Jean Nelissen Classic 28 mei 2011

De oneindige lege vlaktes van Patagonie zijn verruild voor de heuvels rondom Nijmegen en de stalen ros voor de wielrenner. Op naar een volgend avontuur dichter bij huis. Op zaterdag 28 mei rijden we de Jean Nelissen Classic vanuit Vianden. Voor info zie http://www.dtcnet.nl/cms/ .

Op papier zag de tocht er al zwaar uit, in het echt was het nog zwaarder. We hebben van plateau naar plateau gefietst wat betekent klimmen, dalen, klimmen, dalen etc. Het waren prachtige 165 kilometers in mooi Luxemburg met 3350 hoogtemeters. Ingetogen dorpjes, weinig verkeer, niet te veel deelnemers en onderweg was alles goed verzorgd. In de laatste 4 kilometer zit de Muur van Vianden, een klim van gemiddeld 10,5 % met daarin een deel van 23%. Met pijn in de buik klom ik deze omhoog en Yes, het is gelukt! In het zonnetje op het terras sluiten we de tocht met een potje bier af. Wat een geweldige dag!

                                                       op weg naar de Muur van Vianden



Wheels of fortune is now ending in Buenos Aires and will continue in....

We hebben de laatste foto's op het blog gezet. Vandaag gaan we nog met de fiets naar het park en morgen staat in het teken van fiets en tas inpakken en ergens een lekker hapje eten. En dan is het einde inzicht. We hebben samen een geweldige tijd gehad. Zo gestresst en bijna een beetje vervreemd van elkaar gingen we weg zo dicht bij elkaar zijn we nu. Zo 6 maanden samen op pad is een proces waarin je elkaar nog beter leert kennen, je niet om elkaar heen kunt en elkaar steeds beter aanvult. En natuurlijk wilt de een soms nog steeds naar rechts en de ander naar links, en gelukkig maar!

Veel geleerd hebben we ook. Van elkaar, van situaties en voornamelijk door bepaalde dingen gewoon te doen. Het meest gelukkigst hebben we ons meestal gevoeld wanneer we met ons tentje in de natuur stonden en met weinig middellen ons prima redde. De lekkerste maaltijden zijn op ons brandertje gemaakt. De ontmoetingen waren ook erg leuk en we hebben er zelfs een vriendin aan over gehouden die we zeker in Zwisterland gaan bezoeken. De fietsen hebben het goed gehouden, op het ongeluk in Bolivia na. Geen enkele lekke band of andere grote mankementen. Sas heeft haar fiets soms wel vervloekt door vreselijke zadelpijn en tegenwind. Het verschil in fietsen tussen ons twee was er al maar met een beetje meer gewicht op de fiets van de ander viel er best wat te compenseren. Ber dacht op een dag dat Sas toch echt vorderingen had gemaakt omdat ze zo dicht bij hem bleef. Na het compliment in ontvangst te hebben genomen bleekt later dat zijn rem aanliep, en bedankt!

Jullie, onze volgers willen we bedanken voor de reacties en betrokkenheid. Zo waren we af en toe toch een beetje dicht bij huis. Wat best fijn was. Door het blog bij te houden ervaarde wij onze eigen avonturen nogmaals en keken we tussentijds soms al even terug. Kortom, we hebben een geweldige tijd gehad en we zijn erg blij dat we dit avontuur hebben beleefd.

Lieve allemaal, tot snel!

Groet vanuit Buenos Aires! B&S

Los Chico's in Buenos Aires

Hola, vanuit een druk bewegend Buenos Aires. We hebben al aardig wat kilometers gemaakt op de fiets in de sportschool en deze week zijn we begonnen met tangoles. We maken al aardig wat vorderingen. Af en toe wordt de tafel in de kamer aan de kant geschoven en oefenen we de pasjes (is nodig haha). De nodige nieuwe kleding en schoenen zijn gekocht, heerlijk om weer een spijkerbroek te dragen! We hebben twee opera's in hele mooie theaters gezien. We zijn naar Carmen geweest (voor 9 euro, oke niet de beste plaatsen maar we hebben wel alles kunnen zien, geweldig toch) en zelfs gratis naar El gran Macabre . Een moderne opera die in teatro Colon werd gespeeld. Teatro Colon is een prachtig gebouw en te vergelijken met theater Scala in Milaan. We hebben ook al een avond tango gezien en helaas maar waar zijn we ook bestolen. Gelukkig valt het allemaal reuze mee. Heb je een half jaar lang zo goed op je spullen gelet en dan overkomt het je toch nog in de laatste week. In een klein restaurantje laat het koppel naast ons hun glas op de grond vallen, zijn daarna meteen weg, en een paar minuten later vraagt Ber aan mij waar is onze rugzak? Tja, en dan ben je dus te laat. We gaan zo naar onze derde tangoles en halen nog even snel een vers croissantje. Het is maar goed dat we naar huis gaan want deze croissantjes, medialunes, zijn verslavend!!! Lieve allemaal, nog 4 nachtjes en dan zijn we weer in het land!

Laatste foto's tot aan Buenos Aires zijn toegevoegd!!

In Buenos Aires alles oke! Ervaringen komen later deze week. Vanochtend zeiden we tegen elkaar, over een week zijn we thuis.......klinkt een beetje vreemd en het voelt alsof de 6 maanden voorbij zijn gevlogen!

We zijn in Uruguay!

We zitten in Uruguay! Via Argentinie, stadje Colon, zijn we de grens overgegaan en Uruguay ingereden. Een enorme warme dag deed ons na 80 km fietsen stoppen om verder te gaan met de bus. We kwamen uit in Fray Bentos. Een dag waar niet veel over te vertellen valt. Het is hier erg rustig, niks langs de weg en veel akkerbouw en kaphout. De volgende dag zij we met het regenpak aan alleen maar naar het busstation gefietst. Voor we het wisten werd ons plan in een paar seconden gewijzigd en zaten we in de bus naar Montevideo. Vervolgens heeft het de hele dag geregent, goed besluit dus. Montevideo, tja...een aantal mooie oude koloniale gebouwen maar niet de sfeer die wij dachten er te vinden. Ingetogen, rustig en bijna geen kip op straat. Na een nacht in Montevideo hebben we de dag erna de bus genomen naar Puento del Diablo. De fiets en kampeerspullen achter gelaten bij hostel. Gisteravond aangekomen en konden moeilijk een fijn slaapplekje vinden. Uiteindelijk kwamen we bij een te duur hotel uit waarvan de eigenaar zeer vriendelijk was en voor ons is gaan rond bellen. Yes, er was een cabana (huisje) vrij. We werden opgepikt en 100 meter verder gedropt. Een eigen huisje voor 3 nachten aan zee. Heerlijk!!! Het heeft iets hippie-achtigs hier, veel gekleurde huisjes en hutjes die je kan huren, geen hoog bouw en een aantal kleine barretjes en restaurantjes. We gaan hier ons vast vermaken. Dit betekent dat de fiets op een ritje na in Buenos Aires niet meer gebruikt gaat worden. We hebben beide het idee dat we een beetje reizigers moe zijn. We hebben behoefte om een langere tijd op een plek te zijn. Het bereiken van Ushuaia was eigenlijk al ons eindpunt met de fiets. We hebben zeker nog mooie dingen gezien en meegemaakt vanaf Puerto Iquazu, maar niet helemaal meer zo lekker gefietst als we hadden gewild.

Vandaar dat we onze laatste dagen op een vaste plek gaan doorbrengen, in een appartementje in Buenos Aires waar we vanaf 29 maart tot 11 april verblijven. Buenos Aires ontdekken; tango workshop volgen, hardlopen door het park, een yogales volgen, lekker koken, naar de Boca juniors kijken en op de bank ploffen wanneer we willen...klinkt goed! We houden jullie tot het eind op de hoogte, vele liefs van de chico's!

Vanuit Colon Uruguay in zicht!

Lieve allemaal, de laatste weken zijn aangebroken. Een fijne gedachte die hier bij hoort is dat we jullie allemaal weer gaan zien! Het dilemma van niet te veel met naar huis gaan bezig te houden is wel een beetje begonnen. Je wilt nog helemaal in het hier en nu zijn terwijl de gedachten op de fiets soms al bij thuis zijn. We zitten nu in Colon. Gisteren zijn we hier aangekomen. Vanuit Mercedes hebben we een betaalde lift kunnen regelen, een busticket. We hadden anders 280 km op een lange rechte weg waar geen plek naast de weg was en geen schaduw moeten fietsen. Nu we zo op het einde komen merken we dat de zin om zulke stukken te overbruggen met de fiets niet meer zo zien zitten. Gelukkig stopte de bus en mocht alles na beetje wikken en wegen van de chauffeur mee. Het werd een lange rit; wegwerkzaamheden, een ongeluk (niet met onze bus) en alle stops bij dorpjes.

In Concordia hebben we goedkoop bij een hospedaje kunnen slapen. `s Avonds terrasje en op tijd naar bed. Ik heb ondertussen al een paar weken last van een van mijn oren en dit begint nu toch wel erg vervelend te worden. Met wat paracetemol hoop ik het weg te krijgen. Vanuit Concordia zijn we naar P.N. el Palmar gereden. Een gebied met alleen maar palmbomen, erg mooi. Als je al die palmbomen ziet krijg je meteen een tropisch gevoel van zon, zee en strand. De zon hadden we zeker, de zee was Rio Uruguay en het strand, waren de zandbanken in de rivier. Daar lekker gezwommen en een goede nacht op de camping.

Gisteren zijn we vanuit het park naar Colon gereden. Precies op tijd. De Argentijnse families deden hun ¡ntrede met koelboxen en de eerste bqq's branden al om 12.00 uur. We dachten bij km 60 wel in Colon te zijn. Maar nee, het werden er uiteindelijk weer 80. Het viel ons gisteren zwaar. Tegen de 30 graden, geen schaduw, wind tegen en de weg ging vals plat omhoog. Twee benzinestations waren onze rustplekken voor schaduw met ijs en fris! We hadden wel mazzel met de weg. Ze bouwen een nieuwe weg naast de bestaande, die bijna zo goed als af is en het leek bijna of deze speciaal er voor ons lag. Wat fijn om hierop te kunnen fietsen zonder op het verkeer te hoeven letten. Tijdens de afgelopen twee dagen worden we op de weg als nationale helden aangemoedigd. Bijna elke vrachtwagen en auto (en dat zijn er veel) toetert, steekt zijn duim omhoog en zwaait. Geeft soms wel een bijzonder gevoel en soms is het ook vreselijk irritant al dat getoeter. We hebben hier iig meer contact op de weg dan thuis :-).

Een overnachting zoeken in Colon was geen makkelijke bezigheid. In de weekenden komen hier veel mensen voor het strand. Na een uur hadden we iets gevonden, beetje luxe voor ons doen maar daar hadden we helemaal geen problemen mee. Frisse duik in het zwembad en een lekkere pasta in de avond waren zeer welkom. Vanochtend hier naar het (publieke) ziekenhuis gegaan om mijn oor na te laten kijken. Een infectie, wat ik al dacht, en een antibiotica gekregen. Zo kom ik er waarschijnlijk eindelijk van af. Toen we terug liepen naar onze Hosteria kwamen we langs een reclamebord met een fiets erop. Onze nieuwsgierigheid deed ons binnen kijken en zo kwamen we in een 'spin' kelder terecht. De trainer kwam naar ons toe en we hebben een poosje met hem staan praten Hij is de vader van een zoon die mee heeft gedaan met de para-lympics met baan wielrennen en daar brons heeft gewonnen. Hij blijkt ook wereldkampioen te zijn om de 1 km. We hebben de krantenknipsels en foto's aan de muur bekeken. Hij geeft vanmiddag spinning en als er plek is mogen we meedoen. Leek ons wel grappig. Ber is nu een broodje halen en dan op naar de spinningles...op onze vrije dag?!¿! Beetje loco??

Een warme en zweterige groet vanuit Colon!

ps: morgen de grens over en Uruguay in....

Vlak, moeras, hitte en weinig fietskilometers

Hier zijn we alweer! Het regent al uren pijpestelen dus mooi ff tijd om achter internet te kruipen om het nieuws te checken (Japan en Libie) en om nog ff wat te tikken. Waar waren we gebleven....met de 4x4 naar Parque National Esteros del Ibera. Een prima rit in een pick-up op een weg die bijna geen weg te noemen was. Veel mul zand waarin wij weggezakt zouden zijn en ook geen schaduw bij een temperatuur tussen de 30 en 35 graden. Kortom, het was dus even genieten een paar uur lang airco :-). We werden afgezet bij de camping in het park. Een pracht plek! Gelegen aan laguna Ibera waar de kaaimannen en capibara's vanuit je tent te zien zijn, wat wil je nog meer. De volgende dag hebben we de boottrip gemaakt naar het moerasgebied. We hebben daar veel moois gezien: vele vogels, herten, capibara's, kaaimannen, lelie's in bloei etc. Daarna hebben we alleen maar voor pampus gelegen bij de tent. Het was zo warm dat een beetje slapen en lezen nog de enige opties waren.

