Op naar Argentinie 18 dec - 28 dec

Met de fiets, zoals het oorspronkelijke idee ook was, gaan we op pad. Yes!

18 december Tupiza - Villazon 99 km

Vol goede moed beginnen we aan onze eerste fietsdag met volle bepakking. De weg is deels geasfalteerd. Daar waar de weg nog niet officieel klaar is wagen wij het er soms toch op om langs de barricade op te gaan en een extra stukje asfalt mee te pakken. Soms werkt het en soms ook niet. Ineens houdt de weg op omdat er een brug gemaakt moet worden. Terug en dan de zandweg nemen lijkt ons meer moeite dan de tassen eraf te halen en de fiets handmatig boven te krijgen. En ook dit valt achteraf gezien niet mee. Het is warm en de zon brand behoorlijk. We houden onder een boom, in de schaduw, onze picknick. Dit is ook echt nodig, we zijn alletwee kapot en hebben last van de warmte. In ons hoofd voelt het niet echt oke, beetje duizelig. We vragen aan een voorbijganger hoever Arsenales nog is, hij zegt dat dit Arsenales is. Oh, maar er zouden toch restautantjes en cafeetjes zijn? We gaan op zoek en vinden een klein winkeltje. Koude Cola en chips maken ons erg blij. We kletsen met het jongentje van de winkel. Hij vraagt ons het hemd van het lijf. Opeens zie ik een pickup voor de winkel staan. Ik kijk Ber aan en weer naar de pickup en voordat we een woord hebben gewisseld, hebben we een lift kunnen regelen naar Villazon. Wij in de auto, de fietsen achterin. Erik, de chauffeur, is ingenieur en woont officieel in Cochobamba. Hij werkt voor 1,5 jaar aan de weg van Bolivia naar Argentinie. Daarvoor woont in hij de kost in Villazon. Het is een gezellige rit waarin we wat heen en weer kletsen. In Villazon aangekomen nodigt hij ons uit voor een fresca frio. We nemen het aanbod aan. We komen bij het huis en de moeder en dochter van de casa verwelkomen ons hartelijk. Onderwijl helpen we de buurman ook nog een handje met het ophangen van de kerstverlichting. Vandaag wordt meteen duidelijk waarom fietsen ook alweer zo leuk is, je hebt veel sneller contact met lokalen. Onze fresca frio bestaat uit een perzikkendrankje met kaneel en water. Fris is het zeker en ook best lekker. Met handen en voeten en woordenboek paraat kletsen we zo toch wel wat met elkaar weg. We vragen waar we een degelijk hotel kunnen vinden en uiteindelijk gaan we daarheen. Na een douche en met schone kleren gaan we Villazon in. Het is best een behoorlijke plaats wat voornamelijk fungeert als een doorvoer station. We halen wat eten voor morgen en proberen ergens te eten zonder dat we kip op ons bord krijgen. Het lukt, het wordt een bord met patat, ui en tomaat. Helaas, geen andere keus.

19 december Villazon - Humahuaca 173 km

Vandaag gaan we de grens over. Bolivia uit is geen enkel probleem. Dat we de 30 dagen visa hebben overschreden maakt ook niks uit. Dat is mooi, we hoeven dus niet te betalen. Om Argentinie binnen te komen is een heel ander verhaal. Een lange rij en 1 persoon achter de balie. Dat wordt wachten. Na 1,5 uur komt er beweging. Ber ziet dat er Bolivianen voorkruipen. Als wij niks doen dan staan we waarschijnlijk hier over 3 uur ook nog. We sluiten aan bij andere reizigers en zo zijn we na bijna 2 uur de grens over. Yes, Argentinie here we come!

De eerste 83 km gaan als een trein. Met de wind in de rug leggen we vrij snel de eerste kilometers af. De weg zie je heindever voor je uit liggen en het verkeer valt mee. Zodra er verkeer van voor en achter tegelijkertijd passeert duiken wij de berm in. Rond lunchtijd maken we een plan de campagne; nog 90 km verder of hier stoppen in Abra Pampa wat niet veel is. Na een fris en een broodje gaan we door. Als het lukt om en lift te krijgen, al is het maar een stukje dan moet die 90 km wel goedkomen. We rijden de plaats uit en voor de eerste 30 km hebben we een lift. We stappen daarna weer op de fiets en merken dan dat de wind 180 graden gedraaid is, ai daar hadden we geen rekening meegehouden. De lucht wordt ondertussen ook erg donker. We hebben nog geen 50 m gefietst en houden wederom een pickup aan. Yes, hij neemt ons mee. Tussen het meubilair duiken wij met al onze spullen en onszelf de bak in. De volgende 60 km worden voor ons gereden. Alleen die donkere lucht raken we niet kwijt. Vlak voor Humahuaca barst de hel los. We zoeken dekking achter onze tassen om niet door grote hagelstenen te worden geraakt. Zo groot, waren ze nou ook weer niet maar met 90 km per uur doen ze toch best zeer. We lachen ons rot, om hoe wij in de bak zitten en proberen te schuilen. Dit voelt als avontuur! Gelukkig, worden we onder de bomen eruit gezet en blijven we nog een tijd lang schuilen. We vinden een fijn hostal en nemen een heerlijke warme douche. Humahuaca is een mooi authentiek dorpje waar we voor 1 nacht blijven.

20 december Humahuaca - Tilcara 50 km

De wind was vandaag nog steeds niet met ons. We hebben 50 lange kilometers tegen de wind in gefietst. Vandaag hebben we onze eerste tuinbonen op. We wilden in een dorpje wat eten halen en we werden gewezen naar een restaurantje wat naar ons idee er toch echt gesloten uit zag. Nee hoor, we moesten gewoon aanbellen. Dat hebben we gedaan en de deur ging voor ons open. Lichten aan, tafel werd gedekt en we konden kiezen uit drie gerechten. He enige vega was een bord tuinbonen met wat achteraf bleek geitenkaas. Het pellen wordt ons voorgedaan en het smaakt ons best. Ik ben erg trots op mijzelf. Ik gruwelde altijd van tuinbonen en kan de pannetjes tuinbonen van mijn vader nog heel goed herinneren. Blijkbaar kan je er op latere leeftijd ook nog overheen groeien :-). Dus pa, je weet wat je op tafel kunt zetten bij thuiskomst! In Tilcara vinden we een fijn B&B. De eigenaresse geeft ons een adresje mee van een restaurant en daar eten we ons lekkerste eten van heel de reis! Heerlijk. De volgende ochtend gaan na het ontbijt de fietskleren weer uit, we besluiten hier nog een nachtje te blijven. We bezoeken vandaag Purmamarca, wat bekent staat om zijn 7 kleurige rots(-en).

22 december Tilcara - Yala 74 km

Regen, regen en nog eens regen. We krijgen een complete verandering van omgeving onderweg. Net boven Yala wordt het ineens heel groen, warm en droog!! Na 74 km luchen we en besluiten we hier te blijven. Een leuke kamer krijgen we, zitje buiten en in de buurt is een hot spring, dus dat komt wel goed. We nemen de collectivo (local bus) en stappen over in Reyes voor de hot spring. Helaas, de hot spring is niet meer dan een gevuld zwembad met daarin al ongeveer 20 schoolkinderen. We nemen direct de bus weer terug en plonzen in ons eigen zwembad bij het hostal.

23 december Yala - La Caldera 91 km

Vandaag is het bloedheet, strak blauw en de hele dag zon. Rond siesta tijd, duiken we af en toe even onder de bomen om af te koelen. We rijden op de oude weg naar Salta en deze is prachtig. Verkeer wordt steeds minder, de weg steeds smaller en de omgeving steeds groener. We genieten ernorm. We komen in La Caldera uit. We zoeken de camping met zwembad op, jammer deze staat leeg. We willen zo graag ergens een duik nemen dat we nog een adresje verder kijken. Een sjiek hotel moet mooi zwembad maken ons erg lekker. Oke, we stellen een maximum prijs en proberen het. Onze prijs lukt niet, we krijgen de kamer wel iets goedkoper, we doen het! We kunnen dezelfde avond zelfs eten in het restaurant van het hotel, ook zal wij de enige. De volgende ochtend zien we na het ontbijt een ontzettend zwarte lucht boven Salta hangen. Precies de kant die wij op moeten. Het begint te waaien, we wachten even af. Het even afwachten wordt een nacht extra in dit heerlijke hotel. Hier vieren wij samen kerstavond, als enige gast en dit voelde best een beetje alleen. Iedereen is deze avond thuis met familie en buiten wordt vuurwerk afgestoken. Dit is eigenlijk het enige wat we er van meekrijgen.

24 december La Caldera - Salta 30 km

Net voor we Salta in rijden steken we de Rio Caldera over. De eerste auto's met voornamelijk mannen zien we in de rivierbedding staan. Ze draaien muziek, drinken bier en wijn en vieren zo hun 1e kerstdag. Hoe dichter we bij Salta komen hoe meer volgepropte auto's we richting de rivier zien gaan. Ons geluk is dat het nu zeer rustig op de weg is. Geen vrachtauto´s en bussen. Sportieve fietsers en wielrenners passeren en groeten ons. We fietsen door Salta heen en komen bij de camping aan. We zien daar en mega zwembad (33.000.000 liter en 280m lang) die leeg is. Nee, nee dit kan niet waar zijn! Op de camping staan nog 2 Nederlanders die fietsen en een Nederlandse motorrijder. Ze zeggen dat het zwembad morgen opengaat. We geloven er niks van, het zal toch minstens een week duren voordat dit bad gevuld is. We zullen zien. Ah, ook een half vol bad gaat open. De volgende dag wordt de camping bezocht door vele familie's en kilo's bbq vlees. Wij gaan Salta in en komen ietwat teleurgesteld terug. De stad is niet zo mooi als wij gedacht hadden. Alleen toeristen zie je op terrasjes zitten, alles is verder dicht en de meeste familie's zitten denk ik aan 'ons zwembad'. En dat blijkt als we terugkomen op de camping. De volgende dag brengen wij mijn fotocamera weg en in de avond wordt ons verteld dat hij kan worden gemaakt. Joepie, hier ben ik erg blij mee, minder is dat we nog langer in Salta moeten blijven. Woendag 29 december fietsen we door richting Cafayate om daar met Oud & Nieuw te zijn. We hopen dit feest met toch iets meer mensen te vieren dan alleen met ons twee. Voor iedereen een goed uiteinde en alvast SALUT!!! B&S

Fijne feestdagen en een goed nieuw jaar

Lieve familie, vrienden en bekenden,

Vanuit een warm en af en toe nat Argentinie wensen we jullie alvast

Feliz Navidad y Feliz ano nuevo

Wij gaan de kerstdagen in Salta doorbrengen. Hoe en waar in Salta, hebben we nog geen idee van. Hier wordt kerstavond en 1e kertdag gevierd. Een tweede feestdag kennen ze niet. Voor jullie allemaal een fijn samen zijn, desondanks wij zoveel kilometers weg zijn, zijn we toch heel dichtbij.

Vele liefs Ber en Sas!

Sucre, mijnbezoek Potosi en vetrek naar Argentinie 13 - 17 dec

12 december

Met de bus vanuit Uyuni, via Potosi, zijn we aangekomen in Sucre. Wat is Sucre mooi! Het is de witte parel van Bolivia. Alleen maar witte huizen, gebouwen en kerken die afsteken tegen een blauwe lucht. Een paar dagen ontspannen, rondlopen en net zoals veel Bolivianen brengen we onze zondagmiddag door in het park/speeltuin. Wat een drukte. Ook met de zoetige lekkernijen doen wij mee! Mjammie. We slapen in casa Wasi Masi, house of friends. Een klein keukentje met koelkast is te gebruiken. Heerlijk om zelf weer eens een ontbijt klaar te maken of gewoon weg een kopje thee te zetten. Hier genieten we enorm van. De bezienswaardigheden zijn allemaal te voet te doen. Zo bezoeken we onder meer de begraafplaats die er prachtig bij ligt. Veel kolosale familiegraven en daarnaast lange en grote muren waarin urnen zijn opgeborgen. Jammer dat Sucre niet eerder tijdens onze reis er was, anders hadden we zeker hier onze Spaanse cursus gedaan. We zouden hier immers best een langere tijd kunnen verblijven.

