aanbod aan. We komen bij het huis en de moeder en dochter van de casa verwelkomen ons hartelijk. Onderwijl helpen we de buurman ook nog een handje met het ophangen van de kerstverlichting. Vandaag wordt meteen duidelijk waarom fietsen ook alweer zo leuk is, je hebt veel sneller contact met lokalen. Onze fresca frio bestaat uit een perzikkendrankje met kaneel en water. Fris is het zeker en ook best lekker. Met handen en voeten en woordenboek paraat kletsen we zo toch wel wat met elkaar weg. We vragen waar we een degelijk hotel kunnen vinden en uiteindelijk gaan we daarheen. Na een douche en met schone kleren gaan we Villazon in. Het is best een behoorlijke plaats wat voornamelijk fungeert als een doorvoer station. We halen wat eten voor morgen en proberen ergens te eten zonder dat we kip op ons bord krijgen. Het lukt, het wordt een bord met patat, ui en tomaat. Helaas, geen andere keus.

19 december Villazon - Humahuaca 173 km

Vandaag gaan we de grens over. Bolivia uit is geen enkel probleem. Dat we de 30 dagen visa hebben overschreden maakt ook niks uit. Dat is mooi, we hoeven dus niet te betalen. Om Argentinie binnen te komen is een heel ander verhaal. Een lange rij en 1 persoon achter de balie. Dat wordt wachten. Na 1,5 uur komt er beweging. Ber ziet dat er Bolivianen voorkruipen. Als wij niks doen dan staan we waarschijnlijk hier over 3 uur ook nog. We sluiten aan bij andere reizigers en zo zijn we na bijna 2 uur de grens over. Yes, Argentinie here we come!

De eerste 83 km gaan als een trein. Met de wind in de rug leggen we vrij snel de eerste kilometers af. De weg zie je heindever voor je uit liggen en het verkeer valt mee. Zodra er verkeer van voor en achter tegelijkertijd passeert duiken wij de berm in. Rond lunchtijd maken we een plan de campagne; nog 90 km verder of hier stoppen in Abra Pampa wat niet veel is. Na een fris en een broodje gaan we door. Als het lukt om en lift te krijgen, al is het maar een stukje dan moet die 90 km wel goedkomen. We rijden de plaats uit en voor de eerste 30 km hebben we een lift. We stappen daarna weer op de fiets en merken dan dat de wind 180 graden gedraaid is, ai daar hadden we geen rekening meegehouden. De lucht wordt ondertussen ook erg donker. We hebben nog geen 50 m gefietst en houden wederom een pickup aan. Yes, hij neemt ons mee. Tussen het meubilair duiken wij met al onze spullen en onszelf de bak in. De volgende 60 km worden voor ons gereden. Alleen die donkere lucht raken we niet kwijt. Vlak voor Humahuaca barst de hel los. We zoeken dekking achter onze tassen om niet door grote hagelstenen te worden geraakt. Zo groot, waren ze nou ook weer niet maar met 90 km per uur doen ze toch best zeer. We lachen ons rot, om hoe wij in de bak zitten en proberen te schuilen. Dit voelt als avontuur! Gelukkig, worden we onder de bomen eruit gezet en blijven we nog een tijd lang schuilen. We vinden een fijn hostal en nemen een heerlijke warme douche. Humahuaca is een mooi authentiek dorpje waar we voor 1 nacht blijven.