Vandaag zijn we vroeg vertrokken zodat we veel kilometers konden maken voordat de zon op zijn heetst zou zijn. De weg was af en toe goed, geen mul zand meer maar wel veel stenen. Het was een beetje bewolkt en voor ons een rare kleur lucht, regen misschien? Onderweg werd al snel duidelijk dat we aan deze weg, die 120 km lang zou zijn, niet veel plezier zouden beleven. Na 50 kilometer kwam de eerste pick-up onze kant op. We hebben deze aangehouden en wederom gelift. Helemaal niet zo erg omdat niet veel later het inderdaad begon te regenen en de weg nog slechter werd. De chauffeur was een eigenaar van een estancia in dit gebied. Hij kon best goed Engels en zo zijn we weer wat meer te weet gekomen over het gebied en zijn estancia. Hij houdt bijvoorbeeld 2.000 runderen en heeft 4 man in dienst en het vlees brengt niet veel op. De overheid bepaalt de prijs en de boeren zelf kunnen niet exporteren, dat doet de overheid. Douglas Thompson (die ook park Pumalin heeft en eigenaar is van North Face) bezit ook hier grond. Hij heeft in begin 2000 (toen het economisch niet zo goed ging in Argentinie) 400.000 hectare voor 10 miljoen dollar gekocht. Daarbij heeft hij toen ook boerderijen opgekocht en het land terug gebracht in zijn oude staat. Nu is de provincie waarin dit gebied ligt, Corrientes, erg arm. Geen boederijen betekent dus ook minder werk. Zo willen de boeren graag de slechte weg asfalteren zodat er ook voor meer mensen dit gebied toegankelijk is. Maar die Douglas is daar op tegen ivm de vele dieren die hier de weg oversteken. Lastig verhaal, aan de ene kant doet hij goede dingen voor de natuur en aan de andere kant houdt hij eea tegen die juist voor de economie van deze provincie goed zouden zijn. Na 70 kilometer zijn we in de regen in Mercedes gedropt. Daar hebben we een hotelltje gevonden wat in groot contrast staat met hoe we gister sliepen. Een groot blok beton van buiten en van binnen. Deze nachten horen er blijkbaar ook bij. Hier is het nu (19.20 uur) ook donker en we gaan zo maar eens op zoek naar een restaurantje. Hasta Luego, we will back again! liefs B&S

ps: via Mercedes naar Concordia, vanuit daar naar Colon en daar de grens over naar Uruguay is de planning.

Tropische temperaturen in Noorden van Argentinie

Hola! Vandaag 15 maart en even snel achter de pc. Hoe hebben de afgelopen dagen eruit gezien. Op 9 maart zijn we met Austral (Aerolineas Argetinas) naar Buenos Aires gevlogen. Het vertrek vanuit Ushuaia ging niet heel soepel. Na een halve dag besteed te hebben aan het inpakken van de fiets, wilde de politie op het vliegveld dat we de fiets weer uit de doos haalde. Daar kwamen we niet onderuit. Maar toen hij ook nog wilde dat de wielen eruit werden gehaald, hebben we ons toch maar flink voor de domme gehouden. De fiets pastte niet met doos en al door de scanner en hij wilde het frame checken vandaar dat de wielen eruit moesten. Je kunt je voorstellen dat we blij waren toen we eenmaal zaten en opstegen. We hadden fantastisch uitzicht vanuit het raampje op de bergen, het Beagle Channel en zagen de zon ondergaan. Aangekomen in Buenos Aires ging het volgende mis. We hadden een overnachting geregeld waarbij we op zouden worden gehaald van het vliegveld. Bij aankomst zouden we melden dat we er waren. Wij bellen en bellen, helaas geen contact. Nummer zou niet bestaan etc. Daar sta je dan om half 12 in een heet B.A. met al je spullen. Uiteindelijk een grote taxi kunnen regelen waarin ik half opgevouwen tussen de fietsdozen ook nog net pastte op naar het adres van de B&B. Daar werd op ons gewacht. Wij het verhaal van de telefoon vertellen in de hoop dat zij eventeel de taxi zouden betalen. Maar nee, toen de meneer van de B&B met zijn eigen mobiel belde ging de vaste telefoon natuurlijk gewoon over :-(. We zijn snel het bed ingedoken met de airco aan en de volgende morgen waren we weer om 08.00 uur op het vliegveld om naar Puerto Iquazu te gaan.

Goede vlucht gehad en vanuit het raam zagen we alleen maar groen, rode zandwegen en riviertjes. Na aankomst een halve dag weinig gedaan. Wat op een terras gedronken, boodschappen gedaan en ik moest op zoek naar een nieuwe bikini (broekje kwijt geraakt met een van de wasbeurten), helemaal niet erg zou je denken. Wel als je die hier moet kopen. De broekjes zijn hier kleiner dan klein en met de Nederlandse witte billen wil je daar echt niet in rondlopen!!! Uiteindelijk een bikini gevonden die zeg maar...kan. De volgende dag zijn we naar de bekende watervallen van Iquazu gegaan. Ber was hier al eerder geweest en wilde me dit graag laten zien. Daar ben ik hem erg dankbaar voor want het was geweldig! Wat een massa water wat naar beneden dendert! Het is erg indrukwekkend. Zo erg dat van mij de uitkijkpunten soms wel een meter meer naar achter hadden mogen zijn. We zijn ook nog met een bootje het water opgegaan. Deze brengt je dan heel dichtbij de waterval en soms ook bijna eronder. Als je heel dichtbij de waterval kwam leek het wel alsof je ineens in heel slecht weer terecht was gekomen. Je kon niks meer zien en je werd zeiknat. Best heftig. We hebben de hele dag daar doorgebracht.

Op 12 maart zijn we weer op de fiets gesprongen. Eerst nog even snel een 'casa de boteilles' bezocht (zie foto's). Een man die eerder in de afvalindustrie werkte heeft heel veel flessen, blikjes en pakken drinken verzameld. Nu hebben ze er een huis van gemaakt en allerlei andere dingen. Erg leuk om te zien en om ideetjes op te doen. Daarna Iguazu uitgereden en fietsten we richting Posadas. Wat een dag! We hebben het gered tot bijna aan Eldorado, 97 km's later. Wat een hitte, namelijk 38 graden en de hele dag zon. Daarnaast was de weg verre van vlak. Deze ging echt alleen maar naar beneden en omhoog! Deze dag heeft ons echt genekt. Na km 50 kwam er maar geen mogelijkheid waar we konden slapen. We zijn bij een golfhotel gestopt die toch echt te duur was. We hebben bij een Motel aangeklopt waar niemand open deed. Een ander hotel bestond niet meer en uiteindelijk vonden we plek waar cabana's werden verhuurd. We werden ontvangen met ijskoud water, heerlijk. Na een koude douche zijn we het zwembad ingesprongen. Onderweg hebben we heel veel dode vlinders gezien. Als je een dag was gaan rapen langs de weg dan had je een heel album vol. Het is een hele verandering hier. Ten eerste de temperatuur, de tropische begroeing en meer armoede. Hier heb je weer eenvoudige kiosken langs de weg. Je kan soms alleen een 2 liter fles fris kopen. We vragen dan of een liter kunnen kopen en deze hevelen we over in onze waterfles. Soms geven we de helft ook weer terug als dit niet kan. Wat kan cola of fanta dan ineens lekker zijn in deze hitte!

De dag erna vertrekken we weer en nemen we ons voor om niet te ver te fietsen vandaag, misschien zo'n 50 km. De weg gaat weer net zo hard op en neer en de warmte is niet om te harden. Na 30 km besluiten we om te proberen een lift te krijgen. Dit gaat niet zo gemakkelijk. Het lukt voor geen meter. Geen enkele pick-up stopt. Er komt een Zwitsers stel op de fiets ons tegemoet. Ook zij zitten er helemaal doorheen en besluiten te stoppen. Zij vertrekken elke morgen om 06.00 uur en fietsen dan tot ongeveer 13.00 uur. Uiteindelijk denken we beet te hebben. Een vrachtwagen lijkt te stoppen, shit rijdt toch langzaam door, nee, hij gaat draaien en stopt aan de andere kant van de weg. We springen op en vragen waar hij heen gaat en of we mee mogen. Yes, Yes!!!! We mogen mee. Hij gaat eerst luchen en wij zeggen, tranqile, tranqile, wij wachten wel. Een uur later komt hij terug, wat ons toch best lang duurde. De fietsen en de tassen gaan in de truck en wij kruipen in de cabine. Een nieuwe ervaring, lift in een vrachtwagen. Daar zitten we dan hoog op de weg met de airco aan en onderweg zien we andere fietsers ploeteren in de hitte. Soms hebben we het best luxe, hihi. De chauffeur is erg vriendelijk en hij brengt ons bijna 200km verder naar Posadas. Dit scheelt ons twee fietsdagen en daar zijn we erg blij mee. Door in de vrachtwagen te zitten krijgen we ook meteen een beter beeld hoe het voor hun is als er fietsers langs de weg fietsen. Respect dus. De wagens zijn zo breed en de weg soms zo smal. Helemaal uitgewaaid door de airco worden we gedropt in Posadas en besluiten de we de tent te laten voor wat het is en zoeken we een hotelletje. We vinden een prima adres en blijven hier twee nachten. Gisteren zijn we op en neer gegaan naar Paraguay. Daar hebben we in Trinidad een Jesuiten complex bezocht. Vandaag ( de tijd begint te dringen vandaar ff kort) gaan we met een 4x4 naar Colonia Carlos Pellegrini. De weg ernaar toe is zo slecht dat we alle spullen in de 4x4 gooien en ons laten brengen. Zijn we erg blij mee. Een trip van 4 uur waarin we ook uitleg krijgen over het gebied. Dit dorpje ligt namelijk in het natuur gebied Esteros del Ibera. Daar gaan we een aantal dagen blijven, bootje varen en fietsen door naar Mercedes. De tijd is nu echt op. We moeten nog boodschappen doen en we worden zo opgehaald.

Doei doei, tot snel weer!!

Fin del Mundo bereikt op 3 maart 2011

Yes, fin del mundo bereikt!! We zijn na vier lange fietsdagen (waarvan twee over ripio en washboard) van over de 100 km aangekomen in Ushuaia. Het waren lange, lege, eenzame en bijzondere dagen. Door landschap fietsen waar, op een aantal estancia's (boerderijen) na, niks is. Tussen Porvenir en Rio Grande hebben we op een estancia geslapen. Ik had er romatisch beeld bij maar werd bij aankomst met de keiharde werkelijkheid geconfronteerd, armoede, soberheid, Spaans wat niet te verstaan is en pure eenvoud. We mochten gratis slapen in de schuur van de seizoenwerkers (geen idee of die er nog komen) en gelukkig werd er een houtvuur aangemaakt. Geen electriciteit of toilet, dus slapen zodra de zon onder gaat en een plekje op het land zoeken voor de toiletgang. We wilden avontuur, wel dit was zo'n dag.

In Rio Grande hadden we met Christi weer afgesproken in een Hostel. Zo konden we de laatste twee dagen naar Ushuaia met zijn 3-en fietsen. Wat ook wel leuk is om te vertellen is de slaapplek in Tolhuin. Daar is een panaderia (bakker) die in de weide omgeving bekend is. De eigenaar is een fietser en zeer begaan met andere fietsers. Zo heeft hij achterin de bakkerij een kamer waar 5 matrassen liggen en waar fietsers gratis mogen slapen. Onder de fietsers blijkt dit adres zeer bekend te zijn. We sliepen die avond dan ook met zijn 5-en, twee Belgen, wij en Christie. Ons avondeten en ontbijt hebben we genuttigd in de panaderia. Mjammie en natuurlijk veels te veel lekkers gegeten.

Op de laatste fietsdag hadden we 30 km lang de Patagonische wind tegen. Ushuaia gaf zichzelf niet kado. Samen met de Belgen hebben we geprobeerd in een treintje te fietsen. Ber heeft zich vooral opgeofferd en daar zijn we hem allemaal zeer dankbaar voor :-). Euforisch gevoel was het om beneden Ushuaia te zien liggen. Zo ziet het einde van de wereld er dus uit. Voldaan en moe hebben we s'avonds in een restaurantje gegeten met champagne erbij, PROOST! De laatste twee fietsdagen hebben we samen met Christie gefietst (ontmoet op de boot naar Prt. Natales). We hebben elkaar weer getroffen in Rio Grande om uiteindelijk in Ushuaia haar verjaardag samen te kunnen vieren. Dat hebben we op een zeer aangename manier gedaan. Met een huurauto zijn we naar estancia Haberton gereden om vanuit daar met een zodiac naar de pinquins te varen en onderweg een lekkere picknick met wijntje en lekkers. De pinquins waren echt fantastisch. Ze zijn zo grappig in hun hele doen en laten. Het waren er enorm veel en we konden erg dichtbij ze komen. Mooie ervaring.

De volgende dag zijn we met de fiets en tent naar het National Park Tierra del Fuego gefietst. Daar hebben gewandeld en een nachtje geslapen en de volgende dag weer terug gegaan. Het was jammer genoeg erg druk in het park. Wat blijkt iedereen gaat daar in het weekend heen. Ja, ook voor de (beroemde Argentijnse) bbq met de hele familie. We dachten dat het na het weekend wel rustig zou zijn totdat we erachter kwamen dat afgelopen maandag en dinsdag feestdagen waren ivm carnaval. Gisteren hebben we naar de optocht gekeken en fanatiek meegedaan met schuim spuiten!

Fin del mundo, het geeft een speciaal gevoel. Hier aan het einde van de wereld sluiten we een periode af. Het voelt letterlijk zo. Nu op naar het Noorden en warmere temperaturen. We vliegen 9 maart naar Buenos Aires en de dag erna naar Iquazu. Vanuit daar fietsen we via Argentinie, misschien Paraquay en Uruguay terug naar Buenos Aires. We zijn benieuwd wat ons te wachten staat en zullen jullie opnieuws 'meenemen op reis' in onze laatste maand.

Tot snel weer, hasta luego!! liefs B&S

Van Puerto Natales naar Punta Arena's 24-26 februari

Twee lange en mooie fietsdagen door niemandsland hebben ons 260 km zuidelijker naar Punta Arenas gebracht. Onderweg hebben we schapen, koeien, roofvogels, flamingo's en struisvogels gezien. Wat we ook hebben gezien zijn veel dode dieren zoals vossen, vogels en hazen. Dorpjes kwamen we op 1 na niet meer tegen. Het enige wat je hier nog vindt zijn estancia's (boerderijen). Zoals de foto's laten zien is het landschap zo wijds en de luchten zijn fantastisch! Je kan hier zo ver van je af kijken.

Toen we Puerto Natales uit reden kwamen we een Schots gezin op de fiets tegen. We hadden al over hun gehoord via een andere fietser en vanuit de bus naar Perito Moreno hadden we ze ook al gezien. Ook zij zijn onderweg naar Punta Arenas na 2 jaar gefietst te hebben van Alaska af. Oef, daar zijn we wel van onder de indruk. Later op de dag komen we ook nog twee jongens uit Londen tegen die net aan hun 6 maanden durende fietstrip naar Colombia zijn begonnen. Op het einde van de eerste dag zien we de schotten weer in Morro Chico en kamperen we daar bij de cafetaria. Met een biertje en een wijntje kletsen we de avond vol.

