Zuid-West Bolivia met een 4x4 jeep 4 - 12 dec

Here are the Gringo's back again!

4 december

We vertrekken met de bus vanuit een regenachtig La Paz naar Oruro, een mijnstad. Het wordt uiteindelijk een rotdag voor Sas, de 1e buikloop heeft zich aangekondigd. Veel toiletbezoek, geen honger, slap etc. En er staat ons een 13 uur lange treinreis te wachten. Ojee, hoe gaan we dat doen. Immodium zal zijn werk vast doen. En dat doet het. In Oruro zijn we druk met het regelen van ons vervoer met de trein. Je hebt een cargo wagon waar je ´s ochtends al voor in de rij moet staan. Bankstellen, kasten, keukens, heel veel dozen en FIETSEN worden ingecheckt. In de middag staan we in een zelfde soort rij maar nu voor onze bagage. Op deze manier komen we dag door in Oruro. In de avond vertekt de trein. We reizen 1e klas, wat inhoudt dat onze stoelen in ligstand kunnen, je krijgt een deken en kussen, films worden gedraaid en zelfs Andre Rieu komt op het tvscherm voorbij. De trein rijdt vreselijk langzaam, niet harder dan 35 km en de wissels worden nog handmatig bediend. De volgende morgen komen we in een warm Tupiza aan. We fietsen naar het hotel Mitru wat we in de LP hebben gezien. Het hotel heeft een zwembad (die we eerst checken, deze zijn soms meer groen van viezigheid of leeg ) voordat we besluiten hier te overnachten. Uiteindelijk boeken we deze dag ook een tour met een 4x4 jeep die ons brengt naar Salar de Uyuni.

6 december

Vandaag fietsen over de weg (zand) richting Uyuni die door een fantastisch landschap loopt. We begeven ons te midden van rotsformaties, grote cactussen en rust. We worden een enkele keer ingehaald door een vrachtwagen, bus of jeep. We verbazen ons over de grote van de cactussen. 's Avonds worden we opgeschrikt door een telefoontje op onze hotelkamer. Het blijkt de agency te zijn waar we onze tour hebben geboekt. Wat blijkt, ze hebben stad en land afgezocht om ons te vinden. De twee Australiers waar we de jeep mee zouden delen zijn niet opkomen dagen. Nu kan morgen de tour niet doorgaan mits we meer betalen en een privetour krijgen of we vetrekken een dag later. Het laatste zit niet onze planning dus besluiten we meer te betalen.

7 december

We vetrekken uiteindelijk toch met 4 personen. De agency heeft nog twee andere Australiers gevonden die mee wilden. Voor ons dus toch nog gunstig. De komende vier dagen trekken we op met Maggie en Jordan onze medepassagiers, onze chauffeur en gids Angel en kokkik Anastacia (ze heette anders maar deze naam was voor ons te onthouden). We zullen in de komende 4 dagen 1200 km afleggen over zandwegen, door woestijn en over de Salar de Uyuni en eindigen in Uyuni. De eerste dag rijden we langs fantastische rotsformaties, zien we veel lama´s en zien we de eerste wilde vicunas. De lama´s worden gebruikt voor transport van zout, gedroogd lama vlees en andere dingen. Deze goederen werden geruild voor suiker en mais. Deze tochten duurde meestal zo´n 15 a 20 dagen. We zien planten die gebruikt worden voor het koken en waarmee ze de daken van de huizen maken. We slapen deze dag in San Antonio de Lipez op 4260 meter. Omdat hier geen enkele luchtvervuiling is kan je erg veel sterren aan de hemel zien.

De volgende dag vertrekken we al om 05.00 's ochtends, het wordt een lange dag (10uur rijden). We passeren oude verlaten dorpen (4690m) die ooit beroemd waren om hun goud. Ze maakten een diep gat in de rivierbank en haalde de viezigheid eruit en hielden uiteindelijk stukjes goud over. Een arbeider had elke maand tussen de 15 en 30 gram aan goud wat een klein beetje aan cash geld opleverde. We komen langs laguna Kollpa waar ze van mineralen zeep maken. Bij een ander meer waar we langskomen halen ze borax uit het water wat ze gebruiken om ceramiek van te maken. We rijden langs Salar de Chalviri en arriveren uiteindelijk bij de Polques hot springs. De bikini en zwembroek gaan aan en we dompelen onder in een 35 graden hot spring. Na de lunch, we worden deze dagen ontzettend verwend door onze kokkin, rijden we door naar laguna Verde (4350m). Het is een zout water meer met verschillende mineralen waaronder magnesium, lood, calcium, cabonaat die in combinatie met het water voor de groene kleur zorgen. Op dit moment zijn we zo goed als bij de Chileense grens. We rijdens langs El Desierto de Dali, ze noemen dit stuk woestijn zo omdat hierin surrealistische rotsformaties staan. We eindigen deze dag met een bezoek aan de Sol de Manana geisers. Het stinkt er ontzettend naar zwavel. Het modder springt omhoog en de damp van de hitte is goed zichtbaar. Dit is erg interessant om te zien. We blijven op hoogte en slapen wederom op ongeveer 4200m. We warmen ons aan een houtkachel die tevens de douche verwarmt. De douche laten we voor wat het is, een derde dag stinken kan er ook nog wel bij. Het is een koude nacht die ervoor zorgt dat we wederom erg gelukkig zijn met onze nieuwe slaapzakken.