Op een van onze avonden bekijken we de film 'the Devil's Miner'. Een documentaire over het leven in de mijnen in Potosi. Voor iedereen die hier een indruk van wil krijgen is het zeker de moeite waard om deze documentaire te kijken. Het verhaal wordt door een jongetje verteld, zijn vader is overleden en daarom moet hij voor het inkomen voor de familie zorgen. Kortom indrukwekkend. Op dit moment werken er nog 800 kinderen in de mijnen in Potosi.

14 december

In de avond komen we aan in Potosi. De bus was weer een hele ervaring. Een familie bestaande uit madre y padre y tres ninos, hebben twee stoelen tot hun beschikking. Opeens horen we vreemde geluiden, wat blijkt, de kip met kuikens zijn onder de stoel geschoven. Nadat ze de bus uit zijn ligt er ook een vreemde plas vocht op de grond, de kip of....In Potosi slapen we in een oud klooster. Morgen gaan we mee met een mijntour. Spannend. Aan het begin van de tour krijgen we als eerste kleding aangereikt, laarzen, helm, mijnlamp, broek en jas. We zijn er klaar voor! We bezoeken de mijnmarkt, hier kopen de mijnwerkers hun handschoenen, dynamiet, cocabladeren, sigaretten en flesjes met 95% drinkbare alchohol. Ja echt, dat wordt hier gedronken! Berry probeert het, maar houdt het toch liever bij een jonge jenever! Om het bezoek in de mijnen mogelijk te maken en foto's te maken moet er wel wat tegenover staan. Wij kopen handschoenen, die hebben we ook nodig, en kunnen we na afloop weggeven aan een van de mijnwerkers. De rest van de 6 koppige groep koopt fris, dynamiet(!) een grote zak cocabladeren. Voordat we de mijn betreden, bezoeken we eerst een verwerkingsfabriek van mineralen. We krijgen een authentiek verwerkingsproces te zien. Erg interessant!

Op naar de mijn in de berg Cerra Rico! Met de groep, onze gids en de drager voor alle presents gaan we de mijn in. In het begin kunnen we nog aardig goed lopen, alleen merken we al snel dat de mijnen niet op de lengte van Europeanen zijn gebouwd. Waar de gids rechtop kan lopen, lopen wij al gebukt. We komen een aantal mijnwerkers tegen en er wordt kort gepraat. Na een paar gladde afdalingen komen we op een punt dat je kunt besluiten verder te gaan of om terug te gaan. Er staat ons een kruipstuk en 15 min gehurkt lopen te wachten. We kijken elkaar aan, we gaan door. We zijn 1 km van de ingang verwijderd en 450 meter onder de top van de berg. Het kanalensysteem van de mijn is te vergelijken met een boom. Een hoofdgang met allerlei vertakkingen waar de mineralen zich bevinden. We praten een tijd met een 62-jarige mijnwerker. Hij ging al vanaf zijn 14e mee met zijn vader de mijnen in. Hij werkt nu al 4o jaar in de mijnen, niet aan eengesloten. Hij geeft aan dat de jongere generatie de oude 'rotten' graag de mijnen zien verlaten zodat zij plek vrijmaken voor de jongeren mannen. De oude generatie heeft juist veel kennis over de mijn en er zou dus veel ervaring verloren gaan. Normaal werken er zo'n ongeveer 10.000 mannen in de mijnen, op dit moment zijn het er 15.000 daar de prijs van zilver erg gunstig is. In de mijn brengen we ook nog een bezoek aan de Tio. De Tio is de duivel. Omdat de Heer onder de grond niet kan waken, eren ze juist de duivel om ervoor te zorgen dat hun niks overkomt. Zij geven de Tio een naam, en brengen hem cocabladeren, alcohol en andere versnapperingen. Elke dag weer. Uiteindelijk zijn we blij weer daglicht te zien en kunnen we ons eigenlijk nog steeds moeilijk voorstellen hoe het voor deze mannen is om dag in dag uit de mijn in te gaan. Daar is 2 uur lopend, kruipend en schuivend op de buik in de mijn echt te kort voor. Om het verhaal van een mijnwerker compleet te krijgen besluiten we zelfstandig naar de begraafplaats van Potosi te gaan. Oef...dit is een heel ander aanzicht dan de begraafplaats in Sucre. Bijna elke mijn heeft een eigen blok waar al zijn werkers een plek krijgen. En dat zijn heel veel blokken (zie de foto's). Daarnaast staan er ontzettend veel losse kruisjes waar ook de mijnwerkers liggen begrafen. Triest om dit te zien, maar het is de werkelijkheid van Potosi. De gids vertelde ons dat er waarschijnlijk nog 35 jaar gewerkt kan worden in de mijnen voordat de berg 'leeg' is. Hoe zal het Potosi daarna vergaan?

16 december

In de ochtend nemen we de bus van Potosi naar Tupiza. Een 7 uur durende rit over een geasfalteerde weg, dachten we. Helaas, het zijn ware stofwolken die de bus achterlaat. Na heel wat gehobbel, pech onderweg (band verwisselen) komen we aan in Tupiza. Vandaag even niks meer. Morgen hebben we de hele dag de tijd om de fietsen en onze bagage in orde te maken voor vertrek naar Argentinie. Er zijn veel NL-ers in het hotel wat ervoor zorgt dat er een ware book exchange aan het zwembad plaats vindt. We hebben een aantal dwarsliggers weten te bemachtigen, scheelt weer een aantal kilootjes :-).

18 december

06.00 uur gaat de wekker.....daar gaan we dan richting Argentinie! Joehoe!

Gelukt, er is weer kijk plezier! De foto´s staan er op! Hasta Luego!

Zuid-West Bolivia met een 4x4 jeep 4 - 12 dec

Here are the Gringo's back again!

4 december

We vertrekken met de bus vanuit een regenachtig La Paz naar Oruro, een mijnstad. Het wordt uiteindelijk een rotdag voor Sas, de 1e buikloop heeft zich aangekondigd. Veel toiletbezoek, geen honger, slap etc. En er staat ons een 13 uur lange treinreis te wachten. Ojee, hoe gaan we dat doen. Immodium zal zijn werk vast doen. En dat doet het. In Oruro zijn we druk met het regelen van ons vervoer met de trein. Je hebt een cargo wagon waar je ´s ochtends al voor in de rij moet staan. Bankstellen, kasten, keukens, heel veel dozen en FIETSEN worden ingecheckt. In de middag staan we in een zelfde soort rij maar nu voor onze bagage. Op deze manier komen we dag door in Oruro. In de avond vertekt de trein. We reizen 1e klas, wat inhoudt dat onze stoelen in ligstand kunnen, je krijgt een deken en kussen, films worden gedraaid en zelfs Andre Rieu komt op het tvscherm voorbij. De trein rijdt vreselijk langzaam, niet harder dan 35 km en de wissels worden nog handmatig bediend. De volgende morgen komen we in een warm Tupiza aan. We fietsen naar het hotel Mitru wat we in de LP hebben gezien. Het hotel heeft een zwembad (die we eerst checken, deze zijn soms meer groen van viezigheid of leeg ) voordat we besluiten hier te overnachten. Uiteindelijk boeken we deze dag ook een tour met een 4x4 jeep die ons brengt naar Salar de Uyuni.

6 december

Vandaag fietsen over de weg (zand) richting Uyuni die door een fantastisch landschap loopt. We begeven ons te midden van rotsformaties, grote cactussen en rust. We worden een enkele keer ingehaald door een vrachtwagen, bus of jeep. We verbazen ons over de grote van de cactussen. 's Avonds worden we opgeschrikt door een telefoontje op onze hotelkamer. Het blijkt de agency te zijn waar we onze tour hebben geboekt. Wat blijkt, ze hebben stad en land afgezocht om ons te vinden. De twee Australiers waar we de jeep mee zouden delen zijn niet opkomen dagen. Nu kan morgen de tour niet doorgaan mits we meer betalen en een privetour krijgen of we vetrekken een dag later. Het laatste zit niet onze planning dus besluiten we meer te betalen.

7 december

We vetrekken uiteindelijk toch met 4 personen. De agency heeft nog twee andere Australiers gevonden die mee wilden. Voor ons dus toch nog gunstig. De komende vier dagen trekken we op met Maggie en Jordan onze medepassagiers, onze chauffeur en gids Angel en kokkik Anastacia (ze heette anders maar deze naam was voor ons te onthouden). We zullen in de komende 4 dagen 1200 km afleggen over zandwegen, door woestijn en over de Salar de Uyuni en eindigen in Uyuni. De eerste dag rijden we langs fantastische rotsformaties, zien we veel lama´s en zien we de eerste wilde vicunas. De lama´s worden gebruikt voor transport van zout, gedroogd lama vlees en andere dingen. Deze goederen werden geruild voor suiker en mais. Deze tochten duurde meestal zo´n 15 a 20 dagen. We zien planten die gebruikt worden voor het koken en waarmee ze de daken van de huizen maken. We slapen deze dag in San Antonio de Lipez op 4260 meter. Omdat hier geen enkele luchtvervuiling is kan je erg veel sterren aan de hemel zien.

De volgende dag vertrekken we al om 05.00 's ochtends, het wordt een lange dag (10uur rijden). We passeren oude verlaten dorpen (4690m) die ooit beroemd waren om hun goud. Ze maakten een diep gat in de rivierbank en haalde de viezigheid eruit en hielden uiteindelijk stukjes goud over. Een arbeider had elke maand tussen de 15 en 30 gram aan goud wat een klein beetje aan cash geld opleverde. We komen langs laguna Kollpa waar ze van mineralen zeep maken. Bij een ander meer waar we langskomen halen ze borax uit het water wat ze gebruiken om ceramiek van te maken. We rijden langs Salar de Chalviri en arriveren uiteindelijk bij de Polques hot springs. De bikini en zwembroek gaan aan en we dompelen onder in een 35 graden hot spring. Na de lunch, we worden deze dagen ontzettend verwend door onze kokkin, rijden we door naar laguna Verde (4350m). Het is een zout water meer met verschillende mineralen waaronder magnesium, lood, calcium, cabonaat die in combinatie met het water voor de groene kleur zorgen. Op dit moment zijn we zo goed als bij de Chileense grens. We rijdens langs El Desierto de Dali, ze noemen dit stuk woestijn zo omdat hierin surrealistische rotsformaties staan. We eindigen deze dag met een bezoek aan de Sol de Manana geisers. Het stinkt er ontzettend naar zwavel. Het modder springt omhoog en de damp van de hitte is goed zichtbaar. Dit is erg interessant om te zien. We blijven op hoogte en slapen wederom op ongeveer 4200m. We warmen ons aan een houtkachel die tevens de douche verwarmt. De douche laten we voor wat het is, een derde dag stinken kan er ook nog wel bij. Het is een koude nacht die ervoor zorgt dat we wederom erg gelukkig zijn met onze nieuwe slaapzakken.

Deze dag staat in het teken van een bezoek aan een aantal meren waar flamingo´s te zien zijn, de woestijn van Siloli waarin de Arbol de Piedra staat en de dag zullen we eindigen aan de voet van de Salar de Uyuni. Het is een raar gezicht om hier flamingo´s te zien omdat we ze veel meer associeren met een tropische omgeving. Het is een prachtig gezicht, een meer vol met deze vogels. De Arbol de Piedra is een rots die door erosie en wind zo uitgeslepen is dat het lijkt op een boom van steen. Als we door de woestijn rijden komen er twee motorrijders ons tegemoet. Wat een gaaf gezicht en avontuurlijk. Diep respect voor deze mannen. We slapen deze avond in een heus zouthotel en gelukkig wat lager namelijk op 3750m. Wat een dagen hebben we al gehad. Het is een prachtige omgeving om doorheen te rijden. Het landschap veranderd door de dagen heen en soms fantaseer je of jezelf achter het stuur zit. Daar krijg je namelijk wel zin in.