De tweede dag vertrekken we met tegenwind en regen. Gelukkig verdwijnt de regen na de ochtend en krijgen we later ook de wind steeds meer in de rug. Halverwege de dag warmen we ons op met een warme chocomel en houtkachel. Dit is de enige cafetaria onderweg en daar maken we dus dankbaar gebruik. Bij kilometer 97 zien we niet veel opties om onze tent op te slaan en aangezien het nog vroeg is besluiten we in een ruk door te fietsen naar Punta Arenas. Tijdens de laatste 25 km werden we achtervolgd door een inktzwarte lucht. Het is niet gelukt om deze voor te blijven. We hebben de fietsen aan de kant gezet en waren nog net op tijd met het aantrekken van onze regenbroek. De wind was enorm en om enige beschutting te krijgen zijn we naast de weg plat op de grond gaan liggen. Dit moet er erg grappig uit hebben gezien daar elke automobilist lachend voorbij reed. Ook wij zelf konden er om lachen, zie ons hier nou liggen......Met veel pijn en moeite en flinke zijwind (de bekende Patagonische wind) hebben we aan het begin van de avond Punta Arenas gehaald. Yes!!

Vandaag, 26 februari, even niet veel naast het zoeken van informatie over onze weg verder. Morgen nemen we de ferry naar Porvenir. Het einde van de wereld begint zich bijna aan te dienen.........bijzonder!

Gletsjer Perito Moreno en Park National Torres del Paine 17 - 22 februari

Lieve allemaal, ik denk dat het niet nodig is om veel tekst te schrijven terwijl de foto's al genoeg zeggen. Ik zou zeggen geniet van de mooie plaatjes en droom er bij weg. Een paar woorden zijn misschien wel nodig om de foto's te kunnen begrijpen.

De eerste grote gletsjer die je ziet is de Perito Moreno, 60 km lang, 5 km breed, 60 m hoog boven water en 120 m onder water. Kortom, indrukwekkend. We zijn er met een bootje langs gevaren en af en toe brokkelde er ijs af wat een enorm geluid gaf.

De foto's die erna komen zijn van National Park Torres del Paine. Daar hebben we een 5-daagse trekking gedaan. Het was erg druk in het park maar gelukkig hebben we de meeste avonden erg rustig en soms zelf wild kunnen kamperen (mag eigenlijk niet). In het park hebben we Christi opnieuw getroffen (de Zwitserse fietster van de boot) en Urs (ook Zwitsers). Uiteindelijk hebben we 4 dagen samen gelopen. Dat was erg gezellig! De foto waarop we op de rotsen aan het koken zijn is op de verjaardag van Ber. Geen grote kado's maar wel het mooiste uitzicht ooit! Wat wil je nog meer....oke, en een reep chocolade. Die verkopen ze in het park en zijn zo lekkerrrrrrrrr! In Puerto Natales hebben we een aantal nachten geslapen bij Chila. Dat is het huis wat je op de foto ziet (+ de katten). Een fijne plek en zeer lieve vrouw waardoor we de belabberde matrassen maar voor lief hebben genomen.

Op het laatst zie je nog een paar foto's van de kustlijn bij Natales en het aanmeren van de boot wat niet zo soepel verliep.

Aangekomen in Zuid Patagonia met Navimag

De ferry van Puerto Montt naar Puerto Natales (1570 km) 11 - 14 februari

Vier dagen lang hebben we door fjorden en een deel over open zee gevaren. Een mooie ervaring. We hebben dolfijnen, zeeleeuwen en zelfs een glimp van een walvis gezien. Helaas, hadden we het weer niet helemaal mee. Maar met muts, handschoenen en regenpak aan konden we toch best vaak op de uitkijk staan en turen over het water. De stuurhut was overdag toegankelijk voor iedereen, dat was erg leuk en fijn om jezelf af en toe even op te warmen. Tja, en wat gebeurd er verder allemaal op zo'n schip. Het ontbijt, lunch en avondeten gaat in shifts via de hutnummers. Hutnummer klinkt enigzins luxe...wel het was verre van dat. Een gemiddelde persoon past niet in het bed en we sliepen in de goedkooptste hut en dat betekende met 14 anderen. Gelukkig hadden we wel een raampje en deden de oorpluggen hun dienst.

Het varen tussen de fjorden was rustig alleen het open stuk over zee zorgde voor menigeen voor wat problemen. De 'zeeziek' pillen waren van te voren al ingeslagen en maar goed ook. Ik heb gelukkig alles binnen weten te houden en heb zelfs geslapen. Ber heeft een wat mindere ervaring hieraan overgehouden. Net voordat hij naar bed ging nam hij toch ook maar zijn eerste pilletje. Voordat deze enigzinds geland was moest hij al naar het dek rennen. Het hele verhaal heb ook ik alleen maar van horen zeggen want ik lag al veilig plat. Met de brandslang is het dek schoongemaakt (Ber was niet de enige die daar stond) en later kwam de doktor met tolk langs. Blijkbaar had Ber op het dek ingestemd met een spuit om uiteindelijk te kunnen slapen. Het slaapmiddel (bleek achteraf) zou binnen 15 min. werken en 12 uur lang. Helaas, hij heeft uren wakker gelegen. De volgende ochtend kwam Ber na het ontbijt tevoorschijn en had dezelfde broek als de avond ervoor aangetrokken. De gevolgen van open zee waren nog zichtbaar...er was dus geen ontkomen meer aan...hij was een van de velen geweest (hihi).

Op de boot waren we de enige twee Nederlanders, voor de rest waren er veel Fransen, Duisters, en ook Amerikanen, Zwitsers, Engelsen, Chilenen etc. Er was ook een andere fietster, Christi uit Zwitserland. Elke dag waren er lezingen over de Fauna en Flora van Patagonia en verder hebben we veel buiten gestaan, wat gepuzzeld en gelezen. De laatste avond werd afgesloten met jaja...BINGO!! De aankomst in Puerto Natales was bijna het hoogtepunt van de trip. Het aanmeren kon het schip niet zelf en dus werden er drie touwen uitgegooid die met een klein motorbootje naar de kant gebracht moesten worden zodat het schip door het inhalen van de touwen zichzelf tegen de kade aan zou trekken. Nou wegen die touwen natuurlijk vreselijk zwaar en deze werden met een zeer licht motorbootje naar de kant gebracht. Dit heeft letterlijk uiteindelijk uren geduurd. Het bootje haalde de kant niet altijd, het touw werd zodra het aan de kant was weer per ongeluk los gelaten etc. etc.....kortom, dit hele gebeuren zorgde voor hilarische momenten wat door iedereen op dek werd aangeschouwd.

Vulkaan Chaiten en eiland Chiloe

Vulkaan en dorp Chaiten

Hier een kort vervolg over de vulkaan Chaiten en het dorp Chaiten. We wisten wel dat er in mei 2008 daar in de buurt een vulkaanuitbarsting was geweest en dat het hele dorp toen was geevacueerd. Wel, we kwamen daar aan en kregen al meteen door de sporen van de vulkaan nog steeds zichtbaar en aanwezig zijn. Bij de toeristeninformatie vroegen we naar een hostal die in de Lonely Planet stond maar nee, deze was voor de helft weggevaagd en waar de eigenaar nu was daar hadden ze geen idee van. Oke, welke hostals zijn er dan nog wel was onze vraag...en zo kwamen we uit bij Hostal Don Carlos. Een van de vele die zijn hoofd uiteindelijk boven water heeft weten te houden.

Zoals je op de foto's kunt zien is Chaiten niet overvallen door lava maar door een overstroming. De as die terecht was gekomen op de bomen is met de regen naar beneden gekomen en heeft ervoor gezorgt dat de rivier uit zijn oevers trad. De huizen die zijn blijven staan die waren gevuld met modder en as. Hier zie je nog vele huizen van staan. De huizen die minder waren getroffen en waarvan de eigenaren zijn gebleven zijn uitgegraven en weer in de running. Wat nu blijkt is dat het dorp twee en half jaar zonder stroom heeft gezeten en beperkt water had. De overheid heeft pas afgelopen januari besloten om het dorp te laten bestaan daar waar het nu staat. Eerder was er sprake van om het dorp eventueel te verplaatsen naar een meer veilige plek. Het opbouwen gebeurd niet in het hele dorp. Aan een kant van rivier worden alle voorzieningen weer aangebracht en aan de andere kant niet. Terwijl je daar ook wel weer enkele huizen bewoond zijn. Elk huis wat is bewoond, heeft de Chileense vlag uithangen. Het opbouwen betekent dat de electriciteit als eerste wordt hersteld en dat de rivier deels wordt verlegd en verstevingd. Je ziet tevens huiseigenaren letterlijk terugkeren en met een schop hun huis uitgraven of timmerwerk verrichten. Deze gebeurtenis heeft er ook voor gezorgt dat veel families niet meer samen zijn. De vader werkt bijvoorbeeld nog wel in Chaiten maar de moeder in Puerto Montt en de kinderen leven her en der bij familie. De school functioneert namelijk ook niet meer. Het vreemde is dat er een super mooie school in het dorp staat alleen deze staat aan de zijde van de rivier die niet meer wordt opgebouwd en ondertussen staat weg te rotten.

Wel, door uiteindelijk 4 dagen in Chaiten te zijn geweest, wat in eerste instantie niet de bedoeling was, heeft het dorp en alles eromheen veel indruk gemaakt. Juist door er langer te zijn spreek je met localen en krijg je een veel beter beeld van hoe het er allemaal aan toegaat. We zijn in contact gekomen met Nicolas die als enige op dit moment activiteiten in de buurt van Chaiten aanbiedt. Hij woont al 16 jaar in Chaiten en spreekt goed Engels. Hij verteld ons, en vele andere, over de gebeurtenissen en heeft veel kennis van de vulkaan en de flora eromheen. Uiteindelijk hebben nu vele families elders in Chili een back-up geregeld voor het geval de vulkaan weer tot uitbarting komt. Ondertussen wordt er veel onderzoek gedaan naar deze vulkaan en zijn er al vele vulkanologen hier geweest. Het schijnt dat deze vulkaan voor vulkanologen een zeer bijzondere is vanwege de manier waarop de uitbarsting heeft plaats gevonden. Wij willen graag iedereen aanraden om Chaiten weer te bezoeken zodat Chaiten weer terugkomt op de kaart! Berry zijn culinaire ervaringen op eiland Chiloe Tekst is in de maak.....

Bericht `under construction' continues here...

Hola! We zijn er weer, het heeft even geduurd. De mogelijkheden tot internet worden onderweg steeds schaarser. Eerst maar even een korte update. We zijn gistereravond (5 febr.) aangekomen op eiland Chiloe en fietsen in een paar dagen noordelijk naar Puerto Montt. Vanaf daar nemen we de ferry naar Puerto Natales. We lazen net in onze mail dat de boot die wij zouden nemen op de rotsen is gelopen in de buurt van Puerto Natales. Dit betekent een schip minder voor de maatschappij Navimag en dat er een aantal vaarten zijn gecanceld. Gelukkig wordt er vanaf 11 februari, onze vertrekdag, weer gevaren. We gaan nu met een ander schip en hopen op een goede vaart.

Het laatste bericht eindigde in Valparaiso en ondertussen zijn er alweer zoveel nieuwe en mooie gebeurtenissen bijgekomen. In Valparaiso hebben we een leuke en gezellige tijd gehad. We hebben nog een uitstapje gemaakt naar Quintay. Een vissersplaatsje iets ten zuiden van Valparaiso. Dit plaatsje is bekend om zijn vroegere walvisvangst, 'La Ballenera'. Een klein museum laat zien hoe dit er in die tijd uit heeft gezien. Later ploffen we op het strand neer, maken nog een kleine processie mee en wordt de dag (door Ber) met St. Jacobsschelpen afgesloten.

Vanuit Valparaiso hebben we de bus genomen naar Pucon. Op het busstation ontmoeten we Philip. Hij heeft een hostal en neemt ons daar mee naar toe. Het is een fijne plek, waar we onze eigen maaltijden kunnen koken en Philip spreekt vloeiend Engels. Pucon is erg toeristisch en staat bekend om de vele mogelijkheden van buitensport. In de dagen dat wij er zijn zien we veel wielrenners en hardlopers. Het blijkt dat er een halve ironman over een paar dagen wordt georganiseerd. We zetten hier de fietsen in elkaar, oftewel Ber heeft dit gedaan en ik ben meegegaan met een trip naar een Mapuche stam. Ik had me nog zo voorgenomen om niet met zulke trips mee te gaan, maar blijkbaar was ik niet helemaal scherp. Voor ik het wist danste ik verkleed om een soort totempaal. Welja, het verhaal wat Philip vertelde over de Mapuche was interesant en in tegenstelling tot Ber had ik geen zwarte handen gekregen ;-). Vanuit Pucon hebben we nog een leuke dagtrip gefietst naar Lago Caburgua. Vanaf Pucon heb je uitzicht op de vulkaan Villarica. Wat blijkt, dit hebben we achteraf gehoord, dat deze vulkaan tot nu toe om de 40 jaar een eruptie heeft gehad. Het is nu 40 jaar geleden en in de vulkaan wordt enige activiteit geregistreerd. Wij, die niet bekend zijn met zulke natuurrampen hebben niet altijd in de gaten dat zolang we in Chilie zijn er enige kans bestaat dat je een vulkaanuitbarsting of een aardbeving kan meemaken. In Pucon hebben we onze beide voorremmen laten vervangen. De huls om de remkabel heen was verbogen waardoor de kabel er niet meer soepel door heen liep. Bij de fietsenmaker zagen we een foto hangen van een wereldfietser die zijn skie's en skischoenen op de fiets mee heeft, erg bijzonder (dit verhaal komt terug).

Vanaf Pucon zijn we via Parque National Lanin de grens overgegaan met Argentinie. Een prachtige rit langs de vulkaan Lanin op. Omringd door prachtige natuur waarin we met onze fiets soms zo nietig zijn. Via Junin de los Andes komen we met een beetje hulp (lift in pick-up) in St. Martin de los Andes aan. De wind die we de dag ervoor in de rug hadden, was die dag tegen. Met een zwabberend stuur en gemiddeld 8 km per uur op een drukke weg met auto's, bussen en vrachtwagens leek het ons verstandiger om de rest van de rit in een pick-up te volbrengen.