20 december Humahuaca - Tilcara 50 km

De wind was vandaag nog steeds niet met ons. We hebben 50 lange kilometers tegen de wind in gefietst. Vandaag hebben we onze eerste tuinbonen op. We wilden in een dorpje wat eten halen en we werden gewezen naar een restaurantje wat naar ons idee er toch echt gesloten uit zag. Nee hoor, we moesten gewoon aanbellen. Dat hebben we gedaan en de deur ging voor ons open. Lichten aan, tafel werd gedekt en we konden kiezen uit drie gerechten. He enige vega was een bord tuinbonen met wat achteraf bleek geitenkaas. Het pellen wordt ons voorgedaan en het smaakt ons best. Ik ben erg trots op mijzelf. Ik gruwelde altijd van tuinbonen en kan de pannetjes tuinbonen van mijn vader nog heel goed herinneren. Blijkbaar kan je er op latere leeftijd ook nog overheen groeien :-). Dus pa, je weet wat je op tafel kunt zetten bij thuiskomst! In Tilcara vinden we een fijn B&B. De eigenaresse geeft ons een adresje mee van een restaurant en daar eten we ons lekkerste eten van heel de reis! Heerlijk. De volgende ochtend gaan na het ontbijt de fietskleren weer uit, we besluiten hier nog een nachtje te blijven. We bezoeken vandaag Purmamarca, wat bekent staat om zijn 7 kleurige rots(-en).

22 december Tilcara - Yala 74 km

Regen, regen en nog eens regen. We krijgen een complete verandering van omgeving onderweg. Net boven Yala wordt het ineens heel groen, warm en droog!! Na 74 km luchen we en besluiten we hier te blijven. Een leuke kamer krijgen we, zitje buiten en in de buurt is een hot spring, dus dat komt wel goed. We nemen de collectivo (local bus) en stappen over in Reyes voor de hot spring. Helaas, de hot spring is niet meer dan een gevuld zwembad met daarin al ongeveer 20 schoolkinderen. We nemen direct de bus weer terug en plonzen in ons eigen zwembad bij het hostal.

23 december Yala - La Caldera 91 km

Vandaag is het bloedheet, strak blauw en de hele dag zon. Rond siesta tijd, duiken we af en toe even onder de bomen om af te koelen. We rijden op de oude weg naar Salta en deze is prachtig. Verkeer wordt steeds minder, de weg steeds smaller en de omgeving steeds groener. We genieten ernorm. We komen in La Caldera uit. We zoeken de camping met zwembad op, jammer deze staat leeg. We willen zo graag ergens een duik nemen dat we nog een adresje verder kijken. Een sjiek hotel moet mooi zwembad maken ons erg lekker. Oke, we stellen een maximum prijs en proberen het. Onze prijs lukt niet, we krijgen de kamer wel iets goedkoper, we doen het! We kunnen dezelfde avond zelfs eten in het restaurant van het hotel, ook zal wij de enige. De volgende ochtend zien we na het ontbijt een ontzettend zwarte lucht boven Salta hangen. Precies de kant die wij op moeten. Het begint te waaien, we wachten even af. Het even afwachten wordt een nacht extra in dit heerlijke hotel. Hier vieren wij samen kerstavond, als enige gast en dit voelde best een beetje alleen. Iedereen is deze avond thuis met familie en buiten wordt vuurwerk afgestoken. Dit is eigenlijk het enige wat we er van meekrijgen.

24 december La Caldera - Salta 30 km

Net voor we Salta in rijden steken we de Rio Caldera over. De eerste auto's met voornamelijk mannen zien we in de rivierbedding staan. Ze draaien muziek, drinken bier en wijn en vieren zo hun 1e kerstdag. Hoe dichter we bij Salta komen hoe meer volgepropte auto's we richting de rivier zien gaan. Ons geluk is dat het nu zeer rustig op de weg is. Geen vrachtauto´s en bussen. Sportieve fietsers en wielrenners passeren en groeten ons. We fietsen door Salta heen en komen bij de camping aan. We zien daar en mega zwembad (33.000.000 liter en 280m lang) die leeg is. Nee, nee dit kan niet waar zijn! Op de camping staan nog 2 Nederlanders die fietsen en een Nederlandse motorrijder. Ze zeggen dat het zwembad morgen opengaat. We geloven er niks van, het zal toch minstens een week duren voordat dit bad gevuld is. We zullen zien. Ah, ook een half vol bad gaat open. De volgende dag wordt de camping bezocht door vele familie's en kilo's bbq vlees. Wij gaan Salta in en komen ietwat teleurgesteld terug. De stad is niet zo mooi als wij gedacht hadden. Alleen toeristen zie je op terrasjes zitten, alles is verder dicht en de meeste familie's zitten denk ik aan 'ons zwembad'. En dat blijkt als we terugkomen op de camping. De volgende dag brengen wij mijn fotocamera weg en in de avond wordt ons verteld dat hij kan worden gemaakt. Joepie, hier ben ik erg blij mee, minder is dat we nog langer in Salta moeten blijven. Woendag 29 december fietsen we door richting Cafayate om daar met Oud & Nieuw te zijn. We hopen dit feest met toch iets meer mensen te vieren dan alleen met ons twee. Voor iedereen een goed uiteinde en alvast SALUT!!! B&S

