Sucre, mijnbezoek Potosi en vetrek naar Argentinie 13 - 17 dec

12 december

Met de bus vanuit Uyuni, via Potosi, zijn we aangekomen in Sucre. Wat is Sucre mooi! Het is de witte parel van Bolivia. Alleen maar witte huizen, gebouwen en kerken die afsteken tegen een blauwe lucht. Een paar dagen ontspannen, rondlopen en net zoals veel Bolivianen brengen we onze zondagmiddag door in het park/speeltuin. Wat een drukte. Ook met de zoetige lekkernijen doen wij mee! Mjammie. We slapen in casa Wasi Masi, house of friends. Een klein keukentje met koelkast is te gebruiken. Heerlijk om zelf weer eens een ontbijt klaar te maken of gewoon weg een kopje thee te zetten. Hier genieten we enorm van. De bezienswaardigheden zijn allemaal te voet te doen. Zo bezoeken we onder meer de begraafplaats die er prachtig bij ligt. Veel kolosale familiegraven en daarnaast lange en grote muren waarin urnen zijn opgeborgen. Jammer dat Sucre niet eerder tijdens onze reis er was, anders hadden we zeker hier onze Spaanse cursus gedaan. We zouden hier immers best een langere tijd kunnen verblijven.

Op een van onze avonden bekijken we de film 'the Devil's Miner'. Een documentaire over het leven in de mijnen in Potosi. Voor iedereen die hier een indruk van wil krijgen is het zeker de moeite waard om deze documentaire te kijken. Het verhaal wordt door een jongetje verteld, zijn vader is overleden en daarom moet hij voor het inkomen voor de familie zorgen. Kortom indrukwekkend. Op dit moment werken er nog 800 kinderen in de mijnen in Potosi.

14 december

In de avond komen we aan in Potosi. De bus was weer een hele ervaring. Een familie bestaande uit madre y padre y tres ninos, hebben twee stoelen tot hun beschikking. Opeens horen we vreemde geluiden, wat blijkt, de kip met kuikens zijn onder de stoel geschoven. Nadat ze de bus uit zijn ligt er ook een vreemde plas vocht op de grond, de kip of....In Potosi slapen we in een oud klooster. Morgen gaan we mee met een mijntour. Spannend. Aan het begin van de tour krijgen we als eerste kleding aangereikt, laarzen, helm, mijnlamp, broek en jas. We zijn er klaar voor! We bezoeken de mijnmarkt, hier kopen de mijnwerkers hun handschoenen, dynamiet, cocabladeren, sigaretten en flesjes met 95% drinkbare alchohol. Ja echt, dat wordt hier gedronken! Berry probeert het, maar houdt het toch liever bij een jonge jenever! Om het bezoek in de mijnen mogelijk te maken en foto's te maken moet er wel wat tegenover staan. Wij kopen handschoenen, die hebben we ook nodig, en kunnen we na afloop weggeven aan een van de mijnwerkers. De rest van de 6 koppige groep koopt fris, dynamiet(!) een grote zak cocabladeren. Voordat we de mijn betreden, bezoeken we eerst een verwerkingsfabriek van mineralen. We krijgen een authentiek verwerkingsproces te zien. Erg interessant!

Op naar de mijn in de berg Cerra Rico! Met de groep, onze gids en de drager voor alle presents gaan we de mijn in. In het begin kunnen we nog aardig goed lopen, alleen merken we al snel dat de mijnen niet op de lengte van Europeanen zijn gebouwd. Waar de gids rechtop kan lopen, lopen wij al gebukt. We komen een aantal mijnwerkers tegen en er wordt kort gepraat. Na een paar gladde afdalingen komen we op een punt dat je kunt besluiten verder te gaan of om terug te gaan. Er staat ons een kruipstuk en 15 min gehurkt lopen te wachten. We kijken elkaar aan, we gaan door. We zijn 1 km van de ingang verwijderd en 450 meter onder de top van de berg. Het kanalensysteem van de mijn is te vergelijken met een boom. Een hoofdgang met allerlei vertakkingen waar de mineralen zich bevinden. We praten een tijd met een 62-jarige mijnwerker. Hij ging al vanaf zijn 14e mee met zijn vader de mijnen in. Hij werkt nu al 4o jaar in de mijnen, niet aan eengesloten. Hij geeft aan dat de jongere generatie de oude 'rotten' graag de mijnen zien verlaten zodat zij plek vrijmaken voor de jongeren mannen. De oude generatie heeft juist veel kennis over de mijn en er zou dus veel ervaring verloren gaan. Normaal werken er zo'n ongeveer 10.000 mannen in de mijnen, op dit moment zijn het er 15.000 daar de prijs van zilver erg gunstig is. In de mijn brengen we ook nog een bezoek aan de Tio. De Tio is de duivel. Omdat de Heer onder de grond niet kan waken, eren ze juist de duivel om ervoor te zorgen dat hun niks overkomt. Zij geven de Tio een naam, en brengen hem cocabladeren, alcohol en andere versnapperingen. Elke dag weer. Uiteindelijk zijn we blij weer daglicht te zien en kunnen we ons eigenlijk nog steeds moeilijk voorstellen hoe het voor deze mannen is om dag in dag uit de mijn in te gaan. Daar is 2 uur lopend, kruipend en schuivend op de buik in de mijn echt te kort voor. Om het verhaal van een mijnwerker compleet te krijgen besluiten we zelfstandig naar de begraafplaats van Potosi te gaan. Oef...dit is een heel ander aanzicht dan de begraafplaats in Sucre. Bijna elke mijn heeft een eigen blok waar al zijn werkers een plek krijgen. En dat zijn heel veel blokken (zie de foto's). Daarnaast staan er ontzettend veel losse kruisjes waar ook de mijnwerkers liggen begrafen. Triest om dit te zien, maar het is de werkelijkheid van Potosi. De gids vertelde ons dat er waarschijnlijk nog 35 jaar gewerkt kan worden in de mijnen voordat de berg 'leeg' is. Hoe zal het Potosi daarna vergaan?

16 december

In de ochtend nemen we de bus van Potosi naar Tupiza. Een 7 uur durende rit over een geasfalteerde weg, dachten we. Helaas, het zijn ware stofwolken die de bus achterlaat. Na heel wat gehobbel, pech onderweg (band verwisselen) komen we aan in Tupiza. Vandaag even niks meer. Morgen hebben we de hele dag de tijd om de fietsen en onze bagage in orde te maken voor vertrek naar Argentinie. Er zijn veel NL-ers in het hotel wat ervoor zorgt dat er een ware book exchange aan het zwembad plaats vindt. We hebben een aantal dwarsliggers weten te bemachtigen, scheelt weer een aantal kilootjes :-).

18 december

06.00 uur gaat de wekker.....daar gaan we dan richting Argentinie! Joehoe!