In St. Martin de los Andes hadden we veel regen en hebben ook wij de thermoskan ondekt. Op de camping stond een warmwatertank waar iedereen zijn thermoskan mee vulde. De Argentijnen drinken namelijk de hele dag door 'mate'. Een soort theeprutje van cocabladeren, kruiden en water. De twee avonden op de camping hebben we met vele andere campinggasten in een enigzins warme en klamme kantine doorgebracht.

Vanaf St. Martin de los Andes start de bekende route 'seite lagos' tot aan Bariloche. Deze is voor een deel verhard en voor het grootste gedeelte onverhard. De route was erg mooi en nat. We hebben op een van de campings de ultieme relatietest doorstaan, samen een hele dag in de tent doorgebracht zonder ruzie. Het was eigenlijk best knus, koken in de tent ging best en voor een plas hoef je met een waterfles bij de hand ook de tent niet meer uit. Tijdens deze tocht zijn we veel andere fietsers tegen gekomen, Argentijnen en ook een Frans en Duits stel. Wel leuk om zo onderweg af en toe eens een praatje te maken, en ervaringen uit te wisselen. Onderweg trakteren we ons 1x op een warme en droge overnachting in Hosteria 'seite lagos' aan het meer Correntoso. We verblijven op een boerderij. Het eten wordt hier nog op een gigantische ouderwetse houtkachel warm gemaakt en we eten daar verse torta fritas (smaakt naar oliebol). Bij de buren kopen we verse frambozenjam voor onderweg en krijgen we een rondleiding in de kruiden-en moestuin. Heerlijk om soms op zo'n plek te zijn waar de tijd stil heeft gestaan.

Voordat we Villa la Angostura bereiken krijgen we gezelschap van een hond. Hij rent een heel stuk met ons mee en daar waar de weg uitkomt op een splitsing hadden wij gedacht dat hij wel terug zou gaan. Helaas, in plaats daarvan valt hij bijna elke passerende auto aan en zijn wij bijna getuige van een hond die bijna wordt aangereden. Op een gegeven ogenblik besluiten we toch maar verder te gaan en de hond doet hetzelfde. Hij blijft mee rennen op en langs de weg. Auto's moeten remmen en uitwijken. We proberen zo hard mogelijk te fietsen maar hij geeft niet op. Uiteindelijk komen we onderweg een picknickplaats tegen en we hopen dat hij daar halt houdt, tevergeefs. Honderden meters later is hij weer in zicht. We stoppen bij een mirador en daar zoekt hij ons weer op. Het beest is echt helemaal op en het lijkt wel alsof zijn hard op exploderen staat. Ik kan het niet langer aanzien en maak van mijn waterfles een drinkbak waar hij gulzig gebruik van maakt. Vervolgens zoekt hij een plekje in de schaduw uit en zodra hij ons even niet in het zicht heeft, sluipen we stilletjes naar onze fietsen en rijden als een speer weg. Het is gelukt, we hebben hem niet meer gezien en hopen dat hij weer goed thuiskomt.

Eindelijk na dagen geen zon te hebben gezien, laat de zon zich weer zien en besluiten we in Villa la Angostura onze tent op te zetten. In het gebied van de zeven meren en hier wordt ernorm veel gevist, voornamelijk fly-fishing. Overal zijn viszaken en zie je bootjes met vissers. Op de camping ontmoeten we de Engelse Simon die met zijn motor door Zuid-Amerika aan het rijden is. Hij komt laat aan op de camping en we hebben nog wat gekookt water over en vragen of hij een kop koffie wilt. Het opzetten van zijn tent wordt uitgesteld en zo zitten we ineens een de hele avond te kletsen. De ochtend erna worden er nog wat tips via de kaart uitgewisseld en hebben we een uitnodiging om eens in Engeland te fietsen. Wie weet, iets voor de toekomst?

Het einde van de route 'seite lagos' is in Bariloche waar we een paar nachten op de camping staan. We moeten namelijk nodig weer eens een wasje draaien, willen een thermoskan en een aantal extra haringen kopen en we moeten de boot regelen waarmee we de grens over willen naar Chilie. Dit alles lukt op de haringen na. Het lijkt wel onmogelijk om deze te vinden. Ondertussen beginnen we de campings in Argentinie een beetje zat te worden. De Argentijnen hebben hier toch echt een andere definitie van sociaal gedrag. Ze zijn luidruchtig, houden weinig tot geen rekening met anderen, nemen veel ruimte in en van stilte na 24.00uur op een camping heeft men nog nooit gehoord. Nou, is dit niet altijd het geval maar vaak wel.

Na Bariloche fietsen we naar Puerto Panuel (Llao Llao). De volgende dag vertrekt vanaf hier de boot. Er zijn weinig mogelijkheden voor overnachting en we komen uit bij B&B Bellevue. Een prachtige B&B wat op een fantastische plek ligt. We hebben beide nog nooit op zo'n mooie plek overnacht. Ondanks dat de overnachting ver over ons dagbudget heen ging, zijn we overstag gegaan. Het zou gewoon zonde zijn geweest om het niet te doen. We droppen onze tassen en fietsen (heerlijk zonder bagage) het circuit Chico. Bij terugkomst lopen we vanaf het huis naar het meer en picknicken in de kano midden op het meer. 's Avonds trakteren we ons op een wijntje en taart, zo lekker nog nooit gegeten. Een en al verwennerij, heerlijk!

Vanuit Puerto Panuel vetrekken we met de boot naar Puerto Best, om vanuit daar 3 km te fietsen naar Puerto Alegre. Vanuit daar nemen we weer een boot naar Puerto Frias en bereiken we de grens met Chili. Vanaf hier fietsen we 27 km naar Peulla. De eerste en de laastste kilomters van deze rit zijn erg zwaar. De eerste vanwege de steilte en modder en de laatste vanwege de vreselijke grote muggen. Ze verzamelen zich met wel 30 om ons heen. Zodra je er een wilt neer meppen, gaat je stuur meteen de verkeerde kant op en kom je in het mulle zand tot stil stand. De muggen komen dan allemaal op je en raak je nog meer gefrusteerd. De beesten zijn zo groot en maken veel lawaai. Zodra het stil om je heen wordt dan weet je dat ze op je zitten. We beleefden hier alletwee een soort van paniek gevoel.Na de laatste boottrip komen we aan in Petrohue. Terwijl we op de boot aan het wachten waren wordt ons uitgelegd wat Petrohue betekent. De vraag is of we dit hadden willen weten. Petrohue betekent de Petro mug. Kortom we ruilen de grote mug voor een kleine zwarte mug in. Dit hadden we uiteindelijk snel genoeg door. Zodra we onze tent hadden opgezet zit de hele tent onder die kleine beestjes. Waar we ook achter komen is dat vele muggen aangetrokken worden door zwarte kleren. En laten wij nou vernamelijk donkere kleren bij ons hebben. Gelukkig zit de Petro mug alleen hier. Vanuit onze tent kijken we uit op de Vulkaan Osorno en rijden we de dag erna door naar Puerto Varas.

In Puerto Varas is het weer tijd voor een wasje, skypen met thuis en boodschappen. We slapen in Hostal Klein, gerund door een Duitse vrouw. Alles is hier zoals je bij Duiste grundlichkeit kan voorstellen. De tijd heeft hier echt stil gestaan. Alles wordt nog op de ouderwetse manier gedaan. Koken op oude stoven en de was, zoals ik zelf heb mogen ervaren, half met de hand en half met de machine. Vanuit hier fietsen we naar Hornopiren waar vandaan we de boot nemen naar Caleta Gonzalo.

Onderweg ontmoeten we Cem, een fietser uit de USA. Wat blijkt, hij is de fietser die wij op de foto in Pucon hadden gezien. Hij fiets en skiet. Het skieen is nu voorbij en hij heeft zijn skispullen laten opsturen. Hij heeft mooie verhalen en bruist van de energie. Hij stelde voor om de verse vis die hij net had gekocht op het strand s'avonds gezamelijk op te eten. En zo fietsen we met zijn drieen verder. We slaan de tent op vlakbij zee. De eigenaar van het stuk land laat ons de toegang naar het strand zien en het eerste wat we zien zijn dolfijnen. Wauw, dit is gaaf. Met volle bewondering blijk ik op het strand staan turen naar de zee. Meerdere malen die avond en de volgende ochtend. Berry en Cem houden zich die avond bezig met de vis en bak mijn eitje met ui en paprika. De volgende dag komen we allemaal erg langzaam op gang en fietsen we pas rond 12 uur weg. Na de eerste 10 kilometer halen we bij een kleine mercado particulier wat eten en drinken voor onderweg. De buurvrouw blijkt een Parijse te zijn en zodra ze ons gespot heeft worden we voor een kop koffie uitgenodigd. Het huis blijkt haar vakantiehuis te zijn waar ze al 7 jaar een maand lang verblijft. Een eenvoudig huis die ze toen ze een jaar in het ziekenhuis in Santiago werkte tijdens het rondreizen ondekte. We halen nog wat extra chocolade bonbons bij de mercado voor bij de koffie en thee en zo vliegt de tijd voorbij. Ondertussen is het 14.00 uur en hebben we nog steeds maar 10 km gefietst. De planning was die dag om er ongeveer 75 te fietsen. Uiteindelijk fietsen we 3 dagen met Cem, wordt er elke avond verse vis klaar gemaakt en slapen we op bijzonder mooie plekjes met uitzicht op zee. Op de derde dag komen we in Hornopiren aan en zwaaien we Cem uit, hij fietst terug naar Puerto Montt waar hij zijn vriendin gaat ontmoeten. Zij gaan van daaruit twee weken fietsen.

De volgende dag nemen wij de ferry naar Galeta Gonzalo. We zijn ongeveer 6,5 uur onderweg en ik pin me met de ogen af en toe vast aan de horizon. Ik begin me al enige zorgen te maken over mijn blijkbaar niet aanwezige zeebenen. Straks krijgen we nog de 4-daagse ferry tocht naar Puerto Natales. Bij aankomst trekken we meteen het regenpak aan en fietsen we 6 km en duwen we de fiets de andere 6 km naar de eerste camping in het park Pumalin. Mijn hemel, wat was dat zwaar. Midden in het groen en omringd door dierengeluiden zetten we onze tent op. In het park zijn een paar aangelegde plekken waar je mag kamperen en er zijn verschillende wandelingen uitgezet. Op andere plekken is het onmogelijk om te wandelen daar de bossen zo ontzettend dicht begroeid zijn. In het park regent het ongeveer 3 x per dag, wat soms een dag lang kan zijn. Gelukkig was ons dit vantevoren al verteld. We hebben in het park een paar mooie dagen beleefd; de rust, het vele groen, de geluiden van de vogels en eenvoud van leven. Vervolgens kwamen we in Chaiten uit. Dit is een verhaal apart. Chaiten is voor een deel weg gevaagd in 2008 door de uitbarsting van de vulkaan Chaiten. In het park hadden we hier al enige gevolgen van gezien maar zodra dit een stadje betreft krijgt het nog meer impact. In ons volgende bericht meer hierover. Nu eerst een ontbijtje nuttigen en maken we ons klaar voor de fietsrit van Castro naar Anchao. De zon schijnt, de lucht is strak blauw, we hebben er zin in.

Lieve allemaal, we genieten nog enorm, hebben het samen erg fijn en voorlopig blijven we nog! Tot snel maar weer.....liefs Ber & Sas!

On our way in beautiful Argentina and Chili 5 - 13 jan

Hoi Allemaal, de dagen vliegen voorbij, gelukkig hebben we nog even. Het reizen bevalt ons nog steeds beter dan werken.

Waar waren we gebleven. We zouden naar Tucuman of Monteros fietsen. Het is geen van beiden geworden. We zijn wel in Monteros gekomen alleen kwamen we daar achter dat de fietsen niet met dezelfde bus als ons mee konden. Als we naar Conception door zouden fietsen dan zou het daar wel kunnen. Dat kon inderdaad en een dag later zijn we 's avonds met de bus naar Mendoza vertrokken. Dit koste wel enige moeite omdat we de fiets moesten demonteren. Bij een fietsenzaak hadden we twee fietsdozen en wat piepschuim weten te regelen. Nadat alles was ingepakt konden we de dozen een voor een naar het busstation gebracht. Dat zag er best grappig uit. De rit naar Mendoza is goed verlopen en daar kwamen we in de ochtend aan. Een uur later zaten we al weer in de bus naar Valparaiso (Chili). Fijn dat we dit zo snel hadden kunnen regelen.

De rit naar Valparaiso was prachtig! In de bus hebben we nog een Nederlands gezin ontmoet die even de grens over moesten ivm dat hun visum maar drie maanden geldig is. De moeder maakte er met de drie kinderen een uitje van. Allemaal lekkers mee de bus in, 's avonds eten in Chili en dan weer terug Argentinie in. De grensovergang kostte wel wat tijd. Chili is erg streng in het beleid wat wel en niet mee het land ingevoerd mag worden. Geen vers artikelen in ieder geval. De bus rijdt een grote garage in, daar wordt alle bagage uitgehaald en door een scan gehaald. Gelukkig hebben onze gedroogde maaltijden Chili gehaald. Daar waren we toch een beetje bang voor. In Valparaiso aangekomen kregen we mot met de chauffeur. De in eerste instantie aardig ogende chauffeur maakte het ons wel erg lastig. De drager die onze spullen in de bus had gedaan had stickers van een andere organisatie gebruikt. In Valparaiso lieten we onze kaartjes zien die corresponderen met de sticker op de fietsdoos. Nee hoor, volgens de chauffeur hadden we niet de juiste kaartjes. Wij waren de laatste passagiers, we laten onze fietstassen en zelfs foto's zien waar de fietsen op staan en nog steeds was er een probleem volgens de chauffeur. Het woord politie gooiden we er in ons beste Spaans ook nog in maar nog steeds zonder effect. Hij wilde zelfs de klep van de bus dicht gooien maar gelukkig had Ber zichzelf er al tussengezet. Na een half uur kon ik me niet meer inhouden en dit gaf resultaat, we krijgen de dozen mee. Helemaal gefrusteerd en vol spanning komen we bij een hostal aan waar eerst een biertje en zelfs een peukie wordt gerookt. Er werd door andere hostalgangers meteen gevraagd of we mee wilden bbq-en en dat hebben we gedaan. De dag kreeg een goed einde, het werd een lange, gezellige en internationale avond.