Fijne feestdagen en een goed nieuw jaar

Lieve familie, vrienden en bekenden,

Vanuit een warm en af en toe nat Argentinie wensen we jullie alvast

Feliz Navidad y Feliz ano nuevo

Wij gaan de kerstdagen in Salta doorbrengen. Hoe en waar in Salta, hebben we nog geen idee van. Hier wordt kerstavond en 1e kertdag gevierd. Een tweede feestdag kennen ze niet. Voor jullie allemaal een fijn samen zijn, desondanks wij zoveel kilometers weg zijn, zijn we toch heel dichtbij.

Vele liefs Ber en Sas!

Sucre, mijnbezoek Potosi en vetrek naar Argentinie 13 - 17 dec

12 december

Met de bus vanuit Uyuni, via Potosi, zijn we aangekomen in Sucre. Wat is Sucre mooi! Het is de witte parel van Bolivia. Alleen maar witte huizen, gebouwen en kerken die afsteken tegen een blauwe lucht. Een paar dagen ontspannen, rondlopen en net zoals veel Bolivianen brengen we onze zondagmiddag door in het park/speeltuin. Wat een drukte. Ook met de zoetige lekkernijen doen wij mee! Mjammie. We slapen in casa Wasi Masi, house of friends. Een klein keukentje met koelkast is te gebruiken. Heerlijk om zelf weer eens een ontbijt klaar te maken of gewoon weg een kopje thee te zetten. Hier genieten we enorm van. De bezienswaardigheden zijn allemaal te voet te doen. Zo bezoeken we onder meer de begraafplaats die er prachtig bij ligt. Veel kolosale familiegraven en daarnaast lange en grote muren waarin urnen zijn opgeborgen. Jammer dat Sucre niet eerder tijdens onze reis er was, anders hadden we zeker hier onze Spaanse cursus gedaan. We zouden hier immers best een langere tijd kunnen verblijven.

Op een van onze avonden bekijken we de film 'the Devil's Miner'. Een documentaire over het leven in de mijnen in Potosi. Voor iedereen die hier een indruk van wil krijgen is het zeker de moeite waard om deze documentaire te kijken. Het verhaal wordt door een jongetje verteld, zijn vader is overleden en daarom moet hij voor het inkomen voor de familie zorgen. Kortom indrukwekkend. Op dit moment werken er nog 800 kinderen in de mijnen in Potosi.

14 december

In de avond komen we aan in Potosi. De bus was weer een hele ervaring. Een familie bestaande uit madre y padre y tres ninos, hebben twee stoelen tot hun beschikking. Opeens horen we vreemde geluiden, wat blijkt, de kip met kuikens zijn onder de stoel geschoven. Nadat ze de bus uit zijn ligt er ook een vreemde plas vocht op de grond, de kip of....In Potosi slapen we in een oud klooster. Morgen gaan we mee met een mijntour. Spannend. Aan het begin van de tour krijgen we als eerste kleding aangereikt, laarzen, helm, mijnlamp, broek en jas. We zijn er klaar voor! We bezoeken de mijnmarkt, hier kopen de mijnwerkers hun handschoenen, dynamiet, cocabladeren, sigaretten en flesjes met 95% drinkbare alchohol. Ja echt, dat wordt hier gedronken! Berry probeert het, maar houdt het toch liever bij een jonge jenever! Om het bezoek in de mijnen mogelijk te maken en foto's te maken moet er wel wat tegenover staan. Wij kopen handschoenen, die hebben we ook nodig, en kunnen we na afloop weggeven aan een van de mijnwerkers. De rest van de 6 koppige groep koopt fris, dynamiet(!) een grote zak cocabladeren. Voordat we de mijn betreden, bezoeken we eerst een verwerkingsfabriek van mineralen. We krijgen een authentiek verwerkingsproces te zien. Erg interessant!