De laatste dag staat in het teken van de Salar de Uyuni. Dit is een zoutmeer van 1200 km2. Het is mega groot en erg bijzonder. Het lijkt net alsof je over een bevroren meer met sneeuw rijdt. De Salar bestaat uit verschillende lagen. Namelijk eerst een laag van zout van 8 meter, dan 8 meter water, dan weer 8 meter zout en dan weer water. Dit gaat zo even door en uiteindelijk komen er allerlei lagen met mineralen. We kunnen ons zeker voorstellen dat mensen hier verdwalen op de Salar. Stel dat je verdwaalt dan kan je daarnaast ook nog eens overvallen worden door de warmte (of kou in de winter). We zien her en der dan ook kruisjes staan op de Salar. Helaas bijna op het eind van de Salar ook een gedenkteken. Drie jaar geleden zijn er twee jeeps frontaal op elkaar gebotst. Hoe is het mogelijk denk je dan als je de ruimte om je heen ziet. Aangezien elke jeep extra benzine en gas voor het koken bij zich heeft zijn deze twee jeeps geexplodeerd met alle gevolgen van dien. Oef, dan slik je toch wel even. Op de Salar kan je geweldige foto´s maken. We hebben ons samen met Maggie en Jordan behoorlijk uitgesloofd op mooie en gekke plaatjes te schieten. Dat is aardig gelukt. Zie de foto´s. We hebben onze gids en kokkin zelfs zover gekregen om springend op de foto te staan. Na 4 dagen zijn we in Uyuni aangekomen en nemen we afscheid van iedereen. We hebben ontzettend gave en mooie dagen gehad die veel indruk hebben gemaakt. Helaas is tijdens deze rit ook mijn fototoestel gecrashed. Dat wordt een kerstkadootje uitzoeken in Argentinie.

Uyuni is een stad waar je niet graag lang verblijft. We hadden eigenlijk besloten geen nachtbussen meer te nemen als het niet hoeft. Vandaag gaan we toch overstag. Om 19.00 uur vertrekken we naar Potosi waar we in de nacht overstappen op de bus naar Sucre. De 1e rit gaat goed, de 2e ook maar dan beseffen we maar weer des te meer waarom we eigenlijk geen nachtbus willen nemen. De chauffeur rijdt veels te hard en je wordt gewoon letterlijk heen en weer gedrukt in je stoel. Van slapen komt dus weinig. We komen dan ook veel eerder in Sucre aan, 04.00 in de ochtend. We zien nog net een staartje van het nachtleven van Sucre, veel dronken mensen op straat. Gelukkig doet iemand van het hostel de deur open en is er kamer vrij. We droppen onze spullen en vallen snel in slaap in een heerlijk bed!

12 december

Nu een paar dagen in Sucre, even rust. Daarna terug naar Potosi waar we een bezoek brengen aan een van de mijnen en dan gaan we met de bus terug naar Tupiza. Daar hebben we erg veel zin in. We zullen vanaf daar met de volle bepakking naar Argentinie fietsen. Daarmee krijgt Wheels of Fortune eer aan zijn naam. De wielen van de bus, trein, taxi worden ingeruild voor de wielen van onze fietsen die ons een fortuin aan ervaringen gaan brengen.

We hebben gelezen dat er weer sneeuw op komst is. Wat een verschil met hier. Voor iedereen die een beetje warmte kan gebruiken sturen we een warme groet vanuit hier. Vele liefs!!

Jungle avonturen op sea level :-) 25 nov - 3 dec

Hola Amigos, de fietsen worden weer klaargemaakt om vanuit Coroico naar Rurrenabaque te fietsen. We hebben er zin in! De bergen laten we achter ons en we fietsen de Jungle tegemoet. Na een 14 km lange afdaling over kasseien, waarbij onze onderarmen als vering functioneren, zijn we blij dat we eindelijk gewoon lekker asfalt zien. Helaas, dit plezier duurt maar liefst 1 kilometer. Vervolgens zien we weer weer zand, stof en stenen. Even drie keer slikken en gewoon weer lekker doortrappen. Na ongeveer 2 uur trappen was daar ineens ons eerste ongeluk(je). Sas staat keurig te wachten, zodat er een bus kan passeren. Helaas zit de buschauffeur niet op te letten. Patsboem de bus raakt Sas haar fiets zeer ongelukkig. Resultaat, een verdwenen trapper, een verbogen cranck en schrik. We houden de bus aan en maken veel stampij richting de chauffeur. Dit maakt weinig indruk. Nog snel maken we voordat de bus weg rijdt een foto van de chauffeur en het nummerbord. Mogelijk kunnen we daar nog iets mee. Echter daar sta je dan. Je kan niet meer voor- of achteruit. Na ruim 1,5 uur lukt het ons om met lokaal vervoer de richting van La Paz op te gaan en bij het eerst volgende dorp regelen we een taxi naar La Paz. We laten ons direct afzetten bij ondertussen onze amigos van Gravity om te vragen of ze de fiets kunnen repareren. Gelukkig, ze hebben een shimano cranckstel dat past en een paar MTB trappers.

27 november

Een nieuw plan de campagne wordt gemaakt: vliegend naar Rurrenabaque voor de Jungle en de Pampa's. Dit is een uurtje vliegen vanuit La Paz. Tijdens de vlucht zien we de Huayna Potosi opnieuw maar nu vanuit de lucht en langzaam zie je het landschap veranderen in een zeer groene Jungle. Het is snikheet (35+) als we aankomen in Rurrenabaque. We boeken diezelfde dag een Jungetour bij een ecoturismo wat door indigenous families wordt gerund.

29 november

Met de boot varen we het Madidi Nationaal Park in. Na een aantal uur komen we bij de lodge aan. We vormen samen met Marlies, ook een Nederlandse, een groep. De lodge is een heerlijke plek met een paar hutjes en hangmatten. Na de lunch maken we een wandeling van 3 uur. We zien paradijsvogels, bamboe, walking tree's (deze bomen schuiven een meter op van hun originele wortel), vlinders, capucijn aapjes en silvador apen. We zweten gigantaisch en onderweg krijgen we regen en onweer. Schuilend onder banenenbladeren, zien we een hele grote mier die zeer giftig is. Louis onze gids verteld met al zijn enthousiasme over allerlei sappen van bomen en welke werking ze hebben. Als we terug bij het water komen zien we voetsporen van een capibara. Het regent de hele avond en nacht waardoor onze avondwandeling in het donker niet doorgaat. Wel laat de gids ons een tarantula zien, die vlakbij de logde in een boom zit en alleen 's in het donker te voorschijn komt. Mijn God, het is echt een hele grote harige spin!! De volgende morgen zouden we om 05.00 uur op voor een wandeling maar ook dan is het nog steeds niet droog. In de ochtend maken we van allerlei vruchten sieraden, een ring, armband en ketting. Tijdens het maken raken we met Marlies verder aan de praat. Wat blijkt, ze woont in Ugchelen, waar Sas vandaan komt. Dit is toch wel erg toevallig en leuk. Voor de kenners, ze woont in de Voorhoevestraat. Daarna werd er dus even fijn bijgekletst over Ugchelen.

In de middag vertrekken we met al onze spullen verder de Jungle in. Een mooie lange wandeling, waarin we veel zien, brengt ons bij het kampement. Deze is zeer eenvoudig en dat is nog een te groot woord. Ach, wat heeft een mens nou nodig? Een slaapmatje en een moskitonet. We eten bij het kampvuur om de muggen en wespen op afstand te houden. Deze avond gaan we wel in het donker op pad. Met alle zaklampen uit is het echt pikke donker. We zien veel spinnen, sprinkhanen, een boomkikker, een armadillo en nacht apen. Een hele belevenis!! Daarna slapen met alle jungle geluiden op de achtergrond. Van slapen is niet veel gekomen, blijkbaar heb je toch net iets meer dan alleen een dun matje nodig..... De volgende dag lopen we weer een aantal uur en komen bij een uitkijkpunt uit wat een fantastich uitzicht geeft over de Jungle. Dit is tevens een plek waar heel veel papegaaien zijn. Prachtig om ze met hun gekleurde vleugels over de Jungle te zien vliegen. Wat maken ze een lawaai! Uiteindelijk komen we weer bij de rivier en varen we met een eigen gemaakt vlot terug naar de lodge. Onderweg konden we zwemmen wat een verademing was gezien de hitte! Als laatste activiteit hebben we nog suikerriet geperst. Een dorp midden in de Jungle produceert het sap, maakt er suiker en nep honing van. Gigantische draaipersen waartussen het riet wordt gestoken, worden via een soort hefboom in werking gezet. Het sap is lekker. Onze drie daagse Jungle tour was een hele mooie belevenis.

Bij terugkomst in Rurrenabaque besluiten we na alle horror verhalen over muggen in de Pampa's, om deze tour te cancelen. Er zijn zoveel muggen dat je zelfs op een dicht gevouwen handdoek moet zitten omdat anders je hele achterste wordt lek gestoken. Mogelijk hebben we in een later stadium van onze reis nog de tijd om de Pantanal in Brazilie aan te doen. Jammer, maar zo erg is het dus ook weer niet.

3 december

La Paz, daar zijn we weer! Tickets voor de bus vanuit La Paz naar Oruro en treinticket van Oruro naar Tupiza zijn geregeld. Morgen naar Oruro en de dag erna door naar Tupiza. Vanuit daar springen we weer op de fiets en bezoeken we nog een aantal plaatsen en de zoutmeren.

We vinden het erg leuk dat jullie zo fanatiek meelezen en lezen de reacties met veel plezier!!!

Dikke zoen!

Het is eindelijk gelukt! De foto's staan zijn toegevoegd aan blog horende bij tekst van 17-24 nov. Veel kijk plezier!

Belevenissen op Grote Hoogte 17 - 24 november

Aankomst in La Paz op 17 november. De rit erheen ging prima. We steken onderweg met een pond het Titicacameer over. De bus op een gigantische pont en wij apart in een klein bootje met zwemvest aan. Alle Europeanen hadden een zwemvest en helaas waren er niet genoeg waardoor de helft van de Bolivianen aan boord er geen hadden. Bij nood had er dus eerst een wisseling van zwemvesten moeten plaatsvinden. Bij dit hele tafereel staat dan iemand van het leger en politie bij. Soms is het lastig te begrijpen hoe bepaalde zaken hier niet werken.

Maar nu ...La Paz, wat een stad! Ten eerste ligt het op een hoogte van 3660m en voordat je La Paz in rijdt passeer je El Alto, een soort voorstad van La Paz wat nog op de Altiplano ligt. Zodra je over de rand van de Altiplano heen bent zie je de stad liggen in een diep dal. De stad is van onderuit de berghellingen opgebouwd. De straten zijn ernorm steil en je remmen moeten het hier toch echt goed werken. Bij het busstation, wat meer betekent, ergens langs de weg, worden we gedropt en houden we een taxi aan. Die brengt ons naar het hostal. Daar slapen we de komende twee nachten. We lunchen bij Luna y Sol, een Nederlandse cafe. In de middag orienteren we ons op verschillende tour agency´s die de beklimming van de Huayna Potosi aanbieden. We hebben besloten dit avontuur aan te willen gaan; de beklimming van de 6088m hoge Huayna Potosi. De volgende dag gaan we op zoek naar goede wandelschoenen (de sportschoenen voldoen niet meer), handschoenen en een muts. Hier zijn we bijna de hele dag mee zoet en gelukkig slagen we uiteindelijk allebei.

19 november

Om 09.00 uur is het verzamelen bij de agency. We ontmoeten daar Dan en Stef, twee Engelsen, en Mel en Duncan, uit Wales en Schotland. Met ons 6-en en drie gidsen zullen we uiteindelijk de beklimming gaan doen. We passen eerst onze boots, jas en broek en krijgen ijzers voor onder de boots mee. Wij lenen nog twee rugzakken en zo gaan we bepakt en bezakt met de minibus richting de Refugio Huayna Potosi (4700m). Dit is de berghut waar we vanacht zullen slapen. Vanuit hier gaan we helemaal aangekleed richting de gletser om te oefenen. Oefenen hoe je op ijs moet lopen en je pikkel moet gebruiken. Uiteindelijk eindigen we met een klimmetje tegen een ijsmuur. Het klimmetje was best heftig. Zwaar voor de armen, zeker als je je pikkel niet meer loskrijgt en meer zit te wrikken dan dat je omhoog komt, in Sas haar geval :-). Ber overtreft zichzelf, zijn hoogtevrees lijkt steeds minder te worden. Om 21:00 duiken we onze slaapzak in. We slapen een beetje, de hoogte is toch echt wel te merken. De volgende dag vertrekken we in de middag. Met onze rugzak gaan we omhoog naar de basecamp die op 5300m ligt. Met veel gehijg en korte pauzes komen we in de basecamp aan. Een trip van 3,5 uur. Het basecamp lijkt op twee zeecontainers, een voor het slapen en de ander voor de keuken. We nemen plaats op de bovenste slaapetage. We genieten van een mooie zonsondergang. Als eten krijgen we een soepje en pasta met een ei. We drinken nog een mate de coca (helpt tegen hoogteziekte). Om 19.30 uur ligt iedereen in zijn slaapzak om nog een aantal uur slaap te kunnen vatten. Op de bovenste etage liggen we met 8 man naast elkaar en onder ook. In de keuken slapen nog twee gidsen. Het is warm en in de loop van de avond worden we gewekt door een enorme hagelbui.