Bericht under construction....wordt vervolgd....tot snel!

Gaucho's, Finca de vino, Dakar en Don Berry.....29 dec - 4 jan

29 december Salta - La Vina 93 km

Blij dat we Salta achter ons laten en verder gaan. De weg wordt steeds rustiger en we rijden door veel natuur. We overnachten in La Vina, een klein dorp, waar toeristen weinig worden gezien. Via een Hospadaje waar we niet kunnen slapen worden we verwezen naar familia Coppa. We vinden het huis. We worden warm ontvangen en de kleinkinderen vragen ons meteen of we met hun willen kaarten. Bij aankomst heeft de buurjongen Berry al gespot en vraagt hem om te voetballen. Na een douche en schone kleren gaan we eerst kaarten en daarna op zoek naar Oscar, de buurjongen. De meisjes en de buren nemen ons mee naar het voetbalveld. Er is een schoolwedstrijd aan de gang en daar is ook Oscar. We trekken veel bekijks en de kinderen vinden het fototoestel helemaal geweldig. Deze wordt uiteindelijk uit handen gegeven omdat ze zelf foto's willen maken. We hebben een erg leuke tijd.

Het enige restaurant in het dorp gaat pas om 21.00u open en wij hebben om 18.00u al honger. We besluiten met het gaspitje onze eerste gedroogde Bever maaltijd klaar te maken. Met wat extra verse groenten erbij zal het vast wat worden. We zijn blij verrast als we het opeten. Dit is een van de lekkerste maaltijden van onze reis.

30 december La Vina - Cafayate 110 km

's Ochtends staan we later op dan gepland, de regen laat ons langer in bed liggen. Uiteindelijk met de regenjas aan stappen we op de fiets. We rijden door Valle de Lerma en dit is prachtig. Hier zien we voor het eerst ook veel Argentijnse toeristen. Vanuit auto's worden we op de foto gezet en krijgen we heel wat aanmoedigende duimen omhoog te zien. Bij een van de bezienswaardigheden onderweg raken we aan de praat met een Argentijnse familie. Voetbal blijkt toch echt wel een mondiale verbinding te zijn. We zijn onderweg al vele malen herinnerd aan de gebroeders Van de Kerkhof tijdens het WK '78. Ook de naam Rensenbrink kennen ze na navraag. De wereld had er in '78 heel anders uit kunnen zien.... De familie komen we door de dag heen een aantal keer tegen en bij de laatste keer wilt de familie met ons op de foto. Later de op de dag als we aan het rusten zijn, stopt er een auto. Een familie uit Paraquay komt op ons aflopen en ze vragen of we voldoende water en eten hebben. Ze vragen ons het hemd van het lijf en uiteindelijk blijkt de vader ook een keer met de motor helemaal naar het zuiden te zijn gereden. Na een gezellig praatje wensen ze ons veel succes en rijden ze weer door. Wat een aardige mensen ontmoeten we vandaag. De laatste kilometers gaan erg langzaam en zelfs voor de laatste 2 kilometers werken we nog een mueslireep naar binnen. We zijn op en erg blij als we er zijn.

31 december Cafayate

Cafayate is een gezellig en toeristisch dorp. Het is het hoogstgelegen wijngebied van de wereld en omgeven door vele wijnhuizen. Vandaag gaan we een van de wijnhuizen bezoeken. We zijn een beetje teleurgesteld. Het wijnhuis wat we bezoeken, heeft een piep klein museum en het proeven stelt ook niet veel voor. We besluiten naar de Nederlander op zoek te gaan waar de vrouw van de toeristen informatie ons over vertelde. We komen bij een huis aan en vragen of er een persoon uit Nederland is. Het blijkt de vrouw des huizes te zijn, alleen slaapt zij nog. Er werken twee Amerikaanse vrijwilligers die ons vriendelijk te woord staan. Uiteindelijk wordt de vrouw van de zoon van deze vrouw opgetrommeld en leidt zij ons rond. Het is een klein wijnlabel (Utama) maar 100x leuker om te zien. Het gehele proces wordt aan ons uitgelegd en een van de Amerikanen is hierbij onze tolk. We kopen hier een flesje wijn en tevens een flesje Mistella (mjammie, smaakt naar Port). Tevreden fietsen we weer terug het dorp in, dit was leuk.

Voor de avond reserveren we bij een klein restaurantje waar we van 22.00 -24.00 uur kunnen eten. Er blijken nog twee Nederlanders in ons hostal te zijn en we vertellen hun over dit restaurantje. Zij reserveren ook en zo weten we dat we vanavond onder de pannen zijn. Om 20.00u hebben we contact met thuis. Fijn om elkaar even te horen en de beste wensen worden uitgesproken. Wij zitten aan de wijn en moeten nog 4 uur wachten om met de kurk te kunnen knallen. Met de andere twee Nederlanders hebben we een erg gezellige avond. Om 24.00u proost iedereen met elkaar en is er een beetje vuurwerk. Het is rustig op straat en op de Plaza is niet veel te doen. We besluiten nog naar een cafe te gaan en dat was een juiste keuze. Hier ontmoeten we ook weer de twee Amerikaanse vrijwilliger. This is the place to be. Er wordt gedronken en gedanst en uiteindelijk hebben we een erg leuk Nieuwjaar met onze Nederlandse en Amerikaanse vrienden zoals we elkaar allemaal deze avond noemen.

1 januari Cafayate

Geen benoemingswaardige dag, uitslapen, kater, hangen, niks doen...vroeg naar bed :-).

2 januari Cafayate - Tafi del Valle 125 km (70 gefietst)

De benen hebben er vandaag geen zin in. Het fietsen kost erg veel moeite. Na een lange saaie weg komen we in Amaiche del Valle aan. Bij een benzinestation proberen we een lift te krijgen in een pick-up. Het wil niet vlotten en we spreken af nog een uur te wachten en anders hier te overnachten. En dan opeens spreekt een vrouw ons aan, vanaf het terras had ze ons gezien en biedt ons een lift aan. Uiteindelijk zitten we in de pick-up met een familie. Het is gezellig, gelukkig kan een van hun beetje Engels en zo rijden we de volgende 55 km naar Tafi del Valle. In de auto komen we erachter dat de Dakar via deze weg rijdt. Ik ben helemaal blij want het lijkt me wel gaaf om dit te zien. Met de lift zijn we ook reuze blij want de weg naar de pas blijkt ongeveer 45 km lang omhoog te zijn en de laatste kilometers naar Tafi zijn alleen naar beneden. We ruilen de droge zijde in voor de groen kant. Nadat de we pas over zijn lijkt het wel alsof we in de Alpen terecht zijn gekomen. We zien groene wijdes en grazende koeien. De familie helpt ons een onderkomen te vinden. Uiteindelijk blijken de cabana`s (huisjes) te duur te zijn en gaan we zelf verder op zoek naar een hostal of hospedaje. Die vinden we, langs de rivier met de naam La Serena (:-).

3 januari Tafi del Valle 30 km

Vandaag willen we een rondje in de buurt fietsen. Na 15 km komen er donkere regenwolken onze kant op en blijkt het rondje ook veel langer te zijn dan gedacht. Na 15 km omhoog te zijn gefietst, dalen we dezelfde kilometers weer af. We maken in de middag een mooie wandeling vanuit de hostal.

4 januari Tafi del Valle

De wekker gaat om 05.45 uur. De Dakar komt vanaf 06.00 uur voorbij. Ze vertrekken vandaag vanuit Tucuman en rijden naar Amaiche del Valle. Daar start de wedstrijd en gaan ze los. Eerst komen de motoren, squads, buggies, auto`s en als laatste de vrachtwagens. Wauw, de motoren en de vrachtwagens maken de meeste indruk. De motoren omdat ze er helemaal alleen voor staan en het geluid waarmee ze voorbij komen is behoorlijk. De vrachtwagens zijn echt mega, ze komen met flinke vaart aanzetten. Het is langs de weg gezellig om zo met iedereen te kijken. Bij de vrachtwagens gaan ook wij los, de Nederlanders zijn er nu makkelijk uit te pikken. We denken dat we Chris Zegers zien en uiteindelijk bij het checken op internet in welke vrachtwagen hij zit, klopt het dat we hem hebben gezien. Dat is dan toch best grappig. We relaxen de dag verder en gaan vroeg naar bed. Morgen tuigen we de fietsen weer op en moeten we een keuze maken over hoe verder. Fietsen we naar Tucuman voor de bus naar Neuquen of fietsen we naar Monteros om vanuit daar de bus naar Mendoza te nemen en dan door te reizen naar Chili, Valparaiso. De afstanden zijn hier zo groot dat we genoodzaakt zijn om nu een langere afstand te overbruggen met de bus.

Later weer meer, dan kan je lezen wat de keuze is geworden .......

Liefs van Don Berry en Dona Saskia

Op naar Argentinie 18 dec - 28 dec

Met de fiets, zoals het oorspronkelijke idee ook was, gaan we op pad. Yes!

18 december Tupiza - Villazon 99 km

Vol goede moed beginnen we aan onze eerste fietsdag met volle bepakking. De weg is deels geasfalteerd. Daar waar de weg nog niet officieel klaar is wagen wij het er soms toch op om langs de barricade op te gaan en een extra stukje asfalt mee te pakken. Soms werkt het en soms ook niet. Ineens houdt de weg op omdat er een brug gemaakt moet worden. Terug en dan de zandweg nemen lijkt ons meer moeite dan de tassen eraf te halen en de fiets handmatig boven te krijgen. En ook dit valt achteraf gezien niet mee. Het is warm en de zon brand behoorlijk. We houden onder een boom, in de schaduw, onze picknick. Dit is ook echt nodig, we zijn alletwee kapot en hebben last van de warmte. In ons hoofd voelt het niet echt oke, beetje duizelig. We vragen aan een voorbijganger hoever Arsenales nog is, hij zegt dat dit Arsenales is. Oh, maar er zouden toch restautantjes en cafeetjes zijn? We gaan op zoek en vinden een klein winkeltje. Koude Cola en chips maken ons erg blij. We kletsen met het jongentje van de winkel. Hij vraagt ons het hemd van het lijf. Opeens zie ik een pickup voor de winkel staan. Ik kijk Ber aan en weer naar de pickup en voordat we een woord hebben gewisseld, hebben we een lift kunnen regelen naar Villazon. Wij in de auto, de fietsen achterin. Erik, de chauffeur, is ingenieur en woont officieel in Cochobamba. Hij werkt voor 1,5 jaar aan de weg van Bolivia naar Argentinie. Daarvoor woont in hij de kost in Villazon. Het is een gezellige rit waarin we wat heen en weer kletsen. In Villazon aangekomen nodigt hij ons uit voor een fresca frio. We nemen het aanbod aan. We komen bij het huis en de moeder en dochter van de casa verwelkomen ons hartelijk. Onderwijl helpen we de buurman ook nog een handje met het ophangen van de kerstverlichting. Vandaag wordt meteen duidelijk waarom fietsen ook alweer zo leuk is, je hebt veel sneller contact met lokalen. Onze fresca frio bestaat uit een perzikkendrankje met kaneel en water. Fris is het zeker en ook best lekker. Met handen en voeten en woordenboek paraat kletsen we zo toch wel wat met elkaar weg. We vragen waar we een degelijk hotel kunnen vinden en uiteindelijk gaan we daarheen. Na een douche en met schone kleren gaan we Villazon in. Het is best een behoorlijke plaats wat voornamelijk fungeert als een doorvoer station. We halen wat eten voor morgen en proberen ergens te eten zonder dat we kip op ons bord krijgen. Het lukt, het wordt een bord met patat, ui en tomaat. Helaas, geen andere keus.

19 december Villazon - Humahuaca 173 km

Vandaag gaan we de grens over. Bolivia uit is geen enkel probleem. Dat we de 30 dagen visa hebben overschreden maakt ook niks uit. Dat is mooi, we hoeven dus niet te betalen. Om Argentinie binnen te komen is een heel ander verhaal. Een lange rij en 1 persoon achter de balie. Dat wordt wachten. Na 1,5 uur komt er beweging. Ber ziet dat er Bolivianen voorkruipen. Als wij niks doen dan staan we waarschijnlijk hier over 3 uur ook nog. We sluiten aan bij andere reizigers en zo zijn we na bijna 2 uur de grens over. Yes, Argentinie here we come!

De eerste 83 km gaan als een trein. Met de wind in de rug leggen we vrij snel de eerste kilometers af. De weg zie je heindever voor je uit liggen en het verkeer valt mee. Zodra er verkeer van voor en achter tegelijkertijd passeert duiken wij de berm in. Rond lunchtijd maken we een plan de campagne; nog 90 km verder of hier stoppen in Abra Pampa wat niet veel is. Na een fris en een broodje gaan we door. Als het lukt om en lift te krijgen, al is het maar een stukje dan moet die 90 km wel goedkomen. We rijden de plaats uit en voor de eerste 30 km hebben we een lift. We stappen daarna weer op de fiets en merken dan dat de wind 180 graden gedraaid is, ai daar hadden we geen rekening meegehouden. De lucht wordt ondertussen ook erg donker. We hebben nog geen 50 m gefietst en houden wederom een pickup aan. Yes, hij neemt ons mee. Tussen het meubilair duiken wij met al onze spullen en onszelf de bak in. De volgende 60 km worden voor ons gereden. Alleen die donkere lucht raken we niet kwijt. Vlak voor Humahuaca barst de hel los. We zoeken dekking achter onze tassen om niet door grote hagelstenen te worden geraakt. Zo groot, waren ze nou ook weer niet maar met 90 km per uur doen ze toch best zeer. We lachen ons rot, om hoe wij in de bak zitten en proberen te schuilen. Dit voelt als avontuur! Gelukkig, worden we onder de bomen eruit gezet en blijven we nog een tijd lang schuilen. We vinden een fijn hostal en nemen een heerlijke warme douche. Humahuaca is een mooi authentiek dorpje waar we voor 1 nacht blijven.