Op naar de mijn in de berg Cerra Rico! Met de groep, onze gids en de drager voor alle presents gaan we de mijn in. In het begin kunnen we nog aardig goed lopen, alleen merken we al snel dat de mijnen niet op de lengte van Europeanen zijn gebouwd. Waar de gids rechtop kan lopen, lopen wij al gebukt. We komen een aantal mijnwerkers tegen en er wordt kort gepraat. Na een paar gladde afdalingen komen we op een punt dat je kunt besluiten verder te gaan of om terug te gaan. Er staat ons een kruipstuk en 15 min gehurkt lopen te wachten. We kijken elkaar aan, we gaan door. We zijn 1 km van de ingang verwijderd en 450 meter onder de top van de berg. Het kanalensysteem van de mijn is te vergelijken met een boom. Een hoofdgang met allerlei vertakkingen waar de mineralen zich bevinden. We praten een tijd met een 62-jarige mijnwerker. Hij ging al vanaf zijn 14e mee met zijn vader de mijnen in. Hij werkt nu al 4o jaar in de mijnen, niet aan eengesloten. Hij geeft aan dat de jongere generatie de oude 'rotten' graag de mijnen zien verlaten zodat zij plek vrijmaken voor de jongeren mannen. De oude generatie heeft juist veel kennis over de mijn en er zou dus veel ervaring verloren gaan. Normaal werken er zo'n ongeveer 10.000 mannen in de mijnen, op dit moment zijn het er 15.000 daar de prijs van zilver erg gunstig is. In de mijn brengen we ook nog een bezoek aan de Tio. De Tio is de duivel. Omdat de Heer onder de grond niet kan waken, eren ze juist de duivel om ervoor te zorgen dat hun niks overkomt. Zij geven de Tio een naam, en brengen hem cocabladeren, alcohol en andere versnapperingen. Elke dag weer. Uiteindelijk zijn we blij weer daglicht te zien en kunnen we ons eigenlijk nog steeds moeilijk voorstellen hoe het voor deze mannen is om dag in dag uit de mijn in te gaan. Daar is 2 uur lopend, kruipend en schuivend op de buik in de mijn echt te kort voor. Om het verhaal van een mijnwerker compleet te krijgen besluiten we zelfstandig naar de begraafplaats van Potosi te gaan. Oef...dit is een heel ander aanzicht dan de begraafplaats in Sucre. Bijna elke mijn heeft een eigen blok waar al zijn werkers een plek krijgen. En dat zijn heel veel blokken (zie de foto's). Daarnaast staan er ontzettend veel losse kruisjes waar ook de mijnwerkers liggen begrafen. Triest om dit te zien, maar het is de werkelijkheid van Potosi. De gids vertelde ons dat er waarschijnlijk nog 35 jaar gewerkt kan worden in de mijnen voordat de berg 'leeg' is. Hoe zal het Potosi daarna vergaan?

16 december

In de ochtend nemen we de bus van Potosi naar Tupiza. Een 7 uur durende rit over een geasfalteerde weg, dachten we. Helaas, het zijn ware stofwolken die de bus achterlaat. Na heel wat gehobbel, pech onderweg (band verwisselen) komen we aan in Tupiza. Vandaag even niks meer. Morgen hebben we de hele dag de tijd om de fietsen en onze bagage in orde te maken voor vertrek naar Argentinie. Er zijn veel NL-ers in het hotel wat ervoor zorgt dat er een ware book exchange aan het zwembad plaats vindt. We hebben een aantal dwarsliggers weten te bemachtigen, scheelt weer een aantal kilootjes :-).

18 december

06.00 uur gaat de wekker.....daar gaan we dan richting Argentinie! Joehoe!

Gelukt, er is weer kijk plezier! De foto´s staan er op! Hasta Luego!