Het spektakel gaat beginnen: - we worden gewekt om 00:00 - we trekken onze spullen aan: 2 thermo's, lang t' shirt, 2 fleeze, lang thermo ondergoed, sjaal, muts, 2 paar handschoenen, 4 paar sokken, hoofdlamp, boots, waterdichte broek en jas - een klein ontbijt om 00:30, oud broodje die met de nodige jam te eten was - om 01:00 staan we met onze rugzak, sneeuwijzers en pikhouweel buiten om te vertrekken.

In het donker, met het licht van de maan en onze hoofdlamp gaan we op pad. Ondanks het slakkentempo, valt het niet mee, er zit bijzonder weinig zuurstof in de lucht. We lopen met onze gids gezekerd aan elkaar: 1 gids op 2 personen. We pauzeren af en toe om te drinken en weer op adem te komen. Onze jaszakken zijn gevuld met chocolade snacks en we dragen 2 liter water met ons mee. De temperartuur ligt op ongeveer -10 graden. De gids lootst ons door diverse moeilijke passages. Gelukkig is het donker, en zien we niet hoe steil het is en hoe hoog de afgronden zijn. Hier en daar krijgen we fantastische uitzichten op een verlicht La Paz. Door de volle maan en de heldere hemel krijgen we eveneens mooie blikken te zien op de berg zelf. Na een uur of 4 klimmen wordt het langzaam licht, en gaan we het laatste gedeelte van de klim in: te beginnen met een lastige sprong over een diepe gletsjer spleet. We vragen ons af of de getroffen veiligheidsmaatregelen wel voldoende zijn. De ene moeilijke passage volgt de ander op. Een uur voor de top krijgt Sas last van de hoogte, wordt misselijk en licht in het hoofd. Het gevoel van overgeven komt steeds dichterbij. Ber´s evenwicht is ook niet meer wat het geweest is. In overleg met de gids besluiten we door te gaan. De gevaarlijkste passage komt eraan. We lopen over een randje, langs een afgrond van 500 tot 1000 meter. Na deze passage besluit Ber dat het genoeg is geweest. Gekweld door zijn hoogtevrees trekt hij wit in het gezicht weg. Na enige aanmoediging van onze Engelse vrienden besluit hij toch door te gaan. Het pad wordt rotsachtig, het is lastig en onstabiel lopen met de ijzers onder onze boots. Gelukkig bereiken we weer sneeuw en ijs onder onze voeten voor het laatste stukje naar de top. Als we de top bereiken is het net licht. Helaas missen we de zonsopgang, deze heeft al plaatsgevonden. Het uitzicht is werkelijk fantastisch. Aan de ene kant uitzicht op La Paz, aan de andere kant uitzicht op Lake Titicaca. Helaas mogen we maar 10 minuten op de top blijven. Er komen meerdere klimmers aan en we moeten ook nog terug. Na een aantal foto´s te hebben geschoten en met de Engelsen een high five te hebben gedaan keren we terug.

Ber maakt zich zorgen over de terugweg. Omhoog gaan is makkelijker, dan omlaag gaan. Daarnaast is het licht en zien we de afgronden maar al te goed. Eveneens begint de vermoeidheid zijn tol te eisen. Met de nodige adviezen van onze gids dalen we met de nodige risico´s en kunst en vliegwerk af. Onderweg genieten we van de omgeving, maken mooie foto´s en ziet Sas het ijs ook nog van erg dichtbij. Gelukkig komt ze goed terecht en biedt de muts berscherming. Vlak voor het eind presteert Ber het nog om een uitglijder te maken. Gelukkig kan Sas zich achter een heuveltje schrap zetten en heeft de gids het onder controle. Onze benen zijn moe en zwabberen over de sneeuw en ijs. Wat zijn we blij als we terug bij basecamp zijn. We rusten een uurtje en dan moeten we verder terug naar de Refugio. Nog eens 500 meter dalen. Oef, dat is zwaar, de benen zijn zo moe, dat we ze bijna niet meer fatsoenlijk neer kunnen zetten. Ze trillen helemaal.

Rond 13.00 uur zijn we terug op 4700m. Wat fijn! We hebben het gehaald en gehad! Het euforische gevoel is er niet helemaal we zijn zo kapot. Het wordt uiteindelijk nog een lange middag. Mel is namelijk tijdens de beklimming teruggekeert en Duncan is met een andere gids mee omhoog gegaan. Hij en de anderen komen pas 's middags om 16.30 uur terug op 4700m. Een rit in de Jeep van de eigenaar van de agency naar La Paz volgt. Dat hebben we geweten. Iets te popie en stoer wordt er gereden. Aangekomen in La Paz kunnen we alleen aan ons bed denken. Sas ligt er al meteen in, ze is niet lekker en heeft erge hoofdpijn. Ber kruipt er ook zo rond 19.00 uur in en de volgende ochtend worden we pas wakker. Wat een belevenis (6088 meter!) die wel het eea van ons heeft gevergd.

21 november

Een dag om bij te komen. We ontbijten heerlijk bij Pepe's coffee bar. We nemen het er flink van. Vandaag bekijken we nog wat bezienswaardigheden van La Paz en bezoeken we het Coca museum. We krijgen hier een goede indruk van de Coca cultuur in Zuid-Amerika. Het zit vol tegenstrijdigheden. Niet verbieden, wel verbieden vooral door de Westerse druk die wordt uitgeoefend. Dit alleen omdat er cocaine van wordt gemaakt. We zien genoeg, vooral de ouderen op cocabladeren kauwen, overal wordt coca thee gedronken en voor de cocafabriek in La Paz staan rijen dik Bolivianen te wachten. Een interessant bezoek.

22 november

De energie is er nog niet helemaal om het steile La Paz uit te komen. Met een taxi en de fietsen op het dak rijden we La Paz uit naar La Cumbre, een pas van 4850m. Daar worden we in de kou en wolken gedropt. We kleden ons warm aan (3 lagen kleding en daarover een volwaardig regenpak) en Sas is haar handschoenen vergeten en probeert met sokken haar handen te warmen. Met ons staan er nog drie minibusjes met toeristen en MTB´s klaar die ook de The Most Dangerous Road of the World gaan rijden. Er wachten 63 dalende km's op ons. Het eerste deel is geasfalteerd, daarna komt er een klimmetje van 8 km en dan begint de TMDRW pas echt, een onverharde, bochtige weg met diepe ravijnen en 1 spoor breed (3 tot 5 meter). Tijdens het eerste stuk afdalen is het ontzettend koud! De kou wordt op een gegeven ogenblik afgewisseld door regen. En niet zo'n beetje ook, we fietsen soppend in onze schoenen verder. Chauffeurs hebben hun vrachtwagen aan de kant gezet en we worden ingehaald door de minibusjes met de mtb´ers, zij hoeven namelijk de 8 km niet te klimmen. We schuilen bij een benzinestation, eten daar een broodje en als het bijna droog is stappen we weer op. We horen een donder en gelukkig blijft het daarbij. Na 2 km zien we de afslag van de TMDRW. Het is niet heel erg duidelijk en we vragen het nog na. Dit is toch echt de weg. De TMDRW wordt ook wel de The Dead Road genoemd. Na het eerste stukje komen we bij een Dead Village. Een klein spook dorpje waar een splisting is. We twijfelen, rechts of links. Na een paar keer Hola! en fietsgebel komt er ergens een jongeman tevoorschijn en bevestigt dat we de juiste weg nemen. Daar gaan we dan!

We knijpen alleen maar in onze remmen en houden zoveel mogelijk kant langs de bergwand. De bergen zijn omgeven door wolken waardoor de afgronden niet te zien zijn, misschien maar goed ook. Af en toe stappen we af om naar beneden te kijken en te beseffen dat we hier fietsen. De omgeving is machtig mooi. Langs de weg worden we geconftonteerd waarom deze weg ook wel The Dead Road wordt genoemd. Kruisjes tellend komen we op het eind op een totaal van 48. Het werkelijke aantal zal vele malen hoger liggen. Bij een kruisje van een jongen, 23 jaar, staan we stil. Hij was met een tour agency naar beneden gegaan en heeft blijkbaar de bocht met zijn mtb met te veel snelheid genomen. Wij dalen met zeer veel beleid af, en nemen geen enkel risico. Op deze manier kan de weg ons weinig kwaad doen. Wij zijn er ons van bewust dat een dergelijke afdaling met een jeugdige groep onervaren mtb´ers veel risico´s met zich meebrengt. Vanaf 2007 zijn er 14 mtb´ers omgekomen op deze weg. Sas vraagt zich af waarom deze weg niet wordt afgesloten. Waarschijnlijk is de weg financieel aantrekkelijk (voor de touroperators), de doden ten spijt. Voor het gemotoriseerde verkeer is er een nieuwe weg aangelegd. Toch komen we nog een bus tegen en rijden er een aantal minibusjes met de toeristen dezelfde weg terug. Blij dat we daar niet inzitten. Ondanks al deze ellende blijft het een fantastische rit en is het dus allemaal best een beetje dubbel. Op het eind drinken we een fris en proosten we dat we de rit zonder problemen hebben doorstaan. Nu nog een steile klim van 8 km van Yolosa naar Coroico. Dit wordt voor Sas een helse klim. De benen doen het nog goed alleen blijkt het een Rivers weg te zijn, oftewel kasseien. Haar onderarmen doen zo ontzettend zeer van het afdalen dat elke hobbel van een kassei pijn doet. Met een hoop gemopper en zelfs tranen komen we uiteindelijk samen boven. Boven betekent dat we in Coroico zijn. Alleen het hostal wat we voor ogen hebben schijnt boven het dorp te liggen. Lopend de fiets voortduwend en 10 x te stoppen komen we uiteindelijk bij Hostal Esmeralda aan. Wat een kado, een paradijs is hier om ons te verwelkomen. Hier blijven we in ieder geval 2 nachten en misschien wel meer! Een fles wijn wordt bij het avondeten genuttigd. Nu gaan we bijkomen van de recente belevenissen en over een paar dagen vervolgen we onze weg naar Rurrenabaque.

Een hele dikke en lieve groet van ons!!

Eerste kennismaking met Bolivia 13 - 16 november

13 november

De dag begint niet helemaal volgens planning. Een taxi waar alleen 1 fiets, 1 persoon en bagage in kan, staat om 05.30 klaar. We hadden toch duidelijk in het hotel aangegeven dat we een grote taxi wilde waar tenminste 2 fietsen in kunnen. En nu, de meneer van het hotel en taxichauffeur kijken elkaar aan, kijken ons aan en doen niks. We houden zelf nog een taxi aan en gaan gesplitst richting het busstation en zwaaien af en toe onderweg naar elkaar. Ook leuk.

Op het busstation is het druk en moeten we een half uurtje wachten. Broodjes, koekjes en water worden ingeslagen voor de busrit naar Copacabana. Voor vertrek hebben we al twee keer moeten verkassen van plek in de bus. Bij de derde keer vertikken we het om op te staan en gaan we hier niet in mee. Wat een geklooi. We zijn in een vreselijk afstandse bus terecht gekomen en we beginnen steeds meer de indruk te krijgen dat we niet het beste busticket op de kop hebben getikt. Het wordt een 7 uur lange busrit naar Puno waarbij je zou verwachten dat de bus letterlijk uit elkaar valt. Alles wat kan klapperen in of aan de bus klappert. Wat een rit. We rijden langs eenzame dorpen, over de hoogvlaktes en we gaan weer over de 4.000m heen. Onderweg kijken we elkaar aan en denken hetzelfde...blij dat we deze afstand niet fietsend afleggen. De dorpen worden steeds armer en grimmiger. We passeren zelfs een dorp waar een aantal jaar geleden de inwoners de burgemeerster eigenhandig hebben opgehangen. Tja, best een fijne gedachte om zulke plaatsen te passeren in een bus.