20 december Humahuaca - Tilcara 50 km

De wind was vandaag nog steeds niet met ons. We hebben 50 lange kilometers tegen de wind in gefietst. Vandaag hebben we onze eerste tuinbonen op. We wilden in een dorpje wat eten halen en we werden gewezen naar een restaurantje wat naar ons idee er toch echt gesloten uit zag. Nee hoor, we moesten gewoon aanbellen. Dat hebben we gedaan en de deur ging voor ons open. Lichten aan, tafel werd gedekt en we konden kiezen uit drie gerechten. He enige vega was een bord tuinbonen met wat achteraf bleek geitenkaas. Het pellen wordt ons voorgedaan en het smaakt ons best. Ik ben erg trots op mijzelf. Ik gruwelde altijd van tuinbonen en kan de pannetjes tuinbonen van mijn vader nog heel goed herinneren. Blijkbaar kan je er op latere leeftijd ook nog overheen groeien :-). Dus pa, je weet wat je op tafel kunt zetten bij thuiskomst! In Tilcara vinden we een fijn B&B. De eigenaresse geeft ons een adresje mee van een restaurant en daar eten we ons lekkerste eten van heel de reis! Heerlijk. De volgende ochtend gaan na het ontbijt de fietskleren weer uit, we besluiten hier nog een nachtje te blijven. We bezoeken vandaag Purmamarca, wat bekent staat om zijn 7 kleurige rots(-en).

22 december Tilcara - Yala 74 km

Regen, regen en nog eens regen. We krijgen een complete verandering van omgeving onderweg. Net boven Yala wordt het ineens heel groen, warm en droog!! Na 74 km luchen we en besluiten we hier te blijven. Een leuke kamer krijgen we, zitje buiten en in de buurt is een hot spring, dus dat komt wel goed. We nemen de collectivo (local bus) en stappen over in Reyes voor de hot spring. Helaas, de hot spring is niet meer dan een gevuld zwembad met daarin al ongeveer 20 schoolkinderen. We nemen direct de bus weer terug en plonzen in ons eigen zwembad bij het hostal.

23 december Yala - La Caldera 91 km

Vandaag is het bloedheet, strak blauw en de hele dag zon. Rond siesta tijd, duiken we af en toe even onder de bomen om af te koelen. We rijden op de oude weg naar Salta en deze is prachtig. Verkeer wordt steeds minder, de weg steeds smaller en de omgeving steeds groener. We genieten ernorm. We komen in La Caldera uit. We zoeken de camping met zwembad op, jammer deze staat leeg. We willen zo graag ergens een duik nemen dat we nog een adresje verder kijken. Een sjiek hotel moet mooi zwembad maken ons erg lekker. Oke, we stellen een maximum prijs en proberen het. Onze prijs lukt niet, we krijgen de kamer wel iets goedkoper, we doen het! We kunnen dezelfde avond zelfs eten in het restaurant van het hotel, ook zal wij de enige. De volgende ochtend zien we na het ontbijt een ontzettend zwarte lucht boven Salta hangen. Precies de kant die wij op moeten. Het begint te waaien, we wachten even af. Het even afwachten wordt een nacht extra in dit heerlijke hotel. Hier vieren wij samen kerstavond, als enige gast en dit voelde best een beetje alleen. Iedereen is deze avond thuis met familie en buiten wordt vuurwerk afgestoken. Dit is eigenlijk het enige wat we er van meekrijgen.

24 december La Caldera - Salta 30 km

Net voor we Salta in rijden steken we de Rio Caldera over. De eerste auto's met voornamelijk mannen zien we in de rivierbedding staan. Ze draaien muziek, drinken bier en wijn en vieren zo hun 1e kerstdag. Hoe dichter we bij Salta komen hoe meer volgepropte auto's we richting de rivier zien gaan. Ons geluk is dat het nu zeer rustig op de weg is. Geen vrachtauto´s en bussen. Sportieve fietsers en wielrenners passeren en groeten ons. We fietsen door Salta heen en komen bij de camping aan. We zien daar en mega zwembad (33.000.000 liter en 280m lang) die leeg is. Nee, nee dit kan niet waar zijn! Op de camping staan nog 2 Nederlanders die fietsen en een Nederlandse motorrijder. Ze zeggen dat het zwembad morgen opengaat. We geloven er niks van, het zal toch minstens een week duren voordat dit bad gevuld is. We zullen zien. Ah, ook een half vol bad gaat open. De volgende dag wordt de camping bezocht door vele familie's en kilo's bbq vlees. Wij gaan Salta in en komen ietwat teleurgesteld terug. De stad is niet zo mooi als wij gedacht hadden. Alleen toeristen zie je op terrasjes zitten, alles is verder dicht en de meeste familie's zitten denk ik aan 'ons zwembad'. En dat blijkt als we terugkomen op de camping. De volgende dag brengen wij mijn fotocamera weg en in de avond wordt ons verteld dat hij kan worden gemaakt. Joepie, hier ben ik erg blij mee, minder is dat we nog langer in Salta moeten blijven. Woendag 29 december fietsen we door richting Cafayate om daar met Oud & Nieuw te zijn. We hopen dit feest met toch iets meer mensen te vieren dan alleen met ons twee. Voor iedereen een goed uiteinde en alvast SALUT!!! B&S

Fijne feestdagen en een goed nieuw jaar

Lieve familie, vrienden en bekenden,

Vanuit een warm en af en toe nat Argentinie wensen we jullie alvast

Feliz Navidad y Feliz ano nuevo

Wij gaan de kerstdagen in Salta doorbrengen. Hoe en waar in Salta, hebben we nog geen idee van. Hier wordt kerstavond en 1e kertdag gevierd. Een tweede feestdag kennen ze niet. Voor jullie allemaal een fijn samen zijn, desondanks wij zoveel kilometers weg zijn, zijn we toch heel dichtbij.

Vele liefs Ber en Sas!

Sucre, mijnbezoek Potosi en vetrek naar Argentinie 13 - 17 dec

12 december

Met de bus vanuit Uyuni, via Potosi, zijn we aangekomen in Sucre. Wat is Sucre mooi! Het is de witte parel van Bolivia. Alleen maar witte huizen, gebouwen en kerken die afsteken tegen een blauwe lucht. Een paar dagen ontspannen, rondlopen en net zoals veel Bolivianen brengen we onze zondagmiddag door in het park/speeltuin. Wat een drukte. Ook met de zoetige lekkernijen doen wij mee! Mjammie. We slapen in casa Wasi Masi, house of friends. Een klein keukentje met koelkast is te gebruiken. Heerlijk om zelf weer eens een ontbijt klaar te maken of gewoon weg een kopje thee te zetten. Hier genieten we enorm van. De bezienswaardigheden zijn allemaal te voet te doen. Zo bezoeken we onder meer de begraafplaats die er prachtig bij ligt. Veel kolosale familiegraven en daarnaast lange en grote muren waarin urnen zijn opgeborgen. Jammer dat Sucre niet eerder tijdens onze reis er was, anders hadden we zeker hier onze Spaanse cursus gedaan. We zouden hier immers best een langere tijd kunnen verblijven.

Op een van onze avonden bekijken we de film 'the Devil's Miner'. Een documentaire over het leven in de mijnen in Potosi. Voor iedereen die hier een indruk van wil krijgen is het zeker de moeite waard om deze documentaire te kijken. Het verhaal wordt door een jongetje verteld, zijn vader is overleden en daarom moet hij voor het inkomen voor de familie zorgen. Kortom indrukwekkend. Op dit moment werken er nog 800 kinderen in de mijnen in Potosi.

14 december

In de avond komen we aan in Potosi. De bus was weer een hele ervaring. Een familie bestaande uit madre y padre y tres ninos, hebben twee stoelen tot hun beschikking. Opeens horen we vreemde geluiden, wat blijkt, de kip met kuikens zijn onder de stoel geschoven. Nadat ze de bus uit zijn ligt er ook een vreemde plas vocht op de grond, de kip of....In Potosi slapen we in een oud klooster. Morgen gaan we mee met een mijntour. Spannend. Aan het begin van de tour krijgen we als eerste kleding aangereikt, laarzen, helm, mijnlamp, broek en jas. We zijn er klaar voor! We bezoeken de mijnmarkt, hier kopen de mijnwerkers hun handschoenen, dynamiet, cocabladeren, sigaretten en flesjes met 95% drinkbare alchohol. Ja echt, dat wordt hier gedronken! Berry probeert het, maar houdt het toch liever bij een jonge jenever! Om het bezoek in de mijnen mogelijk te maken en foto's te maken moet er wel wat tegenover staan. Wij kopen handschoenen, die hebben we ook nodig, en kunnen we na afloop weggeven aan een van de mijnwerkers. De rest van de 6 koppige groep koopt fris, dynamiet(!) een grote zak cocabladeren. Voordat we de mijn betreden, bezoeken we eerst een verwerkingsfabriek van mineralen. We krijgen een authentiek verwerkingsproces te zien. Erg interessant!

Op naar de mijn in de berg Cerra Rico! Met de groep, onze gids en de drager voor alle presents gaan we de mijn in. In het begin kunnen we nog aardig goed lopen, alleen merken we al snel dat de mijnen niet op de lengte van Europeanen zijn gebouwd. Waar de gids rechtop kan lopen, lopen wij al gebukt. We komen een aantal mijnwerkers tegen en er wordt kort gepraat. Na een paar gladde afdalingen komen we op een punt dat je kunt besluiten verder te gaan of om terug te gaan. Er staat ons een kruipstuk en 15 min gehurkt lopen te wachten. We kijken elkaar aan, we gaan door. We zijn 1 km van de ingang verwijderd en 450 meter onder de top van de berg. Het kanalensysteem van de mijn is te vergelijken met een boom. Een hoofdgang met allerlei vertakkingen waar de mineralen zich bevinden. We praten een tijd met een 62-jarige mijnwerker. Hij ging al vanaf zijn 14e mee met zijn vader de mijnen in. Hij werkt nu al 4o jaar in de mijnen, niet aan eengesloten. Hij geeft aan dat de jongere generatie de oude 'rotten' graag de mijnen zien verlaten zodat zij plek vrijmaken voor de jongeren mannen. De oude generatie heeft juist veel kennis over de mijn en er zou dus veel ervaring verloren gaan. Normaal werken er zo'n ongeveer 10.000 mannen in de mijnen, op dit moment zijn het er 15.000 daar de prijs van zilver erg gunstig is. In de mijn brengen we ook nog een bezoek aan de Tio. De Tio is de duivel. Omdat de Heer onder de grond niet kan waken, eren ze juist de duivel om ervoor te zorgen dat hun niks overkomt. Zij geven de Tio een naam, en brengen hem cocabladeren, alcohol en andere versnapperingen. Elke dag weer. Uiteindelijk zijn we blij weer daglicht te zien en kunnen we ons eigenlijk nog steeds moeilijk voorstellen hoe het voor deze mannen is om dag in dag uit de mijn in te gaan. Daar is 2 uur lopend, kruipend en schuivend op de buik in de mijn echt te kort voor. Om het verhaal van een mijnwerker compleet te krijgen besluiten we zelfstandig naar de begraafplaats van Potosi te gaan. Oef...dit is een heel ander aanzicht dan de begraafplaats in Sucre. Bijna elke mijn heeft een eigen blok waar al zijn werkers een plek krijgen. En dat zijn heel veel blokken (zie de foto's). Daarnaast staan er ontzettend veel losse kruisjes waar ook de mijnwerkers liggen begrafen. Triest om dit te zien, maar het is de werkelijkheid van Potosi. De gids vertelde ons dat er waarschijnlijk nog 35 jaar gewerkt kan worden in de mijnen voordat de berg 'leeg' is. Hoe zal het Potosi daarna vergaan?

16 december

In de ochtend nemen we de bus van Potosi naar Tupiza. Een 7 uur durende rit over een geasfalteerde weg, dachten we. Helaas, het zijn ware stofwolken die de bus achterlaat. Na heel wat gehobbel, pech onderweg (band verwisselen) komen we aan in Tupiza. Vandaag even niks meer. Morgen hebben we de hele dag de tijd om de fietsen en onze bagage in orde te maken voor vertrek naar Argentinie. Er zijn veel NL-ers in het hotel wat ervoor zorgt dat er een ware book exchange aan het zwembad plaats vindt. We hebben een aantal dwarsliggers weten te bemachtigen, scheelt weer een aantal kilootjes :-).

18 december

06.00 uur gaat de wekker.....daar gaan we dan richting Argentinie! Joehoe!

Gelukt, er is weer kijk plezier! De foto´s staan er op! Hasta Luego!

Zuid-West Bolivia met een 4x4 jeep 4 - 12 dec

Here are the Gringo's back again!

4 december

We vertrekken met de bus vanuit een regenachtig La Paz naar Oruro, een mijnstad. Het wordt uiteindelijk een rotdag voor Sas, de 1e buikloop heeft zich aangekondigd. Veel toiletbezoek, geen honger, slap etc. En er staat ons een 13 uur lange treinreis te wachten. Ojee, hoe gaan we dat doen. Immodium zal zijn werk vast doen. En dat doet het. In Oruro zijn we druk met het regelen van ons vervoer met de trein. Je hebt een cargo wagon waar je ´s ochtends al voor in de rij moet staan. Bankstellen, kasten, keukens, heel veel dozen en FIETSEN worden ingecheckt. In de middag staan we in een zelfde soort rij maar nu voor onze bagage. Op deze manier komen we dag door in Oruro. In de avond vertekt de trein. We reizen 1e klas, wat inhoudt dat onze stoelen in ligstand kunnen, je krijgt een deken en kussen, films worden gedraaid en zelfs Andre Rieu komt op het tvscherm voorbij. De trein rijdt vreselijk langzaam, niet harder dan 35 km en de wissels worden nog handmatig bediend. De volgende morgen komen we in een warm Tupiza aan. We fietsen naar het hotel Mitru wat we in de LP hebben gezien. Het hotel heeft een zwembad (die we eerst checken, deze zijn soms meer groen van viezigheid of leeg ) voordat we besluiten hier te overnachten. Uiteindelijk boeken we deze dag ook een tour met een 4x4 jeep die ons brengt naar Salar de Uyuni.