Zuid-West Bolivia met een 4x4 jeep 4 - 12 dec

Here are the Gringo's back again!

4 december

We vertrekken met de bus vanuit een regenachtig La Paz naar Oruro, een mijnstad. Het wordt uiteindelijk een rotdag voor Sas, de 1e buikloop heeft zich aangekondigd. Veel toiletbezoek, geen honger, slap etc. En er staat ons een 13 uur lange treinreis te wachten. Ojee, hoe gaan we dat doen. Immodium zal zijn werk vast doen. En dat doet het. In Oruro zijn we druk met het regelen van ons vervoer met de trein. Je hebt een cargo wagon waar je ´s ochtends al voor in de rij moet staan. Bankstellen, kasten, keukens, heel veel dozen en FIETSEN worden ingecheckt. In de middag staan we in een zelfde soort rij maar nu voor onze bagage. Op deze manier komen we dag door in Oruro. In de avond vertekt de trein. We reizen 1e klas, wat inhoudt dat onze stoelen in ligstand kunnen, je krijgt een deken en kussen, films worden gedraaid en zelfs Andre Rieu komt op het tvscherm voorbij. De trein rijdt vreselijk langzaam, niet harder dan 35 km en de wissels worden nog handmatig bediend. De volgende morgen komen we in een warm Tupiza aan. We fietsen naar het hotel Mitru wat we in de LP hebben gezien. Het hotel heeft een zwembad (die we eerst checken, deze zijn soms meer groen van viezigheid of leeg ) voordat we besluiten hier te overnachten. Uiteindelijk boeken we deze dag ook een tour met een 4x4 jeep die ons brengt naar Salar de Uyuni.

6 december

Vandaag fietsen over de weg (zand) richting Uyuni die door een fantastisch landschap loopt. We begeven ons te midden van rotsformaties, grote cactussen en rust. We worden een enkele keer ingehaald door een vrachtwagen, bus of jeep. We verbazen ons over de grote van de cactussen. 's Avonds worden we opgeschrikt door een telefoontje op onze hotelkamer. Het blijkt de agency te zijn waar we onze tour hebben geboekt. Wat blijkt, ze hebben stad en land afgezocht om ons te vinden. De twee Australiers waar we de jeep mee zouden delen zijn niet opkomen dagen. Nu kan morgen de tour niet doorgaan mits we meer betalen en een privetour krijgen of we vetrekken een dag later. Het laatste zit niet onze planning dus besluiten we meer te betalen.

7 december

We vetrekken uiteindelijk toch met 4 personen. De agency heeft nog twee andere Australiers gevonden die mee wilden. Voor ons dus toch nog gunstig. De komende vier dagen trekken we op met Maggie en Jordan onze medepassagiers, onze chauffeur en gids Angel en kokkik Anastacia (ze heette anders maar deze naam was voor ons te onthouden). We zullen in de komende 4 dagen 1200 km afleggen over zandwegen, door woestijn en over de Salar de Uyuni en eindigen in Uyuni. De eerste dag rijden we langs fantastische rotsformaties, zien we veel lama´s en zien we de eerste wilde vicunas. De lama´s worden gebruikt voor transport van zout, gedroogd lama vlees en andere dingen. Deze goederen werden geruild voor suiker en mais. Deze tochten duurde meestal zo´n 15 a 20 dagen. We zien planten die gebruikt worden voor het koken en waarmee ze de daken van de huizen maken. We slapen deze dag in San Antonio de Lipez op 4260 meter. Omdat hier geen enkele luchtvervuiling is kan je erg veel sterren aan de hemel zien.

