Vanuit Colon Uruguay in zicht!

Lieve allemaal, de laatste weken zijn aangebroken. Een fijne gedachte die hier bij hoort is dat we jullie allemaal weer gaan zien! Het dilemma van niet te veel met naar huis gaan bezig te houden is wel een beetje begonnen. Je wilt nog helemaal in het hier en nu zijn terwijl de gedachten op de fiets soms al bij thuis zijn. We zitten nu in Colon. Gisteren zijn we hier aangekomen. Vanuit Mercedes hebben we een betaalde lift kunnen regelen, een busticket. We hadden anders 280 km op een lange rechte weg waar geen plek naast de weg was en geen schaduw moeten fietsen. Nu we zo op het einde komen merken we dat de zin om zulke stukken te overbruggen met de fiets niet meer zo zien zitten. Gelukkig stopte de bus en mocht alles na beetje wikken en wegen van de chauffeur mee. Het werd een lange rit; wegwerkzaamheden, een ongeluk (niet met onze bus) en alle stops bij dorpjes.

In Concordia hebben we goedkoop bij een hospedaje kunnen slapen. `s Avonds terrasje en op tijd naar bed. Ik heb ondertussen al een paar weken last van een van mijn oren en dit begint nu toch wel erg vervelend te worden. Met wat paracetemol hoop ik het weg te krijgen. Vanuit Concordia zijn we naar P.N. el Palmar gereden. Een gebied met alleen maar palmbomen, erg mooi. Als je al die palmbomen ziet krijg je meteen een tropisch gevoel van zon, zee en strand. De zon hadden we zeker, de zee was Rio Uruguay en het strand, waren de zandbanken in de rivier. Daar lekker gezwommen en een goede nacht op de camping.

Gisteren zijn we vanuit het park naar Colon gereden. Precies op tijd. De Argentijnse families deden hun ¡ntrede met koelboxen en de eerste bqq's branden al om 12.00 uur. We dachten bij km 60 wel in Colon te zijn. Maar nee, het werden er uiteindelijk weer 80. Het viel ons gisteren zwaar. Tegen de 30 graden, geen schaduw, wind tegen en de weg ging vals plat omhoog. Twee benzinestations waren onze rustplekken voor schaduw met ijs en fris! We hadden wel mazzel met de weg. Ze bouwen een nieuwe weg naast de bestaande, die bijna zo goed als af is en het leek bijna of deze speciaal er voor ons lag. Wat fijn om hierop te kunnen fietsen zonder op het verkeer te hoeven letten. Tijdens de afgelopen twee dagen worden we op de weg als nationale helden aangemoedigd. Bijna elke vrachtwagen en auto (en dat zijn er veel) toetert, steekt zijn duim omhoog en zwaait. Geeft soms wel een bijzonder gevoel en soms is het ook vreselijk irritant al dat getoeter. We hebben hier iig meer contact op de weg dan thuis :-).

Een overnachting zoeken in Colon was geen makkelijke bezigheid. In de weekenden komen hier veel mensen voor het strand. Na een uur hadden we iets gevonden, beetje luxe voor ons doen maar daar hadden we helemaal geen problemen mee. Frisse duik in het zwembad en een lekkere pasta in de avond waren zeer welkom. Vanochtend hier naar het (publieke) ziekenhuis gegaan om mijn oor na te laten kijken. Een infectie, wat ik al dacht, en een antibiotica gekregen. Zo kom ik er waarschijnlijk eindelijk van af. Toen we terug liepen naar onze Hosteria kwamen we langs een reclamebord met een fiets erop. Onze nieuwsgierigheid deed ons binnen kijken en zo kwamen we in een 'spin' kelder terecht. De trainer kwam naar ons toe en we hebben een poosje met hem staan praten Hij is de vader van een zoon die mee heeft gedaan met de para-lympics met baan wielrennen en daar brons heeft gewonnen. Hij blijkt ook wereldkampioen te zijn om de 1 km. We hebben de krantenknipsels en foto's aan de muur bekeken. Hij geeft vanmiddag spinning en als er plek is mogen we meedoen. Leek ons wel grappig. Ber is nu een broodje halen en dan op naar de spinningles...op onze vrije dag?!¿! Beetje loco??

Een warme en zweterige groet vanuit Colon!

ps: morgen de grens over en Uruguay in....