In Puno aangekomen gaat het mis met de fietsen. Ber had al zo'n voorgevoel. We moeten overstappen op een andere bus waarvan de chauffeur zegt, die fietsen gaan mijn bus niet in. Daar sta je dan, niemand vindt het zijn probleem en niemand helpt je. De optie dat wij vandaag met de bus mee gaan en morgen de fietsen, vinden we geen optie. We hebben betaald voor de hele rit en staan erop dat de fietsen meegaan. Ik laat onze contactpersoon daar bellen met de jongen in Cusco, helaas het haalt niks uit. Na al mijn pogingen geef ik het stokje over aan Ber. Ik sta behoorlijk gefrusteerd buiten te wachten totdat Ber terugkomt om een van de fietsen te halen. Wat blijkt de chauffeur heeft net een nieuwe bus en wilt niet dat zijn bus beschadigd wordt. Als 1 fiets past, mogen we de andere ook proberen en zo lukt het uiteindelijk toch om verder te gaan. Ik moet een beetje ontladen in de bus, wat had ik me op zitten winden!

Langs het Titicacameer rijden we richting de grensovergang met Bolivia. Het meer is gigantisch groot. Na veel stof is het heerlijk om een helder blauw meer te zien. Het lijkt wel alsof we ons ineens in een heel ander land bevinden, wat ook bijna zo is. We bereiken de grenspost en worden geinstrueerd. We hebben 20 minuten op lopend de grens over te gaan. We moeten ons melden bij de immegratie en krijgen daar een stempel in ons paspoort. Daarna lopen we onder een poort door, wat de grens is, en melden we ons bij de immegratie in Bolivia. Na een tweede stempel in ons paspoort zijn we nu echt in Bolivia. We stappen allemaal de bus weer in en even later zijn we in Copacabana. Moe en volledig op laten we ons afzetten en pakken we het eerste de beste hostal. Wat in eerste instantie er prima lijkt uit te zien maar na een vreselijke nacht in een doorgezakt bed en diesellucht ben ik om 06.00 op. Op zoek naar een ander hostal. Dan toch maar naar die ene uit de LP kijken. Wauw, dit is een mooie plek, een tuin, vogels die zingen, aardige mensen. Een paar uur later zijn we over verhuisd en hebben we een heerlijke plek waar we een aantal dagen blijven.

14 november

We fiesten vandaag van Copacabana naar Yampupata. Een mooie rit langs het meer. 's Avonds eten we weer erg lekker in het restaurant bij het hotel. Wat is het hier fijn. De volgende dag gaan we met de boot naar Isla del Sol. Dat hebben we geweten. Een ontzettende lange saaie en koude boottocht brengt ons naar het Noorden van het eiland. We worden daar meteen met allerlei biljettos om ons oren gegooid. Voor alles moet je betalen, zelfs twee keer op het wandelpad wat volledig over het eiland loopt. Een voor het Noorden, een voor een midden en nog net niet een voor het Zuiden. Dit staat ons erg tegen. De wandeling is mooi en de tocht terug met de boot nog saaier dan heen. Gelukkig brengt ons puzzelboekje enigen afleiding. Nee, het was niet echt de moeite waard.

16 november

Boekje lezen, bus geregeld naar La Paz en vandaag is het Benedicion de Movilidadas (blessing of Automobiles). Leuk om mee te maken en alle versierde auto's te zien. Waarschijnlijk is de viering gister al begonnen want we hebben vanacht een aantal uur wakker gelegen in bed van de muziek. Dat het ergens feest was, was wel zeker en dat bleek dus te kloppen. Morgen met de bus naar La Paz waar vanuit we richting Rurrenabaque gaan fietsen. Erg veel zin in.

Vele liefs van ons!!

Discovering The Sacret Valley en Machu Picchu 6 - 12 november

6 november

The gringo's are on the road............!

We fietsen vandaag Cusco uit en de The Sacret Valley in. Mijn hemel, wat valt dat zwaar om Cusco uit te komen. Onze hartslag stijgt al direct naar ongekende hoogte, snakken naar adem en zijn pas drie bochten verwijderd van ons hotel. Dit beloofd wat. Daarnaast hebben we alletwee last met schakelen. Ketting smerig of moet er wat bijgesteld worden? De lichtste versnellingen krijgen we er niet op, wat het alleen nog maar erger maakt. Cusco ligt hoog, helaas ligt er ook een pas boven Cusco die je over moet om verder te komen. Onder begeleiding van vele straathonden (Sas in de aanslag met de fluit in haar mond), zwarte dieselwolken en al een liter water lichter verlaten we Cusco. Nu begint de rit pas echt. Afdalen!! Er wordt onderweg naar ons gezwaaid door twee Nederlands motorrijders, zien wij er zo Hollands uit of doen alleen die rare Hollanders zulke ondernemingen?

Een mooie rit volgt door heuvellandschap met vele akkers die allerlei verschillende kleuren bruin en rood hebben en op de achtergrond de hoge bergen. Een strak blauwe lucht boven ons hoofd en een fijne temperatuur maken het helemaal af. We gaan eerst richting Chinchero waar Inca restanten te zien zijn. Het valt helaas wat tegen. Wat wel erg mooi is, is de kerk die we te zien krijgen. Het dak en grote stukken muur zijn volledig beschilderd. Helaas, een foto is alleen mogelijk tegen betaling. Daar hebben we voor bedankt. Zeker als we net daarvoor klein geld hebben gedoneerd aan betreffende kerk. We vervolgen onze rit. Bij een mirador (uitkijkpunt) kijken we de groene, lager gelegen Sacret Valley in. Daar gaan we heen. Voor Urumbamba pakken we de afslag naar Maras en schuilen we in een bushokje. Daar doen we een zwerfhond erg tevreden stellen met een naar ons idee taai en droog brood. Voor Maras zien we een afslag naar Salinas (we dachten toen nog dat dit een dorpje zou zijn) en vragen aan een pick-up of er mogelijheden zijn om te slapen in Maras of Salinas. Helaas, we moeten door naar Urubamba. We laten Moray (restanten van de Inca tijd in de buurt van Maras) voor vandaag links liggen en slaan de zandweg in richting Salinas. Wat een prachtig mooie weg! Hier zijn geen woorden voor. De weidsheid, de kleuren, de schapen, de bergen....hier voel je vrijheid! Na een paar kilometer doemt er een klein hutje op en moeten we 5 sol betalen voor de Salinas. Het wordt nu steeds duidelijker dat Salinas geen dorp is maar dat het alleen de zoutpannen zijn. Er steekt een ontzettende wind op en van bovenaf aanschouwen we de zoutpannen. We worden nog door Nederlanders op de foto gezet die ons vanuit de auto een Bravo toeroepen. Op dat moment denken we, wat zijn we blij dat we op de fiets zitten en niet in een taxi.

Na een bezoek aan de zoutpannen vervolgen we onze weg via een rotsachtig zandpad naar Urubamba. We kunnen daar het uitgekozen hostal uit de LP niet vinden en vragen hulp. Uiteindelijk belt een meisje voor ons naar het hostal. Ze geeft aan dat we naar de Plaza moeten gaan en dat daar een man in een zwarte broek op ons opwacht. Eenmaal op de Plaza heeft iedereen natuurlijk een zwarte broek aan. Er komt een man met een glimlach onze kant opgelopen, het is Paulino, hij brengt ons naar de Hostal. Het lijkt meer een B&B, een paar privekamers in de tuin naast het eigen huis. Een tuin waar werkelijk alles groeit, limoenen, kruiden, peren, tree tomatos, spinazie, kersen, etc. Ook kippetjes, schapen en cavia's zijn van de partij. Binnen een paar minuten plukt Ber verse limoenen en worden we verwelkomt met een vers limoensap. Heerlijk! Het weer slaat om en Paulino geeft aan dat we ook hier kunnen eten zodat we niet door de regen hoeven. Prima, dat doen we. We worden verwent met soep vooraf en als hoofd een tortilla met spinazie en kaas. Met een volle buik duiken we het bed in.

7 november

Vandaag maken we een dagtripje van Urubamba naar Ollantaytambo, heen en terug. Het is een mooie weg die door de vallei heen loopt. Het is zondag en dat betekent weinig verkeer op de weg. We bezoeken de ruines van Ollantaytambo en lunchen op de Plaza. Een heerlijk ontspannen dag. Onze versnellingen blijven knudde dus bij terugkomst proberen we de juiste afstellingen te vinden. Het wil maar niet lukken en we zoeken de fietsenmaker in het dorp. Gelukkig is die er. Er wordt eea afgesteld en de fietsen rijden weer (bijna) zo goed als een trein. Na het lekkere eten van gisteren besluiten we opnieuw bij Paulino te eten. We krijgen een traditioneel Peruaans gerecht, Tarwi.

8 november

Met de bus reizen we van Urubamba naar Passo Malaga. Dat is op de weg naar Quilabamba. We worden door minibusjes met op het dak mountainbikes ingehaald. De afdaling van de pas richting Santa Maria wordt door veel tourcompanies aangeboden. De weg omhoog is fantastisch! Op de pas zitten we in de wolken en is het best koud. Nadat we de pas over zijn wordt er (op ons verzoek) via een wave op de deur van de chauffeur gekopt. We maken kenbaar dat we eruit willen. De bus stopt onmiddelijk. De fietsen worden van het dak gehaald en voor we het weten staan we buiten in de kou. De warme kleren gaan aan en we duiken de mountainbikers achterna. Geweldig, om hier met je fiets te mogen fietsen! Puur genieten! Na 35 dalende kilometers komen we bij de wegopbreking. De weg is nog niet volledig geasvalteerd, daar zijn ze druk mee bezig. Een keer per dag mogen auto's tijdens de siesta de weg over. Wij hadden gehoop dit met de fiets te kunnen doen. Helaas, we worden door de politie tegengehouden. We mogen alleen met een auto verder. Onze bus staat in de rij van wachtende auto's maar neemt ons niet meer mee. We lopen de auto's langs, de auto's beginnen zelfs al te rijden en gelukkig geeft uiteindelijk een van de pick-ups aan dat we mee mogen. Ber gaat met de fietsen en bagage achterin en ik neem plaats in de auto. Wat zijn wij blij dat we in deze auto zitten, ik soms nog blijer dan Ber. Het is namelijk een groot stof gebeuren op de weg en het lijkt soms wel de Dakar rally. Het was geen pretje geweest om hier tussen te fietsen. We hebben helemaal mazzel als we er achter komen dat de heren door rijden naar Santa Teresa, daar moeten wij ook heen. Yes, zonder dat we het wisten hebben we de beste taxirit geregeld. Zodra we in Santa Maria zijn wordt er gelunched en rijden we daarna verder naar Santa Teresa. Het lijkt alsof we vandaag in een film van Indiana Jones zitten. We rijden over een bijna onbegaanbare weg die wij echt nooit hadden kunnen fietsen. Ber heeft achterin het beste uitzicht ooit en ik leef helemaal op in de auto met het horen van een aantal top 40 liedjes.