De volgende dag vertrekken we al om 05.00 's ochtends, het wordt een lange dag (10uur rijden). We passeren oude verlaten dorpen (4690m) die ooit beroemd waren om hun goud. Ze maakten een diep gat in de rivierbank en haalde de viezigheid eruit en hielden uiteindelijk stukjes goud over. Een arbeider had elke maand tussen de 15 en 30 gram aan goud wat een klein beetje aan cash geld opleverde. We komen langs laguna Kollpa waar ze van mineralen zeep maken. Bij een ander meer waar we langskomen halen ze borax uit het water wat ze gebruiken om ceramiek van te maken. We rijden langs Salar de Chalviri en arriveren uiteindelijk bij de Polques hot springs. De bikini en zwembroek gaan aan en we dompelen onder in een 35 graden hot spring. Na de lunch, we worden deze dagen ontzettend verwend door onze kokkin, rijden we door naar laguna Verde (4350m). Het is een zout water meer met verschillende mineralen waaronder magnesium, lood, calcium, cabonaat die in combinatie met het water voor de groene kleur zorgen. Op dit moment zijn we zo goed als bij de Chileense grens. We rijdens langs El Desierto de Dali, ze noemen dit stuk woestijn zo omdat hierin surrealistische rotsformaties staan. We eindigen deze dag met een bezoek aan de Sol de Manana geisers. Het stinkt er ontzettend naar zwavel. Het modder springt omhoog en de damp van de hitte is goed zichtbaar. Dit is erg interessant om te zien. We blijven op hoogte en slapen wederom op ongeveer 4200m. We warmen ons aan een houtkachel die tevens de douche verwarmt. De douche laten we voor wat het is, een derde dag stinken kan er ook nog wel bij. Het is een koude nacht die ervoor zorgt dat we wederom erg gelukkig zijn met onze nieuwe slaapzakken.

Deze dag staat in het teken van een bezoek aan een aantal meren waar flamingo´s te zien zijn, de woestijn van Siloli waarin de Arbol de Piedra staat en de dag zullen we eindigen aan de voet van de Salar de Uyuni. Het is een raar gezicht om hier flamingo´s te zien omdat we ze veel meer associeren met een tropische omgeving. Het is een prachtig gezicht, een meer vol met deze vogels. De Arbol de Piedra is een rots die door erosie en wind zo uitgeslepen is dat het lijkt op een boom van steen. Als we door de woestijn rijden komen er twee motorrijders ons tegemoet. Wat een gaaf gezicht en avontuurlijk. Diep respect voor deze mannen. We slapen deze avond in een heus zouthotel en gelukkig wat lager namelijk op 3750m. Wat een dagen hebben we al gehad. Het is een prachtige omgeving om doorheen te rijden. Het landschap veranderd door de dagen heen en soms fantaseer je of jezelf achter het stuur zit. Daar krijg je namelijk wel zin in.

De laatste dag staat in het teken van de Salar de Uyuni. Dit is een zoutmeer van 1200 km2. Het is mega groot en erg bijzonder. Het lijkt net alsof je over een bevroren meer met sneeuw rijdt. De Salar bestaat uit verschillende lagen. Namelijk eerst een laag van zout van 8 meter, dan 8 meter water, dan weer 8 meter zout en dan weer water. Dit gaat zo even door en uiteindelijk komen er allerlei lagen met mineralen. We kunnen ons zeker voorstellen dat mensen hier verdwalen op de Salar. Stel dat je verdwaalt dan kan je daarnaast ook nog eens overvallen worden door de warmte (of kou in de winter). We zien her en der dan ook kruisjes staan op de Salar. Helaas bijna op het eind van de Salar ook een gedenkteken. Drie jaar geleden zijn er twee jeeps frontaal op elkaar gebotst. Hoe is het mogelijk denk je dan als je de ruimte om je heen ziet. Aangezien elke jeep extra benzine en gas voor het koken bij zich heeft zijn deze twee jeeps geexplodeerd met alle gevolgen van dien. Oef, dan slik je toch wel even. Op de Salar kan je geweldige foto´s maken. We hebben ons samen met Maggie en Jordan behoorlijk uitgesloofd op mooie en gekke plaatjes te schieten. Dat is aardig gelukt. Zie de foto´s. We hebben onze gids en kokkin zelfs zover gekregen om springend op de foto te staan. Na 4 dagen zijn we in Uyuni aangekomen en nemen we afscheid van iedereen. We hebben ontzettend gave en mooie dagen gehad die veel indruk hebben gemaakt. Helaas is tijdens deze rit ook mijn fototoestel gecrashed. Dat wordt een kerstkadootje uitzoeken in Argentinie.