6 december

Vandaag fietsen over de weg (zand) richting Uyuni die door een fantastisch landschap loopt. We begeven ons te midden van rotsformaties, grote cactussen en rust. We worden een enkele keer ingehaald door een vrachtwagen, bus of jeep. We verbazen ons over de grote van de cactussen. 's Avonds worden we opgeschrikt door een telefoontje op onze hotelkamer. Het blijkt de agency te zijn waar we onze tour hebben geboekt. Wat blijkt, ze hebben stad en land afgezocht om ons te vinden. De twee Australiers waar we de jeep mee zouden delen zijn niet opkomen dagen. Nu kan morgen de tour niet doorgaan mits we meer betalen en een privetour krijgen of we vetrekken een dag later. Het laatste zit niet onze planning dus besluiten we meer te betalen.

7 december

We vetrekken uiteindelijk toch met 4 personen. De agency heeft nog twee andere Australiers gevonden die mee wilden. Voor ons dus toch nog gunstig. De komende vier dagen trekken we op met Maggie en Jordan onze medepassagiers, onze chauffeur en gids Angel en kokkik Anastacia (ze heette anders maar deze naam was voor ons te onthouden). We zullen in de komende 4 dagen 1200 km afleggen over zandwegen, door woestijn en over de Salar de Uyuni en eindigen in Uyuni. De eerste dag rijden we langs fantastische rotsformaties, zien we veel lama´s en zien we de eerste wilde vicunas. De lama´s worden gebruikt voor transport van zout, gedroogd lama vlees en andere dingen. Deze goederen werden geruild voor suiker en mais. Deze tochten duurde meestal zo´n 15 a 20 dagen. We zien planten die gebruikt worden voor het koken en waarmee ze de daken van de huizen maken. We slapen deze dag in San Antonio de Lipez op 4260 meter. Omdat hier geen enkele luchtvervuiling is kan je erg veel sterren aan de hemel zien.

De volgende dag vertrekken we al om 05.00 's ochtends, het wordt een lange dag (10uur rijden). We passeren oude verlaten dorpen (4690m) die ooit beroemd waren om hun goud. Ze maakten een diep gat in de rivierbank en haalde de viezigheid eruit en hielden uiteindelijk stukjes goud over. Een arbeider had elke maand tussen de 15 en 30 gram aan goud wat een klein beetje aan cash geld opleverde. We komen langs laguna Kollpa waar ze van mineralen zeep maken. Bij een ander meer waar we langskomen halen ze borax uit het water wat ze gebruiken om ceramiek van te maken. We rijden langs Salar de Chalviri en arriveren uiteindelijk bij de Polques hot springs. De bikini en zwembroek gaan aan en we dompelen onder in een 35 graden hot spring. Na de lunch, we worden deze dagen ontzettend verwend door onze kokkin, rijden we door naar laguna Verde (4350m). Het is een zout water meer met verschillende mineralen waaronder magnesium, lood, calcium, cabonaat die in combinatie met het water voor de groene kleur zorgen. Op dit moment zijn we zo goed als bij de Chileense grens. We rijdens langs El Desierto de Dali, ze noemen dit stuk woestijn zo omdat hierin surrealistische rotsformaties staan. We eindigen deze dag met een bezoek aan de Sol de Manana geisers. Het stinkt er ontzettend naar zwavel. Het modder springt omhoog en de damp van de hitte is goed zichtbaar. Dit is erg interessant om te zien. We blijven op hoogte en slapen wederom op ongeveer 4200m. We warmen ons aan een houtkachel die tevens de douche verwarmt. De douche laten we voor wat het is, een derde dag stinken kan er ook nog wel bij. Het is een koude nacht die ervoor zorgt dat we wederom erg gelukkig zijn met onze nieuwe slaapzakken.

Deze dag staat in het teken van een bezoek aan een aantal meren waar flamingo´s te zien zijn, de woestijn van Siloli waarin de Arbol de Piedra staat en de dag zullen we eindigen aan de voet van de Salar de Uyuni. Het is een raar gezicht om hier flamingo´s te zien omdat we ze veel meer associeren met een tropische omgeving. Het is een prachtig gezicht, een meer vol met deze vogels. De Arbol de Piedra is een rots die door erosie en wind zo uitgeslepen is dat het lijkt op een boom van steen. Als we door de woestijn rijden komen er twee motorrijders ons tegemoet. Wat een gaaf gezicht en avontuurlijk. Diep respect voor deze mannen. We slapen deze avond in een heus zouthotel en gelukkig wat lager namelijk op 3750m. Wat een dagen hebben we al gehad. Het is een prachtige omgeving om doorheen te rijden. Het landschap veranderd door de dagen heen en soms fantaseer je of jezelf achter het stuur zit. Daar krijg je namelijk wel zin in.

De laatste dag staat in het teken van de Salar de Uyuni. Dit is een zoutmeer van 1200 km2. Het is mega groot en erg bijzonder. Het lijkt net alsof je over een bevroren meer met sneeuw rijdt. De Salar bestaat uit verschillende lagen. Namelijk eerst een laag van zout van 8 meter, dan 8 meter water, dan weer 8 meter zout en dan weer water. Dit gaat zo even door en uiteindelijk komen er allerlei lagen met mineralen. We kunnen ons zeker voorstellen dat mensen hier verdwalen op de Salar. Stel dat je verdwaalt dan kan je daarnaast ook nog eens overvallen worden door de warmte (of kou in de winter). We zien her en der dan ook kruisjes staan op de Salar. Helaas bijna op het eind van de Salar ook een gedenkteken. Drie jaar geleden zijn er twee jeeps frontaal op elkaar gebotst. Hoe is het mogelijk denk je dan als je de ruimte om je heen ziet. Aangezien elke jeep extra benzine en gas voor het koken bij zich heeft zijn deze twee jeeps geexplodeerd met alle gevolgen van dien. Oef, dan slik je toch wel even. Op de Salar kan je geweldige foto´s maken. We hebben ons samen met Maggie en Jordan behoorlijk uitgesloofd op mooie en gekke plaatjes te schieten. Dat is aardig gelukt. Zie de foto´s. We hebben onze gids en kokkin zelfs zover gekregen om springend op de foto te staan. Na 4 dagen zijn we in Uyuni aangekomen en nemen we afscheid van iedereen. We hebben ontzettend gave en mooie dagen gehad die veel indruk hebben gemaakt. Helaas is tijdens deze rit ook mijn fototoestel gecrashed. Dat wordt een kerstkadootje uitzoeken in Argentinie.

Uyuni is een stad waar je niet graag lang verblijft. We hadden eigenlijk besloten geen nachtbussen meer te nemen als het niet hoeft. Vandaag gaan we toch overstag. Om 19.00 uur vertrekken we naar Potosi waar we in de nacht overstappen op de bus naar Sucre. De 1e rit gaat goed, de 2e ook maar dan beseffen we maar weer des te meer waarom we eigenlijk geen nachtbus willen nemen. De chauffeur rijdt veels te hard en je wordt gewoon letterlijk heen en weer gedrukt in je stoel. Van slapen komt dus weinig. We komen dan ook veel eerder in Sucre aan, 04.00 in de ochtend. We zien nog net een staartje van het nachtleven van Sucre, veel dronken mensen op straat. Gelukkig doet iemand van het hostel de deur open en is er kamer vrij. We droppen onze spullen en vallen snel in slaap in een heerlijk bed!

12 december

Nu een paar dagen in Sucre, even rust. Daarna terug naar Potosi waar we een bezoek brengen aan een van de mijnen en dan gaan we met de bus terug naar Tupiza. Daar hebben we erg veel zin in. We zullen vanaf daar met de volle bepakking naar Argentinie fietsen. Daarmee krijgt Wheels of Fortune eer aan zijn naam. De wielen van de bus, trein, taxi worden ingeruild voor de wielen van onze fietsen die ons een fortuin aan ervaringen gaan brengen.

We hebben gelezen dat er weer sneeuw op komst is. Wat een verschil met hier. Voor iedereen die een beetje warmte kan gebruiken sturen we een warme groet vanuit hier. Vele liefs!!

Jungle avonturen op sea level :-) 25 nov - 3 dec

Hola Amigos, de fietsen worden weer klaargemaakt om vanuit Coroico naar Rurrenabaque te fietsen. We hebben er zin in! De bergen laten we achter ons en we fietsen de Jungle tegemoet. Na een 14 km lange afdaling over kasseien, waarbij onze onderarmen als vering functioneren, zijn we blij dat we eindelijk gewoon lekker asfalt zien. Helaas, dit plezier duurt maar liefst 1 kilometer. Vervolgens zien we weer weer zand, stof en stenen. Even drie keer slikken en gewoon weer lekker doortrappen. Na ongeveer 2 uur trappen was daar ineens ons eerste ongeluk(je). Sas staat keurig te wachten, zodat er een bus kan passeren. Helaas zit de buschauffeur niet op te letten. Patsboem de bus raakt Sas haar fiets zeer ongelukkig. Resultaat, een verdwenen trapper, een verbogen cranck en schrik. We houden de bus aan en maken veel stampij richting de chauffeur. Dit maakt weinig indruk. Nog snel maken we voordat de bus weg rijdt een foto van de chauffeur en het nummerbord. Mogelijk kunnen we daar nog iets mee. Echter daar sta je dan. Je kan niet meer voor- of achteruit. Na ruim 1,5 uur lukt het ons om met lokaal vervoer de richting van La Paz op te gaan en bij het eerst volgende dorp regelen we een taxi naar La Paz. We laten ons direct afzetten bij ondertussen onze amigos van Gravity om te vragen of ze de fiets kunnen repareren. Gelukkig, ze hebben een shimano cranckstel dat past en een paar MTB trappers.

27 november

Een nieuw plan de campagne wordt gemaakt: vliegend naar Rurrenabaque voor de Jungle en de Pampa's. Dit is een uurtje vliegen vanuit La Paz. Tijdens de vlucht zien we de Huayna Potosi opnieuw maar nu vanuit de lucht en langzaam zie je het landschap veranderen in een zeer groene Jungle. Het is snikheet (35+) als we aankomen in Rurrenabaque. We boeken diezelfde dag een Jungetour bij een ecoturismo wat door indigenous families wordt gerund.

29 november

Met de boot varen we het Madidi Nationaal Park in. Na een aantal uur komen we bij de lodge aan. We vormen samen met Marlies, ook een Nederlandse, een groep. De lodge is een heerlijke plek met een paar hutjes en hangmatten. Na de lunch maken we een wandeling van 3 uur. We zien paradijsvogels, bamboe, walking tree's (deze bomen schuiven een meter op van hun originele wortel), vlinders, capucijn aapjes en silvador apen. We zweten gigantaisch en onderweg krijgen we regen en onweer. Schuilend onder banenenbladeren, zien we een hele grote mier die zeer giftig is. Louis onze gids verteld met al zijn enthousiasme over allerlei sappen van bomen en welke werking ze hebben. Als we terug bij het water komen zien we voetsporen van een capibara. Het regent de hele avond en nacht waardoor onze avondwandeling in het donker niet doorgaat. Wel laat de gids ons een tarantula zien, die vlakbij de logde in een boom zit en alleen 's in het donker te voorschijn komt. Mijn God, het is echt een hele grote harige spin!! De volgende morgen zouden we om 05.00 uur op voor een wandeling maar ook dan is het nog steeds niet droog. In de ochtend maken we van allerlei vruchten sieraden, een ring, armband en ketting. Tijdens het maken raken we met Marlies verder aan de praat. Wat blijkt, ze woont in Ugchelen, waar Sas vandaan komt. Dit is toch wel erg toevallig en leuk. Voor de kenners, ze woont in de Voorhoevestraat. Daarna werd er dus even fijn bijgekletst over Ugchelen.

In de middag vertrekken we met al onze spullen verder de Jungle in. Een mooie lange wandeling, waarin we veel zien, brengt ons bij het kampement. Deze is zeer eenvoudig en dat is nog een te groot woord. Ach, wat heeft een mens nou nodig? Een slaapmatje en een moskitonet. We eten bij het kampvuur om de muggen en wespen op afstand te houden. Deze avond gaan we wel in het donker op pad. Met alle zaklampen uit is het echt pikke donker. We zien veel spinnen, sprinkhanen, een boomkikker, een armadillo en nacht apen. Een hele belevenis!! Daarna slapen met alle jungle geluiden op de achtergrond. Van slapen is niet veel gekomen, blijkbaar heb je toch net iets meer dan alleen een dun matje nodig..... De volgende dag lopen we weer een aantal uur en komen bij een uitkijkpunt uit wat een fantastich uitzicht geeft over de Jungle. Dit is tevens een plek waar heel veel papegaaien zijn. Prachtig om ze met hun gekleurde vleugels over de Jungle te zien vliegen. Wat maken ze een lawaai! Uiteindelijk komen we weer bij de rivier en varen we met een eigen gemaakt vlot terug naar de lodge. Onderweg konden we zwemmen wat een verademing was gezien de hitte! Als laatste activiteit hebben we nog suikerriet geperst. Een dorp midden in de Jungle produceert het sap, maakt er suiker en nep honing van. Gigantische draaipersen waartussen het riet wordt gestoken, worden via een soort hefboom in werking gezet. Het sap is lekker. Onze drie daagse Jungle tour was een hele mooie belevenis.

Bij terugkomst in Rurrenabaque besluiten we na alle horror verhalen over muggen in de Pampa's, om deze tour te cancelen. Er zijn zoveel muggen dat je zelfs op een dicht gevouwen handdoek moet zitten omdat anders je hele achterste wordt lek gestoken. Mogelijk hebben we in een later stadium van onze reis nog de tijd om de Pantanal in Brazilie aan te doen. Jammer, maar zo erg is het dus ook weer niet.

3 december

La Paz, daar zijn we weer! Tickets voor de bus vanuit La Paz naar Oruro en treinticket van Oruro naar Tupiza zijn geregeld. Morgen naar Oruro en de dag erna door naar Tupiza. Vanuit daar springen we weer op de fiets en bezoeken we nog een aantal plaatsen en de zoutmeren.