Aangekomen in Santa Teresa stappen we meteen over op een minibus naar het station van de Hydroletic die ons naar Aqua Calientes zal brengen. Helaas, dit pakt anders uit. De trein is al weg en de enige trein die nog gaat is de trein voor locals. Iedereen die nu op het station aankomt loopt via het spoor naar Aqua Calientes, dat is de goedkopere versie. Dat willen wij ook wel maar we zitten met onze fietsen. We proberen met onze fietsen mee te kunnen in de local trein. Dit gaat voor ons niet lukken, maar wel voor de fietsen. Eerst kost ons dit 5 sol voor de fiets op de trein te zetten en wat de daadwerkelijke kosten zijn horen we dan in Aqua Calientes. Dit voelt niet oke, we willen van te voren weten wat de kosten zijn. Nu begint zich iemand anders zich ermee te bemoeien en die vertelt ons dat we per kilo moeten betalen. We beginnen aardig gefrusteerd te raken daar wij de prijs al lang weten daar we dit in Cusco hadden nagevraagd. Om een lang verhaal kort te maken, het dreigen met dat we de manager willen spreken, dat ze voor ons naar Aqua Calientes moeten bellen voor de prijs etc, wordt er uiteindelijk gebeld. Ondertussen heb ik een boos briefje van de dame van 5 sol gekregen omdat ik haar publiekelijk voor schut zou hebben gezet. Zij zegt nu dat zij namelijk helemaal geen 5 sol heeft genoemd en zij wil aan ons geen service meer verlenen. Nou, mooi is dat. De fietsen gaan uiteindelijk op de local trein voor 18 sol per stuk en we kunnen ze ophalen in Aqua Calientes en dit is allemaal een uur later. Nu moeten we opschieten met lopen want we zullen in het donker aankomen. Met twee fietstassen aan onze rug en schouder beginnen we met lopen. Midden door de bush op en naast de spoorlijn. We zien prachtige bloemen, vogels en vlinders. We zijn eigenlijk helemaal kapot maar zullen door moeten. We ontmoeten onderweg een groepje waarvan twee Belgen zijn. Zodra het helemaal donker is en we de hoofdlampen op hebben besluiten we om met de groep van de Belgen verder te lopen. Sas voelt zich niet helemaal op haar gemak zo in het donker. Na 2,5 uur lopen komen we in Aqua Calientes aan. Een ontzettend toeristisch dorp wat alleen maar bestaat en kan bestaan door Machu Picchu. Alleen maar hotels, restaurants en toeristen. s'Avonds pikken we onze fietsen op, gelukkig ze zijn meegekomen. Met een douche en pizza sluiten we deze fantastische Indiana Jonesdag af.

9 november

Verrot geslapen! Het blijkt dat we gisteren compleet lek zijn gestoken. Hoe kan het? We hadden een lange broek en sokken aan. We hebben beide wel meer dan 100 muggenbeten. Bij Sas zijn ze opgezet en jeuken ze ontzettend! Vandaag staat een relaxdag op het programma en alle tickets voor MP en trein regelen. Voor alles moet je ontzettend belachelijke prijzen betalen. Een ticket voor de bus naar MP een ticket voor dit en een ticket voor dat. Oke het hoort er nu eenmaal bij maar we vinden het eigenlijk maar niks. Ondertussen houd ik het niet meer met de muggenbulten. Bij een apotheek halen we anti jeuk pillen en antihestamine. In het hostal gaven ze de tip om er ijs op te doen. Dit verlicht zeker alleen voor korte duur.

10 november

Om 05.30 uur in de bus omhoog naar MP. Om 06.00 uur staan we in de rij en lukt het ons om een stempel te bemachtigen die ons toegang geeft tot het beklimmen van de Wayna Picchu (is maar toegang voor 400 personen per dag). MP is mooi en de omgeving maakt het geheel zeer indrukwekkend. Het valt gelukkig zeker niet tegen. We nemen onze tijd en genieten vooral van het er zijn. De omgeving is zo mooi! We lopen nog naar een Inca bridge en wandelen met veel gehijg de Wayna Picchu op. We hebben de tijd en doen op het gras nog een lekker dutje in de zon.

In de middag nemen we onze trein vanuit Aqua Calientes naar Ollantaytambo. Op het station ontmoeten we Marco, een Duiste jongen die 10 maanden met zijn vrouw aan het reizen is, voor de 3e keer. We wisselen mailadressen uit om elkaar zo leuke adresjes te mailen of te laten weten waar we zijn. Tijdens de treinrit beginnen we langzaamaan te begrijpen waarom de tickets zo duur zijn (60 dollar per persoon). We krijgen een snack en drinken, een modeshow en een kleine voorstelling van een danser. We lachen, samen met onze mede reizigers, slap om dit hele gebeuren. De trein rijdt als een slak door de vallei. Aangekomen in Ollantaytambo moeten we nog tot 22.30 uur wachten voordat we onze fietsen van de trein kunnen ophalen. In de regen wachten we op het station. En we zijn wederom erg blij als blijkt dat onze fietsen zijn meegekomen.

11 en 12 november

We fietsen deze twee dagen door de Sacret Valley terug naar Cusco. Van Ollantaytambo naar Pisac en van Pisac naar Cusco. De tweede dag valt zwaar tegen. Ondanks dat het maar 35 kilometers zijn, zijn de eerste 20 km alleen maar omhoog. We hebben de tijd en dus nemen we die ook. Rond 14.00 uur komen we aan in Cusco en vinden we onze weg terug naar Ninos Hotel waar de rest van onze spullen wachten. We regelen vandaag de busticket naar Copacabana. Dit ligt aan het Titicacameer in Bolivia. We verlaten Peru en gaan nieuw avontuur in Bolivia tegemoet!

Spaanse les in Cusco 30 oktober - 5 november

30 oktober

Aankomst in Cusco na een helse rit. We zijn er weer even helemaal van genezen. Alletwee wagenziek geweest en na de zoveelste slechte film wil je echt de bus uit. Met een taxi, 1 fiets op het dak en de andere achterin de auto met alle bagage en Sas, rijden we naar Ninos Hotel. Dit hotel is door een Nederlandse, Jolanda van de Berg, opgezet. Alle opbrengsten van het hotel gaat naar kinderen uit Cusco, ondertussen al 600, die 6 dagen in de week, ontbijt, lunch, avondeten en hulp bij huiswerk krijgen. Zij heeft speciale kinderrestaurants opgezet. De kinderen gaan na het avondeten naar huis en op zondag zijn ze ook de hele dag thuis. Goed initiatief waar we graag aan bijdragen.

´s Middags gaan we met de taxi naar Fairplay. Deze stichting is door een Belg John, opgezet en biedt Spaane lessen aan. Het is een NGO die alleenstaande vrouwen opleidt tot lerares. We spreken af dat we 5 dagen een crash course Spaans krijgen. Dit houdt in, individueel les waarin je 3 uur grammatica en 3 uur praktijk krijgt. We zijn benieuwd! De volgende dag verkennen we Cusco. Het is een mooie oude stad, met veel smalle straatjes. Gezellige eettentjes en veel mooie pleintjes waar je heerlijk op een bankje het leven op straat kan bekijken. De stad is ook erg toeristisch, hier maken we voor het eerst mee dat je restaurantjes wordt ingepraat en op elke hoek van de straat word je een massage aangeboden. Tijdens een lunch kom ik aan de praat met een yogaleraar. Ik krijg een flyer mee waarop het rooster staat. Wauw, misschien kan ik deze week wel yoga volgen.

1 november

De ochtend begint met yoga. Het blijkt vandaag een feestdag te zijn, de Allerheiligen. Ik blijk de enige student te zijn. Sunday, die de les geeft, vindt dit geen probleem en zo heb ik ineens priveles. Heerlijk, om weer helemaal uitgerekt te worden en te proberen om in the present te zijn. Dit is namelijk voor mij wel een rode draad in de komende maanden om daarmee aan de slag te zijn. Na de les heb ik een opgeruimd gevoel en loop ik bijna op wolken terug naar Ninos. We maken ons klaar voor de eerste Spaanse les. Spannend.

Sas wordt voorgesteld aan Maritza en Ber aan Kamucha, zij zijn onze grammatica leraressen. Met een schrift en een werkboek gaan we aan de slag. We hebben het gevoel weer in de eerste klas basisschool te zitten. Met kaartjes en beeldmateriaal leren we de eerste woorden Spaans. Na 3 uur worden we aan onze praktijk leraressen voorgesteld, Rosario en Marie-Lous. We gaan op pad, de markt op en de supermarkt in. De namen van fruit, kleuren en allerlei andere producten komen aan de orde. Deze nacht slapen we erg slecht, alle Spaanse woorden dwalen door ons hoofd.

De volgende dag is het de feestdag van de Allerzielen. De doden worden dan geeerd en familieleden gaan met bloemen naar het graf en daar met elkaar eten. Ik heb geen goed gevoel over mijn praktijk lerares en zie dan ook erg op tegen deze uren. De grammaticales zien we wel zitten, we leren daar enorm veel. Vandaag gaan we in de praktijk lunchen met onze leraressen. We krijgen het voor elkaar dat we met ons vieren gezamenlijk lunchen. Ber besteld op zijn beste Spaans een visschotel en ik eet Yuca, een soort gefrituurde wortel. Tijdens de lunch wordt het verschil tussen onze leraressen wel erg duidelijk. Ik bof niet echt. Morgen gaan we dit ter sprake brengen bij John. We willen eigenlijk liever meer grammatica en geen praktijk.

3 november

In de ochtend bezoeken we een aantal musea. Dit valt erg tegen, helaas. Elke dag zien we protesten. Het lijkt wel alsof hier over van alles en nog wat wordt geprotesteerd. Tevens wordt er juist ook heel veel gevierd. We hebben al veel fanfares en optochten gezien waardoor het straatbeeld heel levendig is. Dit geldt voor heel Peru. We gaan vandaag in gesprek met John en ons rooster wordt omgegooid. We krijgen komende dagen 5 uur grammatica met een uur pauze. Oef..dat worden pittige dagen. In de middag gaat Ber met zijn lerares naar de kerk. Het schijnt dat haar zoon gedoopt wordt. Ze zou eerst ´s´middags vrij zijn maar omdat we nu langer grammatica hebben komt ze in de knel. Ze neemt Ber mee en vraagt aan Martiza en mij of we ook meegaan. Wat leuk. Met zijn vieren in de taxi op naar de kerk. We maken daar een doop van een andere jongen mee en jammer genoeg komt haar ex-man met haar zoon niet opdagen. Het feest gaat niet door. Erg sneu om te zien.

De volgende dag op les blijkt uiteindelijk de doop toch te hebben plaatsgevonden. De vader en haar zoon zijn uiteindelijk nog gekomen. Na de les lopen we naar ons ondertussen favoriete eettentje Punchay. We bestellen daar een soort aardappel plankje. We krijgen 6 verschillende in vel gekookte aardappelen, alle anders van smaak, structuur en hoogte dat ze groeien. Een advocado dip en kruidensausje maken de aardappels wat smeuiger. Het is erg lekker. Deze hele week eten we of bij Punchay of bij Govinda. Beide vegetarische eettentjes waar ik erg blij mee ben. Het is ook leuk om wat langer op een plek te zijn. Je leert de weg kennen, je krijgt favoriete restaurantjes en een eigen bakkertje aan de overkant van de straat. Zo´n stad wordt dan in een een vrij korte tijd toch een beetje eigen.

5 november

Onze laatste dag Spaanse les. Dat vinden we helemaal niet erg. Ons hoofd is helemaal verzadigd en neemt weinig nieuws meer op. We hebben nu in ieder geval genoeg stof om de komende tijd zelf mee verder te stoeien. Het plan voor de komende dagen is gemaakt. Morgen vertrekken we met de fiets naar The Sacret Valley. Dit ligt boven Cusco. Hier gaan we een aantal dagen fietsen en bezoeken we Machu Picchu.

Hasta Luego Sas & Ber

Belevenissen in Peru 19 - 29 oktober

-Hola Amigos, Hier ons eerste bericht vanuit Peru. Het duurde even voordat de zin er was om achter een computerscherm te kruipen. We hebben al zoveel meegemaakt in bijna drie weken, dat het nu toch wel tijd werd om een bericht naar huis te sturen. Met ons is alles goed en we bewegen ons al aardig in het Peruaanse leven. Bewegen is veelal met de benewagen en met taxi of bus. We hebben al wel wat gefietst maar nog niet met volle bepakking. Daar zijn we fysiek en geestelijk nog niet helemaal klaar.

19 oktober

Aankomst in Lima. Wat een ontzettend grote stinkstad. Het is veelal diesel wat je opsnuift en je hebt het gevoel door hier te zijn, je meteen 10 jaar korter leeft. Via de buitenwijken, die arm en smoezig zijn, rijden we met een taxi het meer coloniale centrum binnen. Overal zie je zwerfhonden die op of langs de weg liggen te slapen of naar eten zoeken. In Hotel Espana slapen we de komende nacht en zetten we de fietsen in elkaar. Dit gaat niet helemaal zonder slag of stoten. Het blijkt dat het demonteren van een fiets altijd nog makkelijker is dan het opbouwen van een fiets. Echter, met veel geduld en nodige cursus ervaring (alleen dit onderdeel was helaas niet behandeld) is het na ruim 2 uur gelukt de fietsen rij klaar te maken! ´s Avonds ontmoeten we Noor en Wieneke die net drie weken door Peru en Bolivia hebben gereisd. We trekken nog twee dagen met elkaar op. Leuk! Dezelde avond is er een processie in de stad gaande die in het teken staat van `bidden voor de Heer der Wonderen´. Het is druk op straat, jong en oud zijn op de been.