Uyuni is een stad waar je niet graag lang verblijft. We hadden eigenlijk besloten geen nachtbussen meer te nemen als het niet hoeft. Vandaag gaan we toch overstag. Om 19.00 uur vertrekken we naar Potosi waar we in de nacht overstappen op de bus naar Sucre. De 1e rit gaat goed, de 2e ook maar dan beseffen we maar weer des te meer waarom we eigenlijk geen nachtbus willen nemen. De chauffeur rijdt veels te hard en je wordt gewoon letterlijk heen en weer gedrukt in je stoel. Van slapen komt dus weinig. We komen dan ook veel eerder in Sucre aan, 04.00 in de ochtend. We zien nog net een staartje van het nachtleven van Sucre, veel dronken mensen op straat. Gelukkig doet iemand van het hostel de deur open en is er kamer vrij. We droppen onze spullen en vallen snel in slaap in een heerlijk bed!

12 december

Nu een paar dagen in Sucre, even rust. Daarna terug naar Potosi waar we een bezoek brengen aan een van de mijnen en dan gaan we met de bus terug naar Tupiza. Daar hebben we erg veel zin in. We zullen vanaf daar met de volle bepakking naar Argentinie fietsen. Daarmee krijgt Wheels of Fortune eer aan zijn naam. De wielen van de bus, trein, taxi worden ingeruild voor de wielen van onze fietsen die ons een fortuin aan ervaringen gaan brengen.

We hebben gelezen dat er weer sneeuw op komst is. Wat een verschil met hier. Voor iedereen die een beetje warmte kan gebruiken sturen we een warme groet vanuit hier. Vele liefs!!

Jungle avonturen op sea level :-) 25 nov - 3 dec

Hola Amigos, de fietsen worden weer klaargemaakt om vanuit Coroico naar Rurrenabaque te fietsen. We hebben er zin in! De bergen laten we achter ons en we fietsen de Jungle tegemoet. Na een 14 km lange afdaling over kasseien, waarbij onze onderarmen als vering functioneren, zijn we blij dat we eindelijk gewoon lekker asfalt zien. Helaas, dit plezier duurt maar liefst 1 kilometer. Vervolgens zien we weer weer zand, stof en stenen. Even drie keer slikken en gewoon weer lekker doortrappen. Na ongeveer 2 uur trappen was daar ineens ons eerste ongeluk(je). Sas staat keurig te wachten, zodat er een bus kan passeren. Helaas zit de buschauffeur niet op te letten. Patsboem de bus raakt Sas haar fiets zeer ongelukkig. Resultaat, een verdwenen trapper, een verbogen cranck en schrik. We houden de bus aan en maken veel stampij richting de chauffeur. Dit maakt weinig indruk. Nog snel maken we voordat de bus weg rijdt een foto van de chauffeur en het nummerbord. Mogelijk kunnen we daar nog iets mee. Echter daar sta je dan. Je kan niet meer voor- of achteruit. Na ruim 1,5 uur lukt het ons om met lokaal vervoer de richting van La Paz op te gaan en bij het eerst volgende dorp regelen we een taxi naar La Paz. We laten ons direct afzetten bij ondertussen onze amigos van Gravity om te vragen of ze de fiets kunnen repareren. Gelukkig, ze hebben een shimano cranckstel dat past en een paar MTB trappers.

27 november

Een nieuw plan de campagne wordt gemaakt: vliegend naar Rurrenabaque voor de Jungle en de Pampa's. Dit is een uurtje vliegen vanuit La Paz. Tijdens de vlucht zien we de Huayna Potosi opnieuw maar nu vanuit de lucht en langzaam zie je het landschap veranderen in een zeer groene Jungle. Het is snikheet (35+) als we aankomen in Rurrenabaque. We boeken diezelfde dag een Jungetour bij een ecoturismo wat door indigenous families wordt gerund.