We vinden het erg leuk dat jullie zo fanatiek meelezen en lezen de reacties met veel plezier!!!

Dikke zoen!

Het is eindelijk gelukt! De foto's staan zijn toegevoegd aan blog horende bij tekst van 17-24 nov. Veel kijk plezier!

Belevenissen op Grote Hoogte 17 - 24 november

Aankomst in La Paz op 17 november. De rit erheen ging prima. We steken onderweg met een pond het Titicacameer over. De bus op een gigantische pont en wij apart in een klein bootje met zwemvest aan. Alle Europeanen hadden een zwemvest en helaas waren er niet genoeg waardoor de helft van de Bolivianen aan boord er geen hadden. Bij nood had er dus eerst een wisseling van zwemvesten moeten plaatsvinden. Bij dit hele tafereel staat dan iemand van het leger en politie bij. Soms is het lastig te begrijpen hoe bepaalde zaken hier niet werken.

Maar nu ...La Paz, wat een stad! Ten eerste ligt het op een hoogte van 3660m en voordat je La Paz in rijdt passeer je El Alto, een soort voorstad van La Paz wat nog op de Altiplano ligt. Zodra je over de rand van de Altiplano heen bent zie je de stad liggen in een diep dal. De stad is van onderuit de berghellingen opgebouwd. De straten zijn ernorm steil en je remmen moeten het hier toch echt goed werken. Bij het busstation, wat meer betekent, ergens langs de weg, worden we gedropt en houden we een taxi aan. Die brengt ons naar het hostal. Daar slapen we de komende twee nachten. We lunchen bij Luna y Sol, een Nederlandse cafe. In de middag orienteren we ons op verschillende tour agency´s die de beklimming van de Huayna Potosi aanbieden. We hebben besloten dit avontuur aan te willen gaan; de beklimming van de 6088m hoge Huayna Potosi. De volgende dag gaan we op zoek naar goede wandelschoenen (de sportschoenen voldoen niet meer), handschoenen en een muts. Hier zijn we bijna de hele dag mee zoet en gelukkig slagen we uiteindelijk allebei.

19 november

Om 09.00 uur is het verzamelen bij de agency. We ontmoeten daar Dan en Stef, twee Engelsen, en Mel en Duncan, uit Wales en Schotland. Met ons 6-en en drie gidsen zullen we uiteindelijk de beklimming gaan doen. We passen eerst onze boots, jas en broek en krijgen ijzers voor onder de boots mee. Wij lenen nog twee rugzakken en zo gaan we bepakt en bezakt met de minibus richting de Refugio Huayna Potosi (4700m). Dit is de berghut waar we vanacht zullen slapen. Vanuit hier gaan we helemaal aangekleed richting de gletser om te oefenen. Oefenen hoe je op ijs moet lopen en je pikkel moet gebruiken. Uiteindelijk eindigen we met een klimmetje tegen een ijsmuur. Het klimmetje was best heftig. Zwaar voor de armen, zeker als je je pikkel niet meer loskrijgt en meer zit te wrikken dan dat je omhoog komt, in Sas haar geval :-). Ber overtreft zichzelf, zijn hoogtevrees lijkt steeds minder te worden. Om 21:00 duiken we onze slaapzak in. We slapen een beetje, de hoogte is toch echt wel te merken. De volgende dag vertrekken we in de middag. Met onze rugzak gaan we omhoog naar de basecamp die op 5300m ligt. Met veel gehijg en korte pauzes komen we in de basecamp aan. Een trip van 3,5 uur. Het basecamp lijkt op twee zeecontainers, een voor het slapen en de ander voor de keuken. We nemen plaats op de bovenste slaapetage. We genieten van een mooie zonsondergang. Als eten krijgen we een soepje en pasta met een ei. We drinken nog een mate de coca (helpt tegen hoogteziekte). Om 19.30 uur ligt iedereen in zijn slaapzak om nog een aantal uur slaap te kunnen vatten. Op de bovenste etage liggen we met 8 man naast elkaar en onder ook. In de keuken slapen nog twee gidsen. Het is warm en in de loop van de avond worden we gewekt door een enorme hagelbui.

Het spektakel gaat beginnen: - we worden gewekt om 00:00 - we trekken onze spullen aan: 2 thermo's, lang t' shirt, 2 fleeze, lang thermo ondergoed, sjaal, muts, 2 paar handschoenen, 4 paar sokken, hoofdlamp, boots, waterdichte broek en jas - een klein ontbijt om 00:30, oud broodje die met de nodige jam te eten was - om 01:00 staan we met onze rugzak, sneeuwijzers en pikhouweel buiten om te vertrekken.

In het donker, met het licht van de maan en onze hoofdlamp gaan we op pad. Ondanks het slakkentempo, valt het niet mee, er zit bijzonder weinig zuurstof in de lucht. We lopen met onze gids gezekerd aan elkaar: 1 gids op 2 personen. We pauzeren af en toe om te drinken en weer op adem te komen. Onze jaszakken zijn gevuld met chocolade snacks en we dragen 2 liter water met ons mee. De temperartuur ligt op ongeveer -10 graden. De gids lootst ons door diverse moeilijke passages. Gelukkig is het donker, en zien we niet hoe steil het is en hoe hoog de afgronden zijn. Hier en daar krijgen we fantastische uitzichten op een verlicht La Paz. Door de volle maan en de heldere hemel krijgen we eveneens mooie blikken te zien op de berg zelf. Na een uur of 4 klimmen wordt het langzaam licht, en gaan we het laatste gedeelte van de klim in: te beginnen met een lastige sprong over een diepe gletsjer spleet. We vragen ons af of de getroffen veiligheidsmaatregelen wel voldoende zijn. De ene moeilijke passage volgt de ander op. Een uur voor de top krijgt Sas last van de hoogte, wordt misselijk en licht in het hoofd. Het gevoel van overgeven komt steeds dichterbij. Ber´s evenwicht is ook niet meer wat het geweest is. In overleg met de gids besluiten we door te gaan. De gevaarlijkste passage komt eraan. We lopen over een randje, langs een afgrond van 500 tot 1000 meter. Na deze passage besluit Ber dat het genoeg is geweest. Gekweld door zijn hoogtevrees trekt hij wit in het gezicht weg. Na enige aanmoediging van onze Engelse vrienden besluit hij toch door te gaan. Het pad wordt rotsachtig, het is lastig en onstabiel lopen met de ijzers onder onze boots. Gelukkig bereiken we weer sneeuw en ijs onder onze voeten voor het laatste stukje naar de top. Als we de top bereiken is het net licht. Helaas missen we de zonsopgang, deze heeft al plaatsgevonden. Het uitzicht is werkelijk fantastisch. Aan de ene kant uitzicht op La Paz, aan de andere kant uitzicht op Lake Titicaca. Helaas mogen we maar 10 minuten op de top blijven. Er komen meerdere klimmers aan en we moeten ook nog terug. Na een aantal foto´s te hebben geschoten en met de Engelsen een high five te hebben gedaan keren we terug.

Ber maakt zich zorgen over de terugweg. Omhoog gaan is makkelijker, dan omlaag gaan. Daarnaast is het licht en zien we de afgronden maar al te goed. Eveneens begint de vermoeidheid zijn tol te eisen. Met de nodige adviezen van onze gids dalen we met de nodige risico´s en kunst en vliegwerk af. Onderweg genieten we van de omgeving, maken mooie foto´s en ziet Sas het ijs ook nog van erg dichtbij. Gelukkig komt ze goed terecht en biedt de muts berscherming. Vlak voor het eind presteert Ber het nog om een uitglijder te maken. Gelukkig kan Sas zich achter een heuveltje schrap zetten en heeft de gids het onder controle. Onze benen zijn moe en zwabberen over de sneeuw en ijs. Wat zijn we blij als we terug bij basecamp zijn. We rusten een uurtje en dan moeten we verder terug naar de Refugio. Nog eens 500 meter dalen. Oef, dat is zwaar, de benen zijn zo moe, dat we ze bijna niet meer fatsoenlijk neer kunnen zetten. Ze trillen helemaal.

Rond 13.00 uur zijn we terug op 4700m. Wat fijn! We hebben het gehaald en gehad! Het euforische gevoel is er niet helemaal we zijn zo kapot. Het wordt uiteindelijk nog een lange middag. Mel is namelijk tijdens de beklimming teruggekeert en Duncan is met een andere gids mee omhoog gegaan. Hij en de anderen komen pas 's middags om 16.30 uur terug op 4700m. Een rit in de Jeep van de eigenaar van de agency naar La Paz volgt. Dat hebben we geweten. Iets te popie en stoer wordt er gereden. Aangekomen in La Paz kunnen we alleen aan ons bed denken. Sas ligt er al meteen in, ze is niet lekker en heeft erge hoofdpijn. Ber kruipt er ook zo rond 19.00 uur in en de volgende ochtend worden we pas wakker. Wat een belevenis (6088 meter!) die wel het eea van ons heeft gevergd.

21 november

Een dag om bij te komen. We ontbijten heerlijk bij Pepe's coffee bar. We nemen het er flink van. Vandaag bekijken we nog wat bezienswaardigheden van La Paz en bezoeken we het Coca museum. We krijgen hier een goede indruk van de Coca cultuur in Zuid-Amerika. Het zit vol tegenstrijdigheden. Niet verbieden, wel verbieden vooral door de Westerse druk die wordt uitgeoefend. Dit alleen omdat er cocaine van wordt gemaakt. We zien genoeg, vooral de ouderen op cocabladeren kauwen, overal wordt coca thee gedronken en voor de cocafabriek in La Paz staan rijen dik Bolivianen te wachten. Een interessant bezoek.

22 november

De energie is er nog niet helemaal om het steile La Paz uit te komen. Met een taxi en de fietsen op het dak rijden we La Paz uit naar La Cumbre, een pas van 4850m. Daar worden we in de kou en wolken gedropt. We kleden ons warm aan (3 lagen kleding en daarover een volwaardig regenpak) en Sas is haar handschoenen vergeten en probeert met sokken haar handen te warmen. Met ons staan er nog drie minibusjes met toeristen en MTB´s klaar die ook de The Most Dangerous Road of the World gaan rijden. Er wachten 63 dalende km's op ons. Het eerste deel is geasfalteerd, daarna komt er een klimmetje van 8 km en dan begint de TMDRW pas echt, een onverharde, bochtige weg met diepe ravijnen en 1 spoor breed (3 tot 5 meter). Tijdens het eerste stuk afdalen is het ontzettend koud! De kou wordt op een gegeven ogenblik afgewisseld door regen. En niet zo'n beetje ook, we fietsen soppend in onze schoenen verder. Chauffeurs hebben hun vrachtwagen aan de kant gezet en we worden ingehaald door de minibusjes met de mtb´ers, zij hoeven namelijk de 8 km niet te klimmen. We schuilen bij een benzinestation, eten daar een broodje en als het bijna droog is stappen we weer op. We horen een donder en gelukkig blijft het daarbij. Na 2 km zien we de afslag van de TMDRW. Het is niet heel erg duidelijk en we vragen het nog na. Dit is toch echt de weg. De TMDRW wordt ook wel de The Dead Road genoemd. Na het eerste stukje komen we bij een Dead Village. Een klein spook dorpje waar een splisting is. We twijfelen, rechts of links. Na een paar keer Hola! en fietsgebel komt er ergens een jongeman tevoorschijn en bevestigt dat we de juiste weg nemen. Daar gaan we dan!

We knijpen alleen maar in onze remmen en houden zoveel mogelijk kant langs de bergwand. De bergen zijn omgeven door wolken waardoor de afgronden niet te zien zijn, misschien maar goed ook. Af en toe stappen we af om naar beneden te kijken en te beseffen dat we hier fietsen. De omgeving is machtig mooi. Langs de weg worden we geconftonteerd waarom deze weg ook wel The Dead Road wordt genoemd. Kruisjes tellend komen we op het eind op een totaal van 48. Het werkelijke aantal zal vele malen hoger liggen. Bij een kruisje van een jongen, 23 jaar, staan we stil. Hij was met een tour agency naar beneden gegaan en heeft blijkbaar de bocht met zijn mtb met te veel snelheid genomen. Wij dalen met zeer veel beleid af, en nemen geen enkel risico. Op deze manier kan de weg ons weinig kwaad doen. Wij zijn er ons van bewust dat een dergelijke afdaling met een jeugdige groep onervaren mtb´ers veel risico´s met zich meebrengt. Vanaf 2007 zijn er 14 mtb´ers omgekomen op deze weg. Sas vraagt zich af waarom deze weg niet wordt afgesloten. Waarschijnlijk is de weg financieel aantrekkelijk (voor de touroperators), de doden ten spijt. Voor het gemotoriseerde verkeer is er een nieuwe weg aangelegd. Toch komen we nog een bus tegen en rijden er een aantal minibusjes met de toeristen dezelfde weg terug. Blij dat we daar niet inzitten. Ondanks al deze ellende blijft het een fantastische rit en is het dus allemaal best een beetje dubbel. Op het eind drinken we een fris en proosten we dat we de rit zonder problemen hebben doorstaan. Nu nog een steile klim van 8 km van Yolosa naar Coroico. Dit wordt voor Sas een helse klim. De benen doen het nog goed alleen blijkt het een Rivers weg te zijn, oftewel kasseien. Haar onderarmen doen zo ontzettend zeer van het afdalen dat elke hobbel van een kassei pijn doet. Met een hoop gemopper en zelfs tranen komen we uiteindelijk samen boven. Boven betekent dat we in Coroico zijn. Alleen het hostal wat we voor ogen hebben schijnt boven het dorp te liggen. Lopend de fiets voortduwend en 10 x te stoppen komen we uiteindelijk bij Hostal Esmeralda aan. Wat een kado, een paradijs is hier om ons te verwelkomen. Hier blijven we in ieder geval 2 nachten en misschien wel meer! Een fles wijn wordt bij het avondeten genuttigd. Nu gaan we bijkomen van de recente belevenissen en over een paar dagen vervolgen we onze weg naar Rurrenabaque.

Een hele dikke en lieve groet van ons!!