De volgende dag gaan we met de bus naar Huacahina (ten zuiden van Lima), een kleine oase in de woestijn met enorme zandduinen, waar je kan sandboarden. Helaas, duurt de busreis langer dan stond aangegeven in de LP. Ruim 6 uur later komen we in Ica aan en nemen vanaf daar een taxi naar ons hotel die vanuit het hotel in Lima was geregeld. Daar aangekomen blijkt dat er geen reservering heeft plaatsgevonden en waar wij denken dat onze taxichauffeur hier een dubieuze rol in heeft gespeeld. We besluiten hem dan ook niet te betalen en zoeken een ander hotel. De chauffeur houdt nog een tijd aan maar geeft het uiteindelijk ook op.

Na een rustige nacht is het zover. We gaan sandboarden! Met een dunebuggie rijden we de zandduinen in en al snel houden we ons allemaal goed vast en worden handen van elkaar vastgepakt. Dit is niet voor doetjes! Met een enorme gang wordt er door de duinen gescheurd. We gillen en lachen ons van de zenuwen kapot. Dit valt niet eens te vergelijken met een ritje in de Phyton. Ondertussen stoppen we voor een aantal actie foto´s en vervolgens moeten we er aan geloven. Boarden. Van bovenaf zijn de duinen toch angstaanjagend hoog. Daar lig je dan op je buik op het board, hangend op de rand van de duin. Na de uitleg krijg je een zetje en hop daar ga je! Eenmaal beneden wil je direct weer, dit is fantastisch!! Op een paar blauwe plekken en schaafwonden na hebben we het er heelhuids vanaf gemaakt. Terug in Lima nemen we afscheid van Noor en Wieneke. Wensen hun een goede reis naar huis en wij krijgen een dikke knuffel voor de komende 6 maanden. Wij zetten onze reis voort naar Huaraz.

22 oktober

Vroep op, met taxi naar busstation van Movil tours. Er staat ons een reis van 8 uur (419 km) te wachten naar Huaraz (ten noorden van Lima). Een mooie rit langs de kust, door niemandsland met hier en daar een enorme kippenfarm, en uiteindelijk rijden we de bergen in. We voelen aan onze oren en hoofd dat we op hoogte komen. We gaan de Conococha pas (4100m) over en zien prachtige hoogvlaktes met daarachter besneeuwde bergtoppen. We bevinden ons tussen de Cordillera Blanca en Negra. Blanca is de besneeuwde en de Negra de droge kant. Aangekomen in Huaraz (3091m) fietsen we vanaf het busstation naar B&B Soledad. Een fijn huis met een patio waar je buiten kunt zitten.

Na een dag aclimatiseren besluiten we onze weg per fiets te vervolgen naar Caraz. De fietsen zijn alleen met het hoog nodige opgetuigd. De hoogte en ons fysieke gestel vraagt om een rustige start. Een mooie rit volgt. Met een nog wat angstige Sas voor de honden langs de weg, trappen we zo de eerste kilometers weg. Na een kwart van de rit gaan we van de doorgaande weg af richting de Chancos hot springs. We rijden door een mooie omgeving van kleine gehuchtjes en bergstroompjes. Bij de hot springs kopen we een kaartje voor de Cuevos. Wat het precies inhoudt hebben we geen idee van, alleen dat het 15 min. duurt. We kiezen voor de Cuevo van 45 graden en wachten netjes in de rij. Het wachten duurt vrij lang en er ontstaat na enige tijd wat rumoer en consternatie over wie aan de beurt is. Na een verhitte discussie waar we ons angstvallig buiten houden nemen een paar mannen het voor ons op. Uiteindelijk besluiten we toch om weg te gaan, het duurt te lang. Dit was de beste move die we konden maken want ineens waren we de eerstvolgende. Met een glimlach naar onze `amigos´ nemen we weer plaats en krijgen we toch de Cuevo ervaring. Of dit nu de moeite waard was vragen we ons achteraf ter dege af. Oh mijn God, wat was dit smerig. De Cuevo werd vantevoren gevuld met emmers water uit de bron en daarna mochten wij erin; stank van pis, uitwerpselen en ander lichaamsappen kwamen ons tegemoet bij het ingaan van de grot. Na een kleine 10 min. besluiten we dat dit voor ons lang genoeg was en we snakken naar frisse lucht! Met eveneens een glimlach naar onze amigos zeggen we dat het de moeite waard was en vervolgen we onze weg naar Caraz.

Er is een sterke wind komen opzetten. We nemen onderweg nog een lunch die wat uitgebreider uitpakt dan wij hadden besteld. We worden helemaal in de watten gelegd. Naast de bestelde aardappels met knoflook krijgen we gebakken mais, maiskolven en gebundelde pakketjes met daarin gestampte mais. We bedanken vriendelijk en fietsen de laatste kilometers tegen de wind in. In Caraz komen we terecht bij Lodge Los Pinos. We besluiten vanuit hier een aantal dagtrips te maken.

26 oktober

Na een dag niksen, die bestond uit boeken lezen, luieren, rond lopen, beetje yoga en buikspier oefeningen (Berry heet het doel om in 6 maanden een 6-pack te krijgen :-)), gaan we vandaag naar Canon del Pato. De gorge is bekend om het feit dat de Cordillera Blanca en Negra elkaar op 15 m. na aanraken. Een mooie weg leidt ons naar de gorge waar ineens het asfalt overgaat in los zand en keien. We fietsen al hobbelend en met de nodige stuurmanskunst de gorge door. Al snel volgen de volgende obstakels: tunnels! Onverlicht, los zand, keien, kuilen...we besluiten af te stappen en onze hoofdlamp op te zetten en nu maar hopen dat we geen tegenligger krijgen. De gorge wordt steeds mooier, de tunnels steeds langer en de `weg´ steeds beroerder. We worden met veel stof en diesellucht ingehaald door trucks en bussen. Nadat we de bijna `kus´ van de Blanca en Negra hebben aanschouwd vervolgen we onze weg verder naar beneden. Als we bijna op het eind van de gorge zijn besluiten we deze weg zeker niet terug omhoog te fietsen. We houden een pick-up aan waarbij de fietsen en wij de bak in gaan. Achterstevoren beleven we de weg door de gorges opnieuw. Met een klap op het dak van de auto geven we te kennen dat we eruit willen en fietsen we het laatste stuk terug naar Caraz.

27 oktober

De dag van laguna Paron. Wat een historische dag is geworden. Met vol goede moed beginnen we `s ochtens vroeg aan de klim die ons ruim twee duizend meter hoger zal brengen. Helaas dit keer geen geplaveide weg, maar direct zand, keien en kuilen. Een parcours waar menig mtb´er jaloers op zou zijn. Ons wordt nu duidelijk dat de aangeschafte fietsen zeker een must zijn. Onze oude fietsen zouden dit nooit hebben overleefd. Echter een mtb (met enige vering) was wenselijk geweest. Echter we zullen de nodige klappen zelf moeten opvangen. De weg neemt ons mee naar kleine bergdorpjes, waar de tijd heeft stilgestaan. De vrouwen doen de was in het bergstroompje, mannen en vrouwen werken op het land, ossen trekken de ploeg voort, kinderen helpen mee en spelen rondom het huis. Varkens, schapen, kippen, koeien en honden lopen los danwel bijna los. De meeste dieren zitten met 1 poot vast aan een touw. Onderweg rijdt er een taxi ons achterop waarin de twee Zwiters vanuit de lodge zitten. Vanuit het raam wordt gevraagd hoe het fietsen gaat en natuurlijk zeggen wij Bien. Schitterende uitzichten op zowel de Negra als de Blanca lossen elkaar af. Wat is het hier mooi! Ondanks het zo mooi is, is het tempo niet al te hoog omdat de ´weg´ dit simpelweg niet toelaat. Onze krachten nemen gestaag af.

Opeens doemt een slagboom op. Er dient betaald te worden om onze weg naar de Laguna te mogen vervolgen. Het blijkt de ingang van het Nationaal Park te zijn. Na een inschrijving en een betaling mogen we onze weg vervolgen. We stappen snel weer op daar we in korte tijd diverse malen worden gestoken door muggen. Al snel wordt de weg nog slechter en helaas nog steiler. Het weer slaat om en onzekerheid slaat toe. Zitten we wel op de goede weg, hoever zal het nog zijn en wat gaat het weer doen. Op het pad valt niet meer te fietsen. Het bestaat alleen nog maar uit keien. Sas besluit af te stappen en verder te lopen. Ber trekt nog even door met fietsen en stapt uiteindelijk ook af. We proberen onze mind elke keer te verzetten want we hebben al zoveel meters gestegen dat we eigenlijk ook het eindresultaat willen zien, laguna Paron. We hebben geen idee hoe ver het nog is. We denken ongeveer op 3800m hoogte te zitten daar het meer zelf op 4300m ligt. We vragen ons af of het niet verstandiger is om terug te keren. Na overleg besluiten we nog twee bochten verder te rijden. Vervolgens herhaalt zich dit proces enkele malen. Vanuit het niets is daar ineens de taxi van de Zwiters. We kijken elkaar verbaasd aan. Rijd hier een taxi? Dit betekent in ieder geval dat we op het juiste pad zitten. De Zwiters geven aan dat het waarschijnlijk nog 10 kilometer verder stijgen is. We besluiten dat verder fietsen geen zin heeft en dat het stuk wat we tot nu toe gefietst hebben zeer zeker de moeite waard was (om de teleurstelling voor onszelf enigzins te verzachten).

Het afdalen zal ook nog de enige energie en concentratie van ons verlangen. We dalen af, waarbij wederom de nodige stuurmanskunst vereist is. Na een kilometer of 10 komen we opnieuw bij paaltje 15 km uit waar we op de heenweg zo hebben genoten van het uitzicht dat we daar wederom stoppen. We hebben nu immers de tijd en de zon laat zich weer zien. We eten wat fruit en brood en genieten van dit mooie plekje. Wat kan het leven toch mooi zijn. Na een half uurtje genieten besluiten we onze afdaling te vervolgen. Na enkele kilometers worden we gedwongen te stoppen, een aanrijding tussen twee trucks. We besluiten de trucks lopend te paseren. Op dat moment lopen de gemoederen tussen de bestuurders (en hun aanhang) hoog op. Een loden pijp wordt gepakt door een van de bestuurders. We maken meteen weer rechtsomkeert, het wordt ons iets te heet onder de voeten en wachten geduldig het tafereel af. Na enige minuten is de zaak beslecht. Welliswaar zonder gebruik van de loden pijp, echter wel met de nodige tikken. We genieten van de laatste kilometers. Uitgeput en smerig komen we aan bij ons hotel. Hier worden we enthousiast op het terras door onze Zwitserse taxiende hotelgenoten ontvangen. Zij vinden dat we zeker een biertje verdiend hebben. Een biertje en een pisco (een soort van grappa) wordt ons aangeboden. Ruim 2 en half uur later bevinden we ons nog steeds op het terras met onze Zwitserse amigo´s. We genieten gezamenlijk van een fantastische zonsondergang.

28 oktober

Met een taxi rijden we naar Punta Winchus (een pas van 4157m) in de Cordillera Negra. Op deze Punta vind je de Puya raimondii plants. Deze zijn zo´n 10 meter hoog en doen er 100 jaar over om zo groot te worden. Daarna komen ze in bloei en gaan ze dood. De rit er naar toe is prachtig. Zodra we de eerste planten zien worden we afgezet en moeten we naar de punta lopen en staat de taxi waarschijnlijk ergens achter de berg op ons te wachten. De taxi chauffeur kan geen woord Engels en we gaan er vanuit dat weg zichzelf wel zal wijzen. Na de eerste paar meters omhoog te zijn geklauterd zijn we al buiten adem. Dit beloofd wat. We lopen en lopen, er is geen duidelijk pad te vinden en de enige logica die wij kunnen verzinnen is dat we naar het hoogste punt moeten lopen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Dit is steiler dan steil. Ber wordt overvallen door zijn hoogtevrees en houdt zich angstaanvallig met handen en voeten vast aan de grond. Boven aangekomen wordt hij als eerste gegroet door een koe. Wat een opluchting, de helling naar beneden is tamelijk eenvoudig. We zien beneden een witte auto staan, onze taxi. Op de Punta hebben we een enorm uitzicht over de Cordillera Negra en Blanca, prachtig. De rit naar beneden is eveneens mooi.

´s Middags pakken we onze spullen in en rijden we met een minibus, fietsen op het dak, terug naar Caraz. Daar pikken we de rest van onze bagage op en bereiden ons voor op twee dagen busreis. Met Cruz del Sur reizen we om 22.00u naar Lima. Voor vertrek wordt je tas nagekeken, moet je je legitimeren en worden alle passagiers opgenomen op video. De grote busmaatschappijen zijn compleet beveiligd en niemand kan er zomaar van buitenaf in. Dit geeft een goed gevoel.

29 oktober

Aankomst Lima 05.30u, en nu 8 uur lang wachten op de bus van Lima naar Cusco. Joepie het is zover, 8 uur voorbij en de lange busreis van 20 uur kan beginnen. De fietsen gaan met zeer veel moeite en gedraai aan de sturen onderin de bus. Gelukkig, alles zit erin, we vertrekken. Na 1,5 uur zijn we Lima nog niet uit en rijden we een ander busstation van Cruz del Sur in. We moeten overstappen op een andere bus. Voordat wij de bus uit zijn wordt de bagage al overgegooid de andere bus in. Dit gebeurd zonder enig structuur wat resulteert in dat niet alle bagage erin past. Onze fietsen worden er letterlijk ingeduwd. Wij bemoeien er ons mee en met ons een jongen die zich ook ernstige zorgen maakt over zijn surfboard. Er staan nu ongeveer 8 man zich te bemoeien met hoe het nu verder moet met de bagage en wij met ons 3-en staan mee te kijken. Na lang gedoe blijft er 1 tas over. Laat dit nu net onze tas zijn met daarin alle losse fietstassen. Wij geven aan dat we de tas open kunnen maken en de losse tassen mee de bus in nemen. Wat een stress gedoe is dit. We zijn beide behoorlijk opgewonden en het duurt even voordat we weer relax zijn. We vervolgen onze weg naar Cusco.

Nog 5 dagen

Alle berichten van de voorbereidingen kunnen bijna onder de tab 'Voorbereidingen' en treedt 'Het Plan' bijna in werking! We zijn de dagen op het werk aan het aftellen, nog twee te gaan, en daarmee is het aftellen van vertrek ook meteen begonnen. Dat is maar drie dagen nadat het werk is gestopt. Ik geloof dat we er wel achter zijn gekomen dat we dit beter iets anders hadden kunnen regelen. Je reis voorbereiden en op volle toeren aan het werk zijn, is soms best een lastige combi. We zijn nu alletwee onze vervangers aan het inwerken en het loslaten is nu echt begonnen. Wat helder en duidelijk is, wat niet af is gaat ook niet meer afkomen. In de afgelopen weken hebben er al veel gezellige afscheidsetentjes plaatsgevonden en aankomende donderdag is er nog een laatste borrel van het werk. Aankomende zondag staat nog in het teken van afscheid met onze ouders, broers, zussen, neefjes en nichtjes. Afgelopen weekend is het dan ook eindelijk gelukt om aan goede spd fiets/wandelschoen te komen en hebben de fietsen nog een laatste beurt in Wageningen gehad. Zij staan al startklaar. Zaterdag hadden we ook nog open huis en gelukkig twee bezoekers. Of er binnenkort een verkoop plaatsvindt? We zullen zien. De eerste fietscadges zijn binnen. Een fleurige roze bloem voor op het stuur van Sas en voor Berry en handige ORS scoop voor aan de fietsleutel. Spype is geinstalleerd en getest. Vandaag nog druk gebeld met Carl Denig en de Zwerfkei, er is nog enige zorg om de laatste benodigdheden. Ons koekepannetje en kussentje kunnen we morgen in Nieuwegein ophalen, de footprint van onze tent moet nog worden bezorgd vanuit Woerden en onze afritsbroeken kunnen we bij de kleermaker ophalen. En zo gaan de komende dagen zoals elke dag voorbij gaat en breekt het moment van vertek langzaam aan. Het blijft een vreemde gewaarwoording en waarschijnlijk beseffen we pas echt dat we gaan wanneer we de deur achter ons dichttrekken en het vertek op schiphol daar is. Wordt vervolgd!

Vervolg Spanish and Greece cycle connection

(zie bericht zaterdag 25 september)

Dear Saskia Yes, you are certainly right, that it is amazing and funny. And both places are not exactly crowded with travelling bikers.We are glad to hear, that our help was succesful in Spain.We came home from Greece via Igoumenitsa - Venice plus 4 days in Italy to Bolzano last monday (4th of October),a really nice and interesting tour.Our chances to meet again on the roads somewhere accidentally are not smaller than before, but ... we will beenormous surprised. We will see!

Kind regards Kirsten & Torkil - Best greetings to Berry and Joost

In the spotlight

Wat kan je nog meer testen voordat je op reis gaat? Omdat we geen voorlicht op de fiets hebben lijkt ons de hoofdlamp een goed alternatief. Terug fietsend van een vriendenbezoek zien we langs de A15 een donker stuk. We doen de test. Dit zie je wanneer je met hoofdlamp op elkaar schijnt.

Van verlichting fiets

Dit zie je als de hoofdlamp aan is zonder tegenlicht. Een tegemoetkomend wandelaar heeft dus geen idee wat er op hem afkomt :-).

Van verlichting fiets

Spain and Greece cycle connection

Bijzonder, is het volgende. Afgelopen mei waren we op de fiets in Spanje. Op een dag ontmoeten we twee Denen, Kirsten en Torkil, die twee maanden door Spanje aan het fietsen waren. Zij hebben ons daar geholpen met de reparatie van Berry zijn fiets. Nu is Joost, een vriend van ons, afgelopen maandag terug gekomen van zijn fietsvakantie van Rome naar Istanbul. Hij bekijkt de foto's op deze blog en vraagt of die man en vrouw waarmee wij op de foto staan uit Denemarken komen. En ja, zij komen uit Denenmarken. Hij is deze zelfde fietsers in Griekenland tegen gekomen. Is dit bijzonder? Wij vinden van wel. We hebben nu een foto van ons drieen met daarbij de foto uit Spanje naar hun gemaild, we zijn benieuwd. What brings people together vraag je je dan af. Als dit zo doorgaat dan wordt dit verhaal vast vervolgd. Zie hieronder, Berry met Kirsten en Torkil, en wij met Joost.

Van 2010 Spanje fietsvakantie

Van vrienden

Fietsreparatiecursus

We hebben het fietsreparatiecursus weekend in Kiel Windeweer achter de rug en we zijn heel wat kennis rijker geworden. Gelukkig hadden we een van onze fietsen mee. Zo konden we na uitleg elke keer op de eigen fiets kijken hoe het daar op gemonteerd was. De fiets kennen we nu in ieder geval al een stuk beter! Ben bang dat er nog steeds wel wat kopietjes van 'doe het zelf montage' mee de tas in gaan voor enige uitleg en voorbeeldplaatjes voor het geval we in the middle of nowhere staan en we elkaar aankijken en denken 'Hoe deed hij dat nou ook alweer?'. Twee handige tools die tijdens dit weekend gebruikt werden, hebben we ook maar meteen voor onze 'doe het onderweg zelf uitzet' aangeschaft. Namelijk de 'Next Best Thing II Sluitring verwijderaar' en de 'Spookey spaaksleutel'. Ben je nieuwsgierig geworden naar deze twee handige tools of wil je nog meer handige tips zien of kennis vergaren neem dan eens een kijkje op de volgende website: http://www.m-gineering.nl Hieronder een kleine impressie van ons weekend. De tent heeft zijn test doorstaan. Hij is waterproof!

Van Fietreparatie weekend

Van Fietreparatie weekend

Van Fietreparatie weekend

Van Fietreparatie weekend

Van Fietreparatie weekend

De fiets 'Avaghon 26 inch'

Yes, de dag is aangebroken dat we de fietsen op kunnen halen. Het ritje naar Wageningen kennen we nu uit ons hoofd. De fietsen staan klaar en we zijn blij verrast. De fiets ziet er eigenlijk best cool uit. Dat hadden we niet gedacht na een paar modellen eerder in de winkel te hebben gezien. Uitleg is niet nodig, we bedanken de medewerkers en geven aan dat ons reserveonderdelen lijstje nog volgt.....we stappen op de fiets en rijden naar de auto. We kijken elkaar met een glimlach aan en zo te zien zijn we best trots op onze fietsjes! Dit zijn ze dan...

Van wereldfiets

Van wereldfiets

Morgen is het vroeg op. Om 10.00 uur worden we verwacht in Kiel Windeweer, een dorpje in de veenkoloniën van Groningen. Daar staat de boerderij van Marten Gerritsen die de fietsreparatiecursus geeft. In de winkel Re-cycle, waar we de fiets hebben gekocht, kennen ze hem allemaal en zo te horen is 'het', de cursus of Marten, een bijzonder iets. We zijn benieuwd. Tevens wordt het een 'proef op de som' van de tent. Is de tent waterdicht of niet. Je zou verwachten dat dit gezien de vele regen van afgelopen, dagen, weken, maanden (zo lang al?) niet zo moeilijk is om te testen. Maar laat het morgen nou net rond de 20 graden met een zonnetje zijn... ik geloof niet dat we dat erg vinden :-).

Tijdelijk onderkomen

Op zondagmorgen heerlijk in het zonnetje ons toekomstig huis waterdicht maken. Met siliconen kit smeren we de naden dicht. De tent bleek toch net wat te groot om op te zetten in ons appartement. Na de scheerlijnen aan de dakramen vast te hebben gemaakt lukte het nog steeds niet om de tent strak te krijgen. We besluiten om vrienden te bellen die wel een stukje groen bij huis hebben en zo komen we in de tuin van Runee terecht. Gelukkig kunnen we dit klusje afwisselen, leuk is anders. De zon, gezelschap en omgeving maken het helemaal goed. Bedankt Runee!

Van Voorbereidingen

Van Voorbereidingen

Maken van keuzes

Het is zover, de tijd is aangebroken om keuzes te maken. De tickets zijn reeds geboekt, het is dus zeker dat we naar Lima vertrekken op 18 oktober. Nu moeten we nog een keuze maken in fiets, tent en nog veel meer zaken. Laten we beginnen bij de fiets.... Na een paar keer heen en weer gemaild te hebben met Re-Cycle blijken onze huidige fietsen niet Zuid-Amerika waardig. Oef dat is even slikken. De vertrouwde fiets kan niet mee en er komt een behoorlijke kostenpost bij. Deze tegenvaller doet onze keuze om te fietsen in Zuid-Amerika niet veranderen dus de zoektocht naar een goede wereldfiets is begonnen. Deze kan je dus kopen bij Re-Cycle, maar zoals elke gezonde Hollander doet, kijken we eerst nog even verder. Verder betekent veel zoeken op internet naar ervaringen van andere reizigers en in de praktijk bezoeken we Re-Cycle in Wageningen en Snel in Utrecht. Een dag later gaan we terug naar Re-Cycle. Het wordt een 26 inch van Avaghon. Na passen en meten en alle optionele onderdelen langs te zijn gelopen is de fiets nu besteld en kunnen we hem 10 september ophalen. En dan de tent.... Ga je voor de grammen, voor comfort of voor grammen en comfort. Op vrijdagmiddag duizelde het op een gegeven ogenblik op de tentenafdeling bij Carl Denig. Dacht je achter de pc al een keuze te hebben gemaakt, kom je daar, blijkt de keuze ineens toch ruimer te zijn. We eindigen met twee opties, het wordt of de Helsport Fjellheimen 3 Camp of de Gjende 3 Camp ook van Helsport. Beide zijn in de aanbieding, helaas ook dat helpt niet bij het maken van een keuze. Het wordt een nachtje slapen en de volgende dag besluiten we voor de Gjende (3,6 kg) te gaan. Voor 500 gram meer hebben we net wat meer comfort en kunnen we bij slecht weer toch een deurtje openzetten en in de tent koken. De eerste druk is eraf, twee belangrijke keuzes zijn gemaakt!