29 november

Met de boot varen we het Madidi Nationaal Park in. Na een aantal uur komen we bij de lodge aan. We vormen samen met Marlies, ook een Nederlandse, een groep. De lodge is een heerlijke plek met een paar hutjes en hangmatten. Na de lunch maken we een wandeling van 3 uur. We zien paradijsvogels, bamboe, walking tree's (deze bomen schuiven een meter op van hun originele wortel), vlinders, capucijn aapjes en silvador apen. We zweten gigantaisch en onderweg krijgen we regen en onweer. Schuilend onder banenenbladeren, zien we een hele grote mier die zeer giftig is. Louis onze gids verteld met al zijn enthousiasme over allerlei sappen van bomen en welke werking ze hebben. Als we terug bij het water komen zien we voetsporen van een capibara. Het regent de hele avond en nacht waardoor onze avondwandeling in het donker niet doorgaat. Wel laat de gids ons een tarantula zien, die vlakbij de logde in een boom zit en alleen 's in het donker te voorschijn komt. Mijn God, het is echt een hele grote harige spin!! De volgende morgen zouden we om 05.00 uur op voor een wandeling maar ook dan is het nog steeds niet droog. In de ochtend maken we van allerlei vruchten sieraden, een ring, armband en ketting. Tijdens het maken raken we met Marlies verder aan de praat. Wat blijkt, ze woont in Ugchelen, waar Sas vandaan komt. Dit is toch wel erg toevallig en leuk. Voor de kenners, ze woont in de Voorhoevestraat. Daarna werd er dus even fijn bijgekletst over Ugchelen.

In de middag vertrekken we met al onze spullen verder de Jungle in. Een mooie lange wandeling, waarin we veel zien, brengt ons bij het kampement. Deze is zeer eenvoudig en dat is nog een te groot woord. Ach, wat heeft een mens nou nodig? Een slaapmatje en een moskitonet. We eten bij het kampvuur om de muggen en wespen op afstand te houden. Deze avond gaan we wel in het donker op pad. Met alle zaklampen uit is het echt pikke donker. We zien veel spinnen, sprinkhanen, een boomkikker, een armadillo en nacht apen. Een hele belevenis!! Daarna slapen met alle jungle geluiden op de achtergrond. Van slapen is niet veel gekomen, blijkbaar heb je toch net iets meer dan alleen een dun matje nodig..... De volgende dag lopen we weer een aantal uur en komen bij een uitkijkpunt uit wat een fantastich uitzicht geeft over de Jungle. Dit is tevens een plek waar heel veel papegaaien zijn. Prachtig om ze met hun gekleurde vleugels over de Jungle te zien vliegen. Wat maken ze een lawaai! Uiteindelijk komen we weer bij de rivier en varen we met een eigen gemaakt vlot terug naar de lodge. Onderweg konden we zwemmen wat een verademing was gezien de hitte! Als laatste activiteit hebben we nog suikerriet geperst. Een dorp midden in de Jungle produceert het sap, maakt er suiker en nep honing van. Gigantische draaipersen waartussen het riet wordt gestoken, worden via een soort hefboom in werking gezet. Het sap is lekker. Onze drie daagse Jungle tour was een hele mooie belevenis.

Bij terugkomst in Rurrenabaque besluiten we na alle horror verhalen over muggen in de Pampa's, om deze tour te cancelen. Er zijn zoveel muggen dat je zelfs op een dicht gevouwen handdoek moet zitten omdat anders je hele achterste wordt lek gestoken. Mogelijk hebben we in een later stadium van onze reis nog de tijd om de Pantanal in Brazilie aan te doen. Jammer, maar zo erg is het dus ook weer niet.

3 december

La Paz, daar zijn we weer! Tickets voor de bus vanuit La Paz naar Oruro en treinticket van Oruro naar Tupiza zijn geregeld. Morgen naar Oruro en de dag erna door naar Tupiza. Vanuit daar springen we weer op de fiets en bezoeken we nog een aantal plaatsen en de zoutmeren.

We vinden het erg leuk dat jullie zo fanatiek meelezen en lezen de reacties met veel plezier!!!

Dikke zoen!

Het is eindelijk gelukt! De foto's staan zijn toegevoegd aan blog horende bij tekst van 17-24 nov. Veel kijk plezier!