Deze dag staat in het teken van een bezoek aan een aantal meren waar flamingo´s te zien zijn, de woestijn van Siloli waarin de Arbol de Piedra staat en de dag zullen we eindigen aan de voet van de Salar de Uyuni. Het is een raar gezicht om hier flamingo´s te zien omdat we ze veel meer associeren met een tropische omgeving. Het is een prachtig gezicht, een meer vol met deze vogels. De Arbol de Piedra is een rots die door erosie en wind zo uitgeslepen is dat het lijkt op een boom van steen. Als we door de woestijn rijden komen er twee motorrijders ons tegemoet. Wat een gaaf gezicht en avontuurlijk. Diep respect voor deze mannen. We slapen deze avond in een heus zouthotel en gelukkig wat lager namelijk op 3750m. Wat een dagen hebben we al gehad. Het is een prachtige omgeving om doorheen te rijden. Het landschap veranderd door de dagen heen en soms fantaseer je of jezelf achter het stuur zit. Daar krijg je namelijk wel zin in.

De laatste dag staat in het teken van de Salar de Uyuni. Dit is een zoutmeer van 1200 km2. Het is mega groot en erg bijzonder. Het lijkt net alsof je over een bevroren meer met sneeuw rijdt. De Salar bestaat uit verschillende lagen. Namelijk eerst een laag van zout van 8 meter, dan 8 meter water, dan weer 8 meter zout en dan weer water. Dit gaat zo even door en uiteindelijk komen er allerlei lagen met mineralen. We kunnen ons zeker voorstellen dat mensen hier verdwalen op de Salar. Stel dat je verdwaalt dan kan je daarnaast ook nog eens overvallen worden door de warmte (of kou in de winter). We zien her en der dan ook kruisjes staan op de Salar. Helaas bijna op het eind van de Salar ook een gedenkteken. Drie jaar geleden zijn er twee jeeps frontaal op elkaar gebotst. Hoe is het mogelijk denk je dan als je de ruimte om je heen ziet. Aangezien elke jeep extra benzine en gas voor het koken bij zich heeft zijn deze twee jeeps geexplodeerd met alle gevolgen van dien. Oef, dan slik je toch wel even. Op de Salar kan je geweldige foto´s maken. We hebben ons samen met Maggie en Jordan behoorlijk uitgesloofd op mooie en gekke plaatjes te schieten. Dat is aardig gelukt. Zie de foto´s. We hebben onze gids en kokkin zelfs zover gekregen om springend op de foto te staan. Na 4 dagen zijn we in Uyuni aangekomen en nemen we afscheid van iedereen. We hebben ontzettend gave en mooie dagen gehad die veel indruk hebben gemaakt. Helaas is tijdens deze rit ook mijn fototoestel gecrashed. Dat wordt een kerstkadootje uitzoeken in Argentinie.

Uyuni is een stad waar je niet graag lang verblijft. We hadden eigenlijk besloten geen nachtbussen meer te nemen als het niet hoeft. Vandaag gaan we toch overstag. Om 19.00 uur vertrekken we naar Potosi waar we in de nacht overstappen op de bus naar Sucre. De 1e rit gaat goed, de 2e ook maar dan beseffen we maar weer des te meer waarom we eigenlijk geen nachtbus willen nemen. De chauffeur rijdt veels te hard en je wordt gewoon letterlijk heen en weer gedrukt in je stoel. Van slapen komt dus weinig. We komen dan ook veel eerder in Sucre aan, 04.00 in de ochtend. We zien nog net een staartje van het nachtleven van Sucre, veel dronken mensen op straat. Gelukkig doet iemand van het hostel de deur open en is er kamer vrij. We droppen onze spullen en vallen snel in slaap in een heerlijk bed!

12 december

Nu een paar dagen in Sucre, even rust. Daarna terug naar Potosi waar we een bezoek brengen aan een van de mijnen en dan gaan we met de bus terug naar Tupiza. Daar hebben we erg veel zin in. We zullen vanaf daar met de volle bepakking naar Argentinie fietsen. Daarmee krijgt Wheels of Fortune eer aan zijn naam. De wielen van de bus, trein, taxi worden ingeruild voor de wielen van onze fietsen die ons een fortuin aan ervaringen gaan brengen.

We hebben gelezen dat er weer sneeuw op komst is. Wat een verschil met hier. Voor iedereen die een beetje warmte kan gebruiken sturen we een warme groet vanuit hier. Vele